Void(0)

Όταν τα πάντα γύρω σου φωνάζουν ότι πρέπει να μεγαλώσεις και να αναλάβεις τις ευθύνες σου, απέχεις δύο χρονάκια από τα τριάντα, δεν έχεις τίποτα επαγγελματικά ή συναισθηματικά "αξιόλογο" να παρουσιάσεις για τα χρόνια αυτά, αλλά εσύ αισθάνεσαι ότι πριν λίγο ενηλικιώθηκες, είναι ώρα να αρχίσεις να προβληματίζεσαι [κι άλλο]?

Τί κάνεις όταν έρχεται η πολυπόθητη στιγμή του -ας πούμε- πραγματικού ξεκινήματος στη ζωή, αλλά ακριβώς επειδή περίμενες αυτή τη στιγμή τουλάχιστον καμμιά δεκαριά χρόνια, στέκεσαι μουδιασμένος και πελαγωμένος, μη ξέροντας από πού να πιάσεις το όλο ξεχειλωμένο πράγμα? Πόσο εύκολο είναι πια να ξεκινήσεις, όταν είσαι μεγάλος και άπειρος και εκεί έξω γίνονται μάχες με πιο έμπειρους εικοσάχρονους?

Και μετά αναπόφευκτα [επειδή έχεις και όοολο το χρόνο να αναλώνεσαι σε υπερ-αναλύσεις] οδηγείσαι στο ότι ίσως το ότι αισθάνεσαι μικρός δεν είναι μόνο η αφορμή αλλά και το αποτέλεσμα του να μην έχεις ακόμα κάνει το επόμενο βήμα?

Γιατί, let's face it, άσχετα αν εσύ αισθάνεσαι παιδί, για όλο τον υπόλοιπο κόσμο είσαι εδώ και καιρό ένας μεγάλος άντρας [πφφ] που θα έπρεπε να είχε κάνει αυτό το νέο ξεκίνημα χρόνια πριν. Κι ο καθρέφτης σου αυτό σου λέει. Και μια φωνή στο κεφάλι σου συνηγορεί φωναχτά. Κι όταν είναι Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ κι αντί να είσαι έξω και να περνάς fabulously, εσύ τερματίζεις ένα ακόμα videogame ή τελειώνεις άλλη μια season της αγαπημένης σου σειράς, πώς γίνεται να μην καταλήγεις με την έμμονη ιδέα ότι είσαι μια ανώριμη, παράξενη εξαίρεση που στα 50 θα προσπαθεί να αισθάνεται 30?

Is thirty the new twenty?
Ή όπως λέει και ο all time φίλος/εχθρός μου, όλα αυτά είναι απλά δικαιολογίες?

Εφτά ερωτηματικά μετά, η απάντηση είναι η κλασική. Less thinking, more acting [τώρα μένει μόνο να βρω πως σκατά το κάνεις αυτό].

Αύριο είναι μια σημαντική μέρα για την "καριέρα" μου στον ΕΣ, αφού θα αρχίσω να μετράω μέρες από το 199 και κάτω. Wow? I know. Κάθε μικρή μαλακία, μέσα στον ΕΣ αποκτά επικές διαστάσεις.
Μου έκαναν έφοδο στη σκοπιά και τα πήγα καλά; Θα έχω να το λέω μέρες. Ε
ίπα στη νυχτερινή εκπαίδευση τη στρατιωτική προσευχή και πήρα 2 μέρες τιμητική; Θα δέχομαι βλέμματα ζήλιας όλη τη βδομάδα.
Αναφερόμενος επειδή ήμουν 20 ώρες αξύριστος; Θα με ακολουθεί σε όλη τη θητεία μου.

Είμαστε έγκλειστοι και ασχολούμαστε διαρκώς με ανούσιες μαλακίες. Και κάτι είπα τώρα, παπαρίτσες στο τετράγωνο, που οι περισσότεροι τα έχουν περάσει. Αλλά πώς να το κάνουμε, είναι ψιλοσκατά στην πιο μαύρη μονάδα του Πυροβολικού. Τώρα καταλαβαίνω πώς αισθανόταν η Δώρα στο σπίτι του Big Brother. :Ρ

Και καθώς ο καιρός περνάει, όσοι μπορούν βάζουν λυτούς και δεμένους να φύγουν μακριά από δω, οι μέρες περνάνε πιο γρήγορα, ίσως λόγω της διαρκούς εξάντλησης και του άγχους, που δεν πολυκαταλαβαίνεις ποιος είσαι και πού βρίσκεσαι. Αλλά μέσα σε όλα αυτά, τελικά ξέρεις κάτι; Την παλεύω. Δε γκρινιάζω. Κάνω υπομονή. Τρελαίνομαι ώρες - ώρες, αλλά τό'χω.
Το να μπορείς να κατεβάζεις τον διακόπτη και να είσαι κάποιος άλλος είναι ένα προσόν που μόνο μέσα στον ΕΣ εκτιμάται αναλόγως.

Κλείνοντας το γράμμα από το μέτωπο, μια ένδειξη του πόσο αλλού είμαι.
Το τραγούδι που ακούω on the loop, ιδίως όταν είμαι χωμένος στη λάντζα:
Tina Turner - Look Me In The Heart.
Paranoia.

...ή μαλάκες στην ομίχλη.
Αναφέρω από τον εξωτικό Λαγό Διδυμοτείχου, όπου το τοπίο είναι σαν του παραπάνω videogame [όποιος το ξέρει, κατάλαβε για τί μιλάω].

Φυσικά η αισιοδοξία του προηγούμενου ποστ έχει αρχίσει να στερεύει μέρα με τη μέρα και τη θέση της παίρνει η απάθεια σλας βαρεμάρα σλας ομιτζίζους σλας μπαϊλντισμα [τοπική διάλεκτος], οπότε αγαπητέ Jirashimosu μη μου ανησυχείς, εξελίσσομαι σε νορμάλ φαντάρο meh.

Και τώρα τα νέα του Έβρου. Χμμ...δυστυχώς δεν υπάρχουν.

Προς όποιον φαντάρο της περιοχής, a word of advice: ποτέ μα ποτέ μην πας να κουρευτείς στο κομμωτήριο δίπλα στο μασούτη. Και εξηγούμαι. Κατ' αρχάς, οι θαμώνες του συγκεκριμένου είναι γιαγιάδες με μπλε μαλλί. Η κομμώτρια είναι μια βλάχα κουτσομπόλα [με την κακή έννοια]. Το τελειωτικό χτύπημα όμως ήρθε όταν την είδα να ξετρυπώνει εκείνην την απαίσια χτένα σλας αλφάδι!
Με τέτοια χτένα με κούρευε η κομμώτρια θεία μου στην εφηβεία, γεγονός που ευθύνεται για πολλά ψυχολογικά τραύματα, αφού το '98 το στυλ Fresh Prince ήταν ήδη ξεπερασμένο. Οπότε τώρα, έχω ένα μαλλί σα γήπεδο του γκολφ. Στο τσακ ήμουν να της αρπάξω τη μαλακία από τα χέρια ["φέρε μωρή άχρηστη ένα ψαλίδι να τα κόψω μόνος μου"], αλλά κρατήθηκα και απλά τα πήρα λίγο για να ξανακουρευτώ την επόμενη βδομάδα....

Πάμε όλοι μαζί:




"Ένας στρατιώτης με προδιαγραφές στρατιωτικές
θεμιτό αποτέλεσμα
σοβινιστικές εθνικιστικές αντιλήψεις
αναφορά μη λείψεις
το μίσος πού' χεις μέσα σου θα προσπαθείς να κρύψεις"

Τελικά το Διδυμότειχο δεν είναι τόσο χάλια όσο περίμενα, ίσα ίσα που μου αρέσει κιόλας ως τώρα :) 7μισυ μήνες θα είμαι εδώ, i might as well enjoy it...
Αλλά ας τα πάρω από την αρχή.
Το προηγούμενο ποστ έγινε πριν ενάμισυ μήνα, μέσα σε κλίμα μεγάλων αλλαγών, σε πολλά επίπεδα. Πτυχιακή, ορκωμοσία πτυχίου και παρουσίαση στον ΕΣ (αυτό σημαίνει Ελληνικός Στρατός :Ρ).

Ξεκίνησα από τη Θήβα, με σχετικά cool ψυχολογία, με μερικές στιγμές ψιλοφρίκης. Όπως είδα και στην πορεία, ο στρατός παλεύεται ανετότατα, στο κέντρο ειδικά υπήρχαν πολλές φάσεις που έμοιαζαν με κατασκήνωση. Έχω πολλά καλά πράγματα να θυμάμαι απο κει και φιλίες που αξίζουν.
Πριν λίγες μέρες καταφτάσαμε στο εξωτικό Διδυμότειχο, μετά από πολλά πολλά χιλιόμετρα και πολλές πολλές ώρες σε τρένα, λεωφορεία, steyer κλπ και στην -όπως μας ενημέρωσαν και οι παλιοί- στην χειρότερη μονάδα του πυροβολικού.
Όμως τα πράγματα ως τώρα φαίνονται πολύ καλά, εξάλλου είμαστε στην περίοδο προσαρμογής και δε μας έχουν τεντώσει ακόμα. Θα το απολαύσουμε όσο κρατάει :)
Αν ήταν να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα, αυτό θα ήταν ότι ο ΕΣ δεν είναι τόσο άσχημος όσο φαντάζεται κανείς και αυτό το λέω εγώ, που όταν βγήκαν οι μεταθέσεις ήμουν ο μαλάκας της υπόθεσης!
Anyhoo, μαζί με την επαφή με τον έξω κόσμο, έχω χάσει και την άνεση στο γράψιμο (αν την είχα ποτέ :Ρ) και δεν ξέρω αν θα είναι ξανά το ρηαμδομπλόγκ μου όπως ήταν παλιότερα. Σκεφτόμουν να το κλείσω, αλλά μετά είπα να σας ταλαιπωρήσω με βαρετά facts από τη θητεία μου. Sorry guys & gals χεχε

Η στιγμή για την οποία με ετοίμαζαν όλοι από τότε που άρχισα να θυμάμαι τον κόσμο έφτασε. Για τη μητέρα μου το σχέδιο άρχισε πριν γεννηθώ ακόμα, φροντίζοντας να με γεννήσει λίγες μέρες μετά την αλλαγή του χρόνου, προκειμένου να κερδίσω μια χρονιά χωρίς στρατό. Τελικά κέρδισα άλλες εφτά χαχαχα

Δεν είμαι στενοχωρημένος που πάω στρατό. Ξενερωμένος; Σίγουρα. Μια δοκιμασία του κώλου; Αμέ! Ανήσυχος; Yeah...

Μέσα στο κλίμα των τελευταίων ημερών, ήταν μια σκέψη, όχι ακόμα γεγονός. Σήμερα όμως που πήγα και αγόρασα όλες αυτές τις φανταρικές μαλακίες, it suddenly became real and bit me in the ass. Δε θέλω ευχές κλπ. Προσπαθώ να το κρατάω αληθινό, απλό και όσο ασήμαντο μπορεί να είναι. Αν θέλει κάποιος να μου δώσει μια ευχή, η ιδανική θα ήταν να πάνε όλα καλά ;)

Δυστυχώς περίμενα περισσότερη συμμετοχή στις αλλαγές που συμβαίνουν στη ζωή μου [πτυχίο μετά από τόσα χρόνια, στρατός, δεν είναι λίγο] από κάποιους, που δεν ήρθε. Κρίμα. Ελπίζω τουλάχιστον να περνάνε καλά.
Τουλάχιστον κάποιο από το κενό αναπληρώθηκε από άλλους, εκεί που δεν το περίμενα.

Κάνω τη λίστα με τα πράγματα. Ακόμα δεν έχω ετοιμάσει τίποτα και υποσυνείδητα το καθυστερώ, λες και κάτι θα κερδίσω.
Αύριο το πρόγραμμα έχει ορκωμοσία στη σχολή, γρήγορη αλλαγή ρούχων στις τουαλέτες, το καθιερωμένο γεύμα με τους γονείς, κούρεμα στρατιωτικό, τρένο, ξενοδοχείο. Για τα υπόλοιπα θα ανησυχήσω μετά!

I guess I'll see you around *waves*

Αν απέχω από το blogging και την ανάγνωση των υπόλοιπων blog, έγινε για λόγους αναγκαιότητας... Όσο σκέφτομαι το τελευταίο δίμηνο [αλλά και όλο το τελευταίο εξάμηνο] απορώ πως άντεξα.

Ναι, άρχισα να γράφω την πτυχιακή μου επιτέλους. Άραγε θα προλάβω να την τελειώσω σε
2 εβδομάδες; [η ελπίδα πεθαίνει τελευταία]

Μάλλον θα αργήσω να γράψω αυτές τις μέρες...*sigh*

Είδαμε και τη Madonna, έστω κι από μακριά, αλλά δε θα επεκταθώ σχετικά με το θέμα των θέσεων γιατί θα βγάλω πολύ ξυνίλα :Ρ
Full Report @ ethan's place, αυτόν ξέρω, αυτόν εμπιστεύομαι. Και τον gay super hero. Απλά να πω ότι μετά το "Devil wouldn't recognize you", εγώ μεταφέρθηκα νοερά σε ένα άλλο μέρος, που δεν είχε τσιγγάνικα, ντόλι-ντόλι, φούστα κλαρωτή και γαρύφαλλο στ'αυτί, που ήταν ό,τι πρέπει για Κουστουρίτσα, αλλά ουχί για Μαντονίτσα. Μετά ήταν κάπως αργά, παρ' όλο που το τραγούδι του χοντρού ήταν mega crowd pleaser [όλα τα τραγούδια της συναυλίας υπάρχουν στο προηγούμενο ποστ].
Τις απορίες και τα σχόλια του ταξιτζή και της μπροστινής κυρίας για τη Madonna, που ήθελε να μάθει αν έκανε κάτι στυλ αντίχριστης πόρνης στη συναυλία, quoting her, "την τσούλα", που "τραγούδησε μια ώρα και πήρε δέκα εκατομμύρια ευρώ", που "φορούσε ξέκωλα", που "είναι πολύ μεγάλη για να τα κάνει αυτά" [εδώ δεν είχα επιχειρήματα για να αντικρούσω] και"μη με παρεξηγείτε, δεν τη ζηλεύω, αλλά είναι μια γριά πουτάνα που δείχνει τον κώλο της και παίρνει εκατομμύρια ενώ αλλού παιδιά πεινάνε" θα τις θυμάμαι πάντα με αγάπη και νοσταλγία.
Το τρένο της Παρασκευής Θεσσαλονίκη-Αθήνα, ήταν τίγκα στους γκέι προσκυνητές της αγίας Μαντόνας [ή όπως καθιερώθηκε, the gay train to Madonna], όπως και της επιστροφής τη Δευτέρα. Fierce αδερφές από την επαρχία να συζητούν με όσες γιαγιάδες χώρεσαν και γέμιζαν τους διαδρόμους [που τα έμαθαν όλα περί της συναυλίας από το δελτίο του Star] για τα καθέκαστα. The madness! The horror!

Επιτέλους σήμερα αποφάσισα να κάνω το ξεκαθάρισμα της ντουλάπας μου, κάτι που είχε να γίνει μήνες, αν όχι χρόνια :Ρ
Ξεκίνησα με αποφασιστικότητα, να πεταξω ό,τι δε φοριέται πια και να δώσω ότι δε μου αρέσει/κάνει πλέον. Η ντουλάπα μου πλέον αγκομαχούσε [σκηνή: η ντουλάπα από το βάρος πέφτει στον κάτω όροφο και μένει μια τρύπα στο πάτωμα], η συρταριέρα τίγκα και ρούχα παντού. Είναι κάτι που ήθελα να κάνω εδώ και καιρό, αφού κάθε φορά που έψαχνα κάτι να βάλω, η αναζήτηση έμοιαζε περισσότερο με ανασκαφή, προκειμένου να βρω αυτό που ήθελα.
Το λάθος που κάνω πάντα είναι να αδειάζω τα πάντα από την ντουλάπα πάνω στο κρεβάτι και πάντα καταλήγω να χάνομαι σε μια ρουχοθύελλα. Σήμερα είπα να τα κάνω λίγα λίγα. Κοιτάζοντας τα ρούχα, η σκέψη που μου ερχόταν συχνότερα ήταν "what the fuck were you thinking?", αλλά παρ'όλα αυτά τελικά πέταξα μόνο δυο τρία ρούχα, και κατέληξα να τακτοποιώ τα πάντα, ακόμα και τα παρτάλια. Μάλλον πρέπει να βάλω κάποιον να το κάνει το ξεκαθάρισμα για μένα, χωρίς να ξέρω τί και πώς.

On another note, i am completely DRUNK right now hehehehehe

Με ρωτάς αν είμαι καλά.
Ναι μωρέ, μια χαρά, σου απαντάω (ψέμμα).
Πες μου τα νέα σου, μου λες.
Και αρχίζω να σου λέω βλακείες, να φλυαρώ για ανούσια πράγματα και να "ελαφραίνω" τα σημαντικά, μόνο και μόνο να σου δείξω ότι είμαι καλά, ότι είμαι δυνατός, ότι δεν έχω ανάγκη. Ότι θα είμαι εδώ για ό,τι χρειαστείς, δυνατός, λογικός, αυτάρκης και πάντα "μια χαρά". Σκατά.

Είναι δύσκολο το μεροκάματο (αυτό τό'χα ξεχάσει), αλλά η δουλειά κάνει τους άντρες κλπ κλπ

Το pc μου κουβαλούσε την κατάρα Ju-on. Μετά από χρόνια ταλαιπωρίας, αλλαγές hardware, αναβαθμίσεις, πατ πατ για καλόπιασμα, κρέμασμα σκόρδων, ευχέλαια κλπ, νόμιζα ότι είχα εξαντλήσει κάθε νόμο του Murphy. Αλλά όοοχι. Τελικά το έστειλα να κάνει παρέα στα άλλα σκουπίδια στη χωματερή, σιχτίρισα όσο χρειάστηκε και έτρεξα στην αγκαλιά της πρόσφατης τεχνολογίας. Το νιώθω όμως να στέλνει κατάρες στον αντικαταστάτη του μπρρ..

Υπάρχουν άτομα τριγύρω μας όπου χρειάζονται κάθε ψυχοφάρμακο που έχει βγει την τελευταία δεκαετία, αλλά δεν τα παίρνουν και ρισκάρουν να γινουν θύματα δολοφονίας. Καλή μου, μαλακισμένη, ηλίθια και σκατόψυχη Φ., εύχομαι να σε μαζέψει σύντομα κανένας ήρωας ψυχίατρος, αλλιώς σε βλέπω να γίνεσαι πουρές μαζί με τα άλλα φρούτα. Τώρα ποιος θα είναι αυτός που θα σε πετάξει εκεί μέσα; Μάλλον όλο το εργοστάσιο μαζί και μετά θα κάνουν πάρτυ με κοκτέηλ. Γι'αυτό σου λέω. Βρες κάποιον να σε μαζέψει.

Δεν είναι όλες οι σαβούρντες αστείες, οι πιο πολλές πονάνε κιόλας.

Το γούστο στους άντρες (x) είναι γραμμική συνάρτηση του τί κόσμο βλέπεις σε καθημερινή βάση (y) και του πόσο μακριά είσαι από μεγάλη πόλη (z). Ακόμα και ο revqueer θα με κοιτούσε με σιχαμάρα πλέον.

Τα μικρά είναι τα πιο εγωιστικά σκατοπλασματάκια. Δεν είναι τυχαίο που ο ανηψιός μου, όταν είδε ότι ήμουν το μόνο άτομο που δεν έτρεχε από πίσω του, έκανε τα πάντα για να κερδίσει την προσοχή μου. Και το σκατιάρικο τα κατάφερε μια χαρά! Εγώ, να κάνω την αρκούδα και να μιλάω μωρουδίστικα (τατούι=αυτοκίνητο, γάα=γάλα, κλπ); Ποιος θα μου τό'λεγε...

Μπορώ να αντέξω τρελά ωράρια δουλειάς. Εντάξει, τώρα που το κλείσαμε κι αυτό, μπορώ να αρχίσω να στέλνω βιογραφικά σε άλλες χώρες;

Αν δεν ανοίξεις τον reader για καιρό, πολλά ποστ που δε διάβασες είναι με σήμανση αναγνωσμένου. Σου λέει, τόσο καιρό στα κρατάω, άντε και γαμήσου.

Η μονίλια είναι κακό πράγμα.

Οι νταλικιέρηδες είναι όλοι μπερμπάντηδες, να τους προσέχετε.

Reminder to self #1: Να μην ξαναεμπιστευθείς γυναίκα! Καλά λένε οι στρέητ. Πουτάνες όλες τους, πουτάνες! (μπαχαχα)

Reminder to self #2: Να μην αναλάβεις ξανά δουλειές άλλων, όσο και να νιώθεις ότι θά' πρεπε. Άσ' τους να ζορίζονται κι εσύ τουρίστας. Τίποτα καλό δε θα βγει και στο τέλος θα είσαι κι ο "δείτε ένα μαλάκα". Γάμα τους. (υποπαράγραφος: Επίσης ποτέ μα ποτέ να μην αναλάβεις να ασχοληθείς με το pc του γαμπρού. Τόσα χρόνια, τίποτα δεν έμαθες. Φά'τα τώρα.)

Η ποικιλία Andros των συμπύρηνων ροδακίνων είναι λιγότερο ευπαθής από τα Loadel ή τα Evert.

Η Bjork είναι μαλάκω.

Πρέπει να χωρίσω το πιο fake ζεύγος της μπλογκοεπικράτειας. Poon, την επόμενη φορά θα σου τον φάω τον άντρα, be warned!

Αν μένεις με γονείς, όσο καλοί και να είναι, τη γκρίνια δεν τη γλυτώνεις, είναι το δεδομένο στη σχέση. Σήμερα κι ενώ πέρασα ένα άυπνο βράδυ, κατέβηκα να ετοιμάσω έναν καφέ να ανοίξει το μάτι. Εγώ σε φάση ζόμπι, η μαμμμά τη βλέπω, κωλοστρίβεται για πρωινή ξιφομαχία, αλλά δεν είμαι σε θέση μάχης, οπότε προσπαθώ να κάνω την παρουσία μου ανεπαίσθητη ήτοι κάνω τον Κινέζο.

Η αφορμή ήταν ότι μιλούσα στο τηλέφωνο πρωινιάτικα, και γενικά όλη την ώρα ή ότι τη μια ακούω μουσική [που τελευταία την έχω ψυλλιαστεί και ακούω στα μουλωχτά με τα ακουστικά, 26 χρονών μαντράχαλος], ότι την άλλη κοιμάμαι και τέλος πάντων τί θα γίνει επιτέλους με την πτυχιακή μου etc etc [πού να φτάσει ώρα που θα γκρινιάζει και για εγγόνια δηλαδή!]

Το ένα έφερε το άλλο, οπότε σκάει και η βόμβα για τη ρημάδα τη σχολή γενικά, κήρυγμα με μπόλικη δόση παροξυσμού, η γιαγιά να έχει έρθει για βόλτα και να την κάνει άρον άρον στο αθόρυβο και με ελαφρά, εγώ να είμαι σε φάση why god, το κήρυγμα να συνεχίζεται και να έχουμε φτάσει πια στον απολογισμό των τελευταίων 8 χρόνων, εγώ why god, whyyyy, take me now

Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, φτάνω στα όριά μου σε χρόνο ρεκόρ, σήμερα όμως θες η μαστούρα της αϋπνίας, θες το ότι το έχω συνηθίσει ή ότι δε θέλω να ανάψω κι άλλες φωτιές, είχα σθεναρή αντίδραση, it was a first...

Μαμμμμά: ..Και δε μπορώ άλλο, βαρέθηκα 8 χρόνια αυτή η σχολή [6 και κάτι είναι, άλλα ας μην το πιάσουμε], όλο τα αναβάλλεις μπλα μπλα και θες να πιάσεις και δουλειά και τί θα γίνει με την πτυχιακή μπλα μπλα μπλαααα
Εγώ: ...χμμφ.. whatever...
Μαμμμά: Εμ βέβαια, εμείς φταίμε πάλι!
Εγώ: ???
Χάλια τα αγγλικά σου μαμά, χάλια.

Τις τελευταίες δυο μέρες αρχίζω να νιώθω το καλοκαίρι στο πετσί μου. Το μπουκάλι με το νερό ζεσταίνεται γρήγορα, το παγωτό στο μπωλ λιώνει πριν προλάβω να το φάω, η επιδερμίδα μου αρχίζει να κολλάει από τη ζέστη και την υγρασία. Το καθημερινό ντους είναι πλέον ανάγκη που δεν αναβάλλεται, τα κουνούπια προσπαθούν να μπουν από τη σίτα του παραθύρου με το που πάει να νυχτώσει και ό,τι ακουμπάς γύρω σου είναι ζεστό. Αν θες να με νευριάσεις, μπορείς απλά να προσπαθήσεις να με πείσεις ότι έχω άδικο που δε μ' αρέσει το καλοκαίρι. Δε μ'αρέσει, τελεία. Σίγουρα εξαιτίας της ζέστης. Και ίσως επειδή δεν έχω ζήσει ποτέ το καλοκαίρι όπως το ζουν στις διαφημίσεις των παγωτών και των φραπέδων. Και για ένα κάρο λόγους ακόμα.

Το καλοκαίρι φέτος προμηνύεται μονότονο και βαρετό όσο δεν πάει και θα μοιάζει πολύ με προηγούμενα καλοκαίρια, εκείνα τα καλοκαίρια που είχα ορκιστεί στον εαυτό μου πως δε θα αφήσω να ξαναέρθουν. Αλλιώς τα είχα στο μυαλό μου, αλλά και από την άλλη, δεν έχω κάνει και τίποτα προς εκείνη την κατεύθυνση. Το πλάνο [γιατί τί αιγόκερως θα ήμουν αν δεν είχα καταστρώσει φιλόδοξα πλάνα, με όλες τις λεπτομέρειες;] όριζε πως όταν το καλοκαίρι θα τελείωνε, θα είχα κλείσει ανοιχτές υποθέσεις και θα σχεδίαζα το μέλλον, που τόσο καιρό και τόσο πολύ λαχταράω. Καμμία σχέση.
Η πραγματικότητα θα έχει ως εξής. Το καλοκαίρι θα τελειώνει κι εγώ θα είμαι εκεί που ήδη είμαι τους τελευταίους μήνες. Θα δουλεύω σε μια εποχιακή δουλειά, μόνο και μόνο για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο και να μην πεθάνω από την αφόρητη πλήξη της επαρχίας. Μια δουλειά 7 ημερών την εβδομάδα, μέσα στο καλοκαίρι, που τέσσερα χρόνια πριν νόμιζα πως της είχα πει οριστικά αντίο κι έκλεισα για τα καλά την πόρτα πίσω μου. Αλλά από την άλλη, σκέφτομαι πως ολόκληρος ο χρόνος που πέρασε δεν είναι τίποτα άλλο από μια επανάληψη. Ένα best [ή καλύτερα worst] of των προηγούμενων χρόνων, έτσι για να το εμπεδώσουμε καλύτερα. Μια αναδρομή της τελευταίας σχεδόν δεκαετίας, τότε που κάποια πράγματα έμοιαζαν απίθανα και άλλα σίγουρα, εκεί, κάπου στα 17.
Είναι περίεργο και ενοχλητικό να γυρνάς στους δρόμους της μικρής πόλης όπου μεγάλωσες, να έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που έφυγες [και ξαναγύρισες προσωρινά, τί κι αν κοντεύουν 2 χρόνια από τότε] και να αισθάνεσαι την ίδια λύσσα που ένιωθες και τότε και σε έτρωγε, αλλά σου έδινε και κουράγιο να διαβάζεις για τις πανελλήνιες το '99. Το συναίσθημα περίπου ίδιο. Η διάθεση για δράση όμως, κάπου στη διαδρομή έχει ξεφτίσει. Τίποτα φαίνεται να μην έχει αλλάξει, αλλά ξέρεις ότι τίποτα δεν είναι πια ίδιο με τότε.
Όταν η βαρεμάρα και η ακινησία γίνεται συνήθεια και κατεστημένο. Τότε είναι το χειρότερο. Που σε ενοχλεί, αλλά είναι πιο εύκολο να το αφήνεις να ξεχνιέται και να χάνεται μετά από λίγο. Δε λύνεται, αλλά τουλάχιστον σταματάς για λίγο να αγχώνεσαι. Που για να ξεκουνηθείς και να αποφασίσεις να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου [σαν άλλοτε] πρέπει να ταρακουνηθείς, να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα και να ξυπνήσεις. Εύχεσαι να γίνει κάτι [από μόνο του], να σκάσει μύτη ένας από μηχανής θεός και να σε στρώσει. Ή αλλιώς "υπέρβαση". Πρέπει να την κάνεις.
Τον τελευταίο καιρό δε βγαίνω καν από το σπίτι, δεν υπάρχει τίποτα εδώ έξω για μένα. Όποιος με "ανακαλύπτει" και με ρωτάει τί κάνω, αν τελείωσα τη σχολή κλπ, συνεχίζω να απαντάω με τον ίδιο τρόπο που απαντούσα και πριν 2 χρόνια. "Είμαι σε μεταβατική περίοδο". Είναι το πιο εύκολο, το καταπίνει αμάσητο ο άλλος. Λες τελειώνω την πτυχιακή μου και περιμένω να πάω στρατό. Και καθάρισες. Δε λες είμαι σε αδιέξοδο, προσπαθώ να βγω, αλλά δε θυμάμαι από που μπήκα.

Αλλά δε βαριέσαι. Έρχεται το κατακαλόκαιρο. Και δεν κουνιέται φύλλο.
[Summer time, the roughest time]

Πήγαιν' έλα ταξίδι-αστραπή, γύρω στις 15 ώρες διαδρομή. Αλλά άξιζε για κάθε λεπτό! Ο λόγος φυσικά για τη συναυλία της Kylie στην Αθήνα, πριν 3 μέρες. Ήθελα να γράψω πιο πριν, αλλά ήμουν ακόμα on post - Kylie mode και με το ποστ αυτό μπαίνει οριστικά ο επίλογος.

Μέχρι να φτάσουμε στο Terra Vibe η ώρα είχε ήδη πάει 7.30 και το μπροστινό τμήμα των 70 ευρώ είχε ήδη ψιλογεμίσει, αλλά με την καλή μου Αλίκη καταφέραμε να είμαστε αρκετά μπροστά. Φωτογραφίες δεν έβγαλα, αφού ήθελα να απολαύσω τη συναυλία στο έπακρο [στα blogs των Wrong Guy, Sandman, musicbug, ecmec & thannos υπάρχει μπόλικο υλικό] και τελικά καλά έκανα, γιατί καθ' όλη τη διάρκεια χοροπηδούσα πάνω κάτω, ενώ την επόμενη μέρα είχε σχεδόν κλείσει και η φωνή μου, αφού φρόντισα να κάνω αισθητή την παρουσία μου ουρλιάζοντας και τις 2+ ώρες :Ρ
Ευτυχώς είχαμε προνοήσει από πριν για νερό και μπύρα, γιατί αν ήταν να περιμέναμε να αγοράσουμε μάρκες και μετά να περιμένουμε να αγοράσουμε από το μπαρ, τα νεύρα μας θα είχαν γίνει κολιέ.
Η Kylie είναι absolute fun + joy! Παρ'όλο που την έχω δει live σε dvd, εντύπωση μου έκανε η άψογη φωνή της (who'd have thought), η αμεσότητα και η θετικότητα που έβγαζε -ελπίζω να ήμασταν καλό κοινό! Επειδή ήμουν μπροστά δεν είμαι σίγουρος τί γινόταν, αλλά νομίζω πως ένας χαμός έγινε. Και νομίζω πως είδα την Kylie να συγκινείται σε κάποια φάση. 7.000 διαβάζω πως ήμασταν, μια χαρά μου φαίνεται για Ελλάδα και δεδομένου του χώρου. [Ο Ethan λέει 25.000 (!!!), δεν ξέρω, ποτέ δεν ήμουν καλός στο μέτρημα ]

Δεν είπε πολλά από τα αγαπημένα μου [What do I have to do, Come into my world -που κανονικά είναι μέσα στο Naughty Manga Girl Act που κόπηκε-, Put yourself in my place κά.], αλλά είπε το Your disco needs you, που δεν το περίμενα. Το I should be so lucky θα μπορούσε και να το είχε παραλείψει imo :Ρ
Με κομμένα acts, σκηνικά και τραγούδια, ήταν και πάλι άψογα! [Πλήρες setlist στο blog του Vampy]

Μετά τη συναυλία δεν ήθελα να φύγω από το Terra Vibe, δεν ήθελα να τελειώσει η βραδιά...

Lol @ Ηλία, που έκπληκτος που με είδε εκεί ψέλλισε "τί κάνεις εσύ εδώ, αφού εσύ δεν..."! Πού νά ξερε ότι Kylie άκουγα από τα 6 μου χεχε

Neverάκο, τελικά tourbooks δεν κατάφερα να μας πάρω, γιατί τα 2 τελευταία τα πήρε ο μπροστινός μου (γκρρ) και πάνω που έλεγα fuck it, θα πάρω τη lame τράπουλα, πήρε την τελευταία ο διπλανός μου! Τέλος πάντων...
Όσοι δεν τα καταφέρατε, κρίμα μεν, αλλά αν πιστέψουμε την Kylie, θα μας ξανάρθει. Ως την επόμενη φορά λοιπόν!

Εξορίζω κάθε μουσική, κάθε τραγούδι που με πάει σε σκοτεινά μέρη. Κάθε εικόνα, κάθε σκέψη, κάθε πρόσωπο. Και τί μένει μετά; Αυτό κι αν είναι παράξενο.
Καλό το σκοτάδι, αλλά τίποτα δε συγκρίνεται με την απουσία του...και ιδιαίτερα με εκείνες τις στιγμές που νιώθεις να σε πλημμυρίζει φως. Για κάποιους είναι φυσική διάθεση, μια αβίαστη παρόρμηση που έρχεται χέρι χέρι με την άνοιξη. Πες το και άγνοια. Ή ελαφρότητα. Είναι καλή η ελαφρότητα. Όχι πάντα, είναι δύσκολο να τα εξισορροπεί κανείς.
Κάποιοι άλλοι πρέπει να προσπαθούν, να κοπιάζουν για να μην τους προλαβαίνει η μαυρίλα. Μια διαρκής προσπάθεια ελιγμών από το σκοτάδι που πάει να πεταχτεί πίσω από κάθε γωνία και να κουτουλήσουν. Και αυτοί να προχωράνε μπροστά. Να μην ξαναμπαίνουν στη λούπα της απάθειας.

Χρειάζομαι την ελαφρότητα, όχι με την έννοια της ανοησίας. Αλλά με την έννοια της ανάπαυλας. Έτσι μωρέ, για διάλειμμα [που εύχομαι να κρατήσει όσο γίνεται περισσότερο].
Δεν κατάλαβα ποτέ τί σημαίνει "ανοιξιάτικη διάθεση" ένα καρακλισέ, μια καταναγκαστική χαζοχαρουμενίαση. Ή η αντίστοιχη χειμωνιάτικη. Άνοιξη για μένα είναι η αγάπη που εισπράττω και δίνω πολλαπλάσια [άλλο καρακλισέ - αυτό όμως μ' αρέσει και το κρατάω].
Ασυνήθιστος σε τέτοιες καταστάσεις, βιαστικός και άγαρμπος, έκλεισα ό,τι μου θυμίζει τους τελευταίους μήνες σ' ένα κουτί, του κόλλησα sticker που έλεγε Caution, μόνο και μόνο για να μην ξεχαστώ και το ανοίξω απότομα, από παρόρμηση. Και το έθαψα βαθιά σε ένα πράσινο ανοιξιάτικο χωράφι.

Καιρός για την καθιερωμένη ετήσια βολτίτσα στην Αθήνα...
Reminders to self:

Happee? Yes. Αλλά η ετοιμασία είναι άλλο πράγμα. Είμαι ήδη πτώμα, με βλέπω να κοιμάμαι όπως είμαι και να τρέχω το πρωί, κλασικά πράγματα δηλαδή. Meh. Τί ώρα είναι; Μία και. Μάαλιστα. Ahem. *Κόντεμα της λίστας*
Anyhoo, this is it. Ta-daah

λαλα

Δεν είναι παράξενο, όταν το κοριτσάκι που σε κορόιδευε στο δημοτικό επειδή δεν έπαιζες μπάλα με τα άλλα αγοράκια και για τον λόγο αυτό σου είχε κολλήσει [φωναχτά] την ταμπέλα αδερφή από τα 9 σου και για χρόνια, με αποτέλεσμα να τη χρησιμοποιούν πολλοί και ποτέ με την καλή έννοια, έχει με τα χρόνια μεταμορφωθεί σε λεσβία καραμπινάτη που πιάνει την πέτρα και την στίβει;

[ok, το ότι ήθελε να είναι πάντα ο τερματοφύλακας και το ότι με κυνηγούσε να με βαρέσει δε με είχαν υποψιάσει τότε, ήμουν αθώος. Τί;]

Τί σου κάνει μια τυχαία συνάντηση σε δρόμο του hometown...

Σε ανύποπτο χρόνο, με ρώτησε σήμερα η μητέρα μου αν θα πάρω καινούριο sleeping bag για το στρατό, με αποτέλεσμα να μείνω τελείως μαλάκας. Μού'ρθε τελείως απότομα, ξεγυρισμένο reality check, όχι ότι δεν το σκέφτομαι ήδη, αλλά το να αρχίσω να οργανώνω τις μικρές λεπτομέρειες για τη θητεία είναι το κάτι άλλο. Και είναι τόσα που πρέπει να γίνουν, με πρώτο και καλύτερο να τελειώσω (δηλαδή να πιάσω) την πτυχιακή μου, για να προλάβω να έχω πάρει το πτυχίο μέχρι να φύγω. Εμπρός καλό μου Google: Να μάθω τί πρέπει να κάνω για να μπω στο Σώμα Πληροφορικής (χωρίς βύσμα, με το πτυχίο), ΑΝ θα μπορέσω να μπω εκεί (πληροφορίες σχετικά καλοδεχούμενες), να συναντήσω φίλους για την απαραίτητη ενημέρωση κλπ. Πιστεύω πως τό'χω, δε θα φάω φρίκη. Από την άλλη όμως... Έχω βαρεθεί να ακούω πόσο καλά ή πόσο σκατά θα περάσω στο στρατό και απαντάω ένα ξερό "θα δούμε". Θα δούμε λοιπόν...

Τελικά, όσα χρόνια και να περάσουν, το Residents στην παραλία θα είναι το μόνο μαγαζί που αισθάνομαι κάπως δικό μου. Είχα να πάω καιρό και με είχε απογοητεύσει τελευταία, αλλά την Κυριακή το βράδυ θυμήθηκα όλους τους λόγους που τόσα χρόνια ήταν το αγαπημένο μου. Από τα λίγα μέρη που είμαι τελείως μέσα στα νερά μου, κόσμος πολύς (ειδικά για ξημερώματα Δευτέρας), μουσική φοβερή (φυσικά ο τύπος έβαλε και Burial) που δεν ακούς αλλού στη Θεσσαλονίκη (ίσως στο ArtHouse), μπάρμαν και σερβιτόρες άπαιχτοι, κόσμος χαλαρός που περνούσε καλά, ποσότητες μπύρας τέτοιες, που μετά από λίγες ώρες είχε μόνο 2 μάρκες, σε ένα μαγαζί που πιο πολύ ταιριάζει στα Εξάρχεια παρά στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Αγαπώ Residents!

Το τελευταίο μπιριμπο-cd γράφτηκε προχθές, σε μια ιστορική συνάντηση της κλασικής παρέας κολλητών (με Δ. & Μ.) από τα φοιτητικά χρόνια. Τί είναι το μπιριμπο-cd; Πριν 6 -7 (!!!) χρόνια η Δ. με έπρηζε να μου μάθει να παίζω μπιρίμπα, και τελικά κόλλησα τρελά, παρ'όλο που με ξέσκιζε συνέχεια. Σε μια περίοδο που περνούσαμε σχεδόν όλη τη μέρα μαζί, παίζαμε μπιρίμπα με τις ώρες (γκέι στερεότυπο alert), πάντα με συνοδεία μουσικής, από τα cd που έγραφα με τραγούδια που κατέβαζα στην ταπεινή pstn. Οπότε κάθε τραγούδι έπρεπε να έχει και ιδιαίτερη σημασία/βαρύτητα για να μπει στο cd. Τα τραγούδια αυτά έμειναν ως μπιριμποτράγουδα :Ρ [Βέβαια μετά πήρα την εκδίκησή μου, όταν πωρώθηκε με το Tony Hawk's Pro Skater στο PS2, που την κέρδιζα πάντα (εκεί ακούγαμε τα σκεητοτράγουδα), αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.]
Η παρέα ξαναβρέθηκε μαζί μετά από χρόνια, με αφορμή το τριήμερο, θυμηθήκαμε πολλά πράγματα που φαίνονται πια μακρινά, και πάνω σ'αυτά, γράφτηκε και το μπιριμπο-cd/memorabilia.

Dee, ελπίζω να ησύχασες τώρα που βρήκα εκείνες τις φωτογραφίες που τραβήχτηκαν 5 (μπρρρ!) χρόνια πριν. H Dee θυμάται. Επίσης έχω να πω, πως πάντα είχε μια ιδιαίτερη αγάπη στα φαλλικά σύμβολα, που εκφράζεται με διάφορους τρόπους, όπως πχ ο τρόπος που απολαμβάνει ένα φρούτο:

Μην ξεχνιόμαστε: την Κυριακή ο Κ. Βήτα στη Θεσσαλονίκη!

Για άλλη μια φορά λοιπόν, οι γιατροί αποφάνθηκαν ότι είμαι υγιέστατος. Και το πρόβλημα που με ταλαιπωρούσε τους τελευταίους μήνες θα αντιμετωπισθεί πίνοντας αλκαλικά υγρά (πχ σόδες) και κάνα ντεπόν στο τσακίρ κέφι.
Έπρεπε να περάσω από διάφορους γιατρούς, να σκάσω ένα μάτσο λεφτά για να βγει το πόρισμα ότι είμαι μια χαρά. Μπερδεύομαι. Τόσο καιρό δεν πέρασε από μόνο του, τώρα πώς θα περάσει, δεν ξέρω.
Με τα λεφτά που έδωσα για γιατρούς και εξετάσεις, ήμουν έτοιμος να αρπάξω το λιπαντικό που χρησιμοποιούν στους υπέρηχους (βασικά ήταν καλύτερο και από KY) για δικαίωση (αυτό βρήκα μπροστά μου, τί θες;). Και για την ταλαιπωρία που με υπέβαλλαν στο Διαβαλκανικό, αφού χρειάστηκε να πάω 2 φορές (χρόνος διαδρομής σπίτι-Διαβαλκανικό=δυόμισυ ώρες, επί 4 =10 ώρες στα λεωφορεία, συνολικός χρόνος αναμονής στο Διαβαλκανικό=5 ώρες περίπου, άρα 15 ώρες από τη ζωή μου) για να μου πουν τελικά ότι είμαι μια χαρά.
(Note to self: Να βρω κι εγώ ένα επάγγελμα που να βγάζεις 120 ευρώ με 5 λεπτά δουλειάς, που να μην είναι ζιγκολό, δωρητής οργάνων, παπάς, act στα παρατράγουδα κλπ)
Σχεδόν ευχόμουν να μου βρουν κάτι, να πλακωνόμουν στα αντιβιοτικά και όλα να τελείωναν εκεί. Ας μου έδιναν τουλάχιστον κανένα placebo, κάτι! Τέλος πάντων. Πάει κι αυτό, τουλάχιστον έμαθα ότι δε θα πεθάνω σύντομα :Ρ
[Ή αν τελικά πάθω τίποτα, θα βάλω τον gsus να τους κάνει μήνυση για αμέλεια]

Μ' αρέσει που έλεγα πως μιας και στις εργασίες της σχολής τα καταφέρνω, το γράψιμο της πτυχιακής θα ήταν μια παραγωγική διαδικασία που θα με γέμιζε δημιουργικότητα και πως θα ήταν ένα ευχάριστο φινάλε μετά από όλο το διάβασμα που προηγήθηκε. "Εντάξει μωρέ, τίποτα δε θα είναι", "Σιγά, μια πτυχιακή του κώλου, θα την ξεπετάξω" κλπ. Μαλακίες!
Ώρες ώρες είμαι τόσο αφελής που θέλω να ζητήσω να με μουτζώσουν. Λες και υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να ευχαριστιέται κάτι τέτοιο.

Έχω πελαγώσει για τα καλά. Ποτέ το copy+paste δε μου φαινόταν τόσο δύσκολο, ο κώλος μου έχει μελανιάσει, έχω ανοιχτές καμμιά σαρανταριά ανοιχτές καρτέλες στον firefox, το pc κολλάει και σέρνεται, έχω γράψει σε 2 μέρες μόνο 15 σελίδες που μπορεί και να είναι ψιλοάσχετες, γκρινιάζω ασταμάτητα και θυμήθηκα πως έχουν περάσει 3 χρόνια από τότε που έκανα την τελευταία εργασία.
This is not fun.