Void(0)

Εξορίζω κάθε μουσική, κάθε τραγούδι που με πάει σε σκοτεινά μέρη. Κάθε εικόνα, κάθε σκέψη, κάθε πρόσωπο. Και τί μένει μετά; Αυτό κι αν είναι παράξενο.
Καλό το σκοτάδι, αλλά τίποτα δε συγκρίνεται με την απουσία του...και ιδιαίτερα με εκείνες τις στιγμές που νιώθεις να σε πλημμυρίζει φως. Για κάποιους είναι φυσική διάθεση, μια αβίαστη παρόρμηση που έρχεται χέρι χέρι με την άνοιξη. Πες το και άγνοια. Ή ελαφρότητα. Είναι καλή η ελαφρότητα. Όχι πάντα, είναι δύσκολο να τα εξισορροπεί κανείς.
Κάποιοι άλλοι πρέπει να προσπαθούν, να κοπιάζουν για να μην τους προλαβαίνει η μαυρίλα. Μια διαρκής προσπάθεια ελιγμών από το σκοτάδι που πάει να πεταχτεί πίσω από κάθε γωνία και να κουτουλήσουν. Και αυτοί να προχωράνε μπροστά. Να μην ξαναμπαίνουν στη λούπα της απάθειας.

Χρειάζομαι την ελαφρότητα, όχι με την έννοια της ανοησίας. Αλλά με την έννοια της ανάπαυλας. Έτσι μωρέ, για διάλειμμα [που εύχομαι να κρατήσει όσο γίνεται περισσότερο].
Δεν κατάλαβα ποτέ τί σημαίνει "ανοιξιάτικη διάθεση" ένα καρακλισέ, μια καταναγκαστική χαζοχαρουμενίαση. Ή η αντίστοιχη χειμωνιάτικη. Άνοιξη για μένα είναι η αγάπη που εισπράττω και δίνω πολλαπλάσια [άλλο καρακλισέ - αυτό όμως μ' αρέσει και το κρατάω].
Ασυνήθιστος σε τέτοιες καταστάσεις, βιαστικός και άγαρμπος, έκλεισα ό,τι μου θυμίζει τους τελευταίους μήνες σ' ένα κουτί, του κόλλησα sticker που έλεγε Caution, μόνο και μόνο για να μην ξεχαστώ και το ανοίξω απότομα, από παρόρμηση. Και το έθαψα βαθιά σε ένα πράσινο ανοιξιάτικο χωράφι.