Τις τελευταίες δυο μέρες αρχίζω να νιώθω το καλοκαίρι στο πετσί μου. Το μπουκάλι με το νερό ζεσταίνεται γρήγορα, το παγωτό στο μπωλ λιώνει πριν προλάβω να το φάω, η επιδερμίδα μου αρχίζει να κολλάει από τη ζέστη και την υγρασία. Το καθημερινό ντους είναι πλέον ανάγκη που δεν αναβάλλεται, τα κουνούπια προσπαθούν να μπουν από τη σίτα του παραθύρου με το που πάει να νυχτώσει και ό,τι ακουμπάς γύρω σου είναι ζεστό. Αν θες να με νευριάσεις, μπορείς απλά να προσπαθήσεις να με πείσεις ότι έχω άδικο που δε μ' αρέσει το καλοκαίρι. Δε μ'αρέσει, τελεία. Σίγουρα εξαιτίας της ζέστης. Και ίσως επειδή δεν έχω ζήσει ποτέ το καλοκαίρι όπως το ζουν στις διαφημίσεις των παγωτών και των φραπέδων. Και για ένα κάρο λόγους ακόμα.Το καλοκαίρι φέτος προμηνύεται μονότονο και βαρετό όσο δεν πάει και θα μοιάζει πολύ με προηγούμενα καλοκαίρια, εκείνα τα καλοκαίρια που είχα ορκιστεί στον εαυτό μου πως δε θα αφήσω να ξαναέρθουν. Αλλιώς τα είχα στο μυαλό μου, αλλά και από την άλλη, δεν έχω κάνει και τίποτα προς εκείνη την κατεύθυνση. Το πλάνο [γιατί τί αιγόκερως θα ήμουν αν δεν είχα καταστρώσει φιλόδοξα πλάνα, με όλες τις λεπτομέρειες;] όριζε πως όταν το καλοκαίρι θα τελείωνε, θα είχα κλείσει ανοιχτές υποθέσεις και θα σχεδίαζα το μέλλον, που τόσο καιρό και τόσο πολύ λαχταράω. Καμμία σχέση.
Η πραγματικότητα θα έχει ως εξής. Το καλοκαίρι θα τελειώνει κι εγώ θα είμαι εκεί που ήδη είμαι τους τελευταίους μήνες. Θα δουλεύω σε μια εποχιακή δουλειά, μόνο και μόνο για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο και να μην πεθάνω από την αφόρητη πλήξη της επαρχίας. Μια δουλειά 7 ημερών την εβδομάδα, μέσα στο καλοκαίρι, που τέσσερα χρόνια πριν νόμιζα πως της είχα πει οριστικά αντίο κι έκλεισα για τα καλά την πόρτα πίσω μου. Αλλά από την άλλη, σκέφτομαι πως ολόκληρος ο χρόνος που πέρασε δεν είναι τίποτα άλλο από μια επανάληψη. Ένα best [ή καλύτερα worst] of των προηγούμενων χρόνων, έτσι για να το εμπεδώσουμε καλύτερα. Μια αναδρομή της τελευταίας σχεδόν δεκαετίας, τότε που κάποια πράγματα έμοιαζαν απίθανα και άλλα σίγουρα, εκεί, κάπου στα 17.
Είναι περίεργο και ενοχλητικό να γυρνάς στους δρόμους της μικρής πόλης όπου μεγάλωσες, να έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που έφυγες [και ξαναγύρισες προσωρινά, τί κι αν κοντεύουν 2 χρόνια από τότε] και να αισθάνεσαι την ίδια λύσσα που ένιωθες και τότε και σε έτρωγε, αλλά σου έδινε και κουράγιο να διαβάζεις για τις πανελλήνιες το '99. Το συναίσθημα περίπου ίδιο. Η διάθεση για δράση όμως, κάπου στη διαδρομή έχει ξεφτίσει. Τίποτα φαίνεται να μην έχει αλλάξει, αλλά ξέρεις ότι τίποτα δεν είναι πια ίδιο με τότε.
Όταν η βαρεμάρα και η ακινησία γίνεται συνήθεια και κατεστημένο. Τότε είναι το χειρότερο. Που σε ενοχλεί, αλλά είναι πιο εύκολο να το αφήνεις να ξεχνιέται και να χάνεται μετά από λίγο. Δε λύνεται, αλλά τουλάχιστον σταματάς για λίγο να αγχώνεσαι. Που για να ξεκουνηθείς και να αποφασίσεις να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου [σαν άλλοτε] πρέπει να ταρακουνηθείς, να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα και να ξυπνήσεις. Εύχεσαι να γίνει κάτι [από μόνο του], να σκάσει μύτη ένας από μηχανής θεός και να σε στρώσει. Ή αλλιώς "υπέρβαση". Πρέπει να την κάνεις.
Τον τελευταίο καιρό δε βγαίνω καν από το σπίτι, δεν υπάρχει τίποτα εδώ έξω για μένα. Όποιος με "ανακαλύπτει" και με ρωτάει τί κάνω, αν τελείωσα τη σχολή κλπ, συνεχίζω να απαντάω με τον ίδιο τρόπο που απαντούσα και πριν 2 χρόνια. "Είμαι σε μεταβατική περίοδο". Είναι το πιο εύκολο, το καταπίνει αμάσητο ο άλλος. Λες τελειώνω την πτυχιακή μου και περιμένω να πάω στρατό. Και καθάρισες. Δε λες είμαι σε αδιέξοδο, προσπαθώ να βγω, αλλά δε θυμάμαι από που μπήκα.
Αλλά δε βαριέσαι. Έρχεται το κατακαλόκαιρο. Και δεν κουνιέται φύλλο.
[Summer time, the roughest time]
Η πραγματικότητα θα έχει ως εξής. Το καλοκαίρι θα τελειώνει κι εγώ θα είμαι εκεί που ήδη είμαι τους τελευταίους μήνες. Θα δουλεύω σε μια εποχιακή δουλειά, μόνο και μόνο για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο και να μην πεθάνω από την αφόρητη πλήξη της επαρχίας. Μια δουλειά 7 ημερών την εβδομάδα, μέσα στο καλοκαίρι, που τέσσερα χρόνια πριν νόμιζα πως της είχα πει οριστικά αντίο κι έκλεισα για τα καλά την πόρτα πίσω μου. Αλλά από την άλλη, σκέφτομαι πως ολόκληρος ο χρόνος που πέρασε δεν είναι τίποτα άλλο από μια επανάληψη. Ένα best [ή καλύτερα worst] of των προηγούμενων χρόνων, έτσι για να το εμπεδώσουμε καλύτερα. Μια αναδρομή της τελευταίας σχεδόν δεκαετίας, τότε που κάποια πράγματα έμοιαζαν απίθανα και άλλα σίγουρα, εκεί, κάπου στα 17.
Είναι περίεργο και ενοχλητικό να γυρνάς στους δρόμους της μικρής πόλης όπου μεγάλωσες, να έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που έφυγες [και ξαναγύρισες προσωρινά, τί κι αν κοντεύουν 2 χρόνια από τότε] και να αισθάνεσαι την ίδια λύσσα που ένιωθες και τότε και σε έτρωγε, αλλά σου έδινε και κουράγιο να διαβάζεις για τις πανελλήνιες το '99. Το συναίσθημα περίπου ίδιο. Η διάθεση για δράση όμως, κάπου στη διαδρομή έχει ξεφτίσει. Τίποτα φαίνεται να μην έχει αλλάξει, αλλά ξέρεις ότι τίποτα δεν είναι πια ίδιο με τότε.
Όταν η βαρεμάρα και η ακινησία γίνεται συνήθεια και κατεστημένο. Τότε είναι το χειρότερο. Που σε ενοχλεί, αλλά είναι πιο εύκολο να το αφήνεις να ξεχνιέται και να χάνεται μετά από λίγο. Δε λύνεται, αλλά τουλάχιστον σταματάς για λίγο να αγχώνεσαι. Που για να ξεκουνηθείς και να αποφασίσεις να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου [σαν άλλοτε] πρέπει να ταρακουνηθείς, να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα και να ξυπνήσεις. Εύχεσαι να γίνει κάτι [από μόνο του], να σκάσει μύτη ένας από μηχανής θεός και να σε στρώσει. Ή αλλιώς "υπέρβαση". Πρέπει να την κάνεις.
Τον τελευταίο καιρό δε βγαίνω καν από το σπίτι, δεν υπάρχει τίποτα εδώ έξω για μένα. Όποιος με "ανακαλύπτει" και με ρωτάει τί κάνω, αν τελείωσα τη σχολή κλπ, συνεχίζω να απαντάω με τον ίδιο τρόπο που απαντούσα και πριν 2 χρόνια. "Είμαι σε μεταβατική περίοδο". Είναι το πιο εύκολο, το καταπίνει αμάσητο ο άλλος. Λες τελειώνω την πτυχιακή μου και περιμένω να πάω στρατό. Και καθάρισες. Δε λες είμαι σε αδιέξοδο, προσπαθώ να βγω, αλλά δε θυμάμαι από που μπήκα.
Αλλά δε βαριέσαι. Έρχεται το κατακαλόκαιρο. Και δεν κουνιέται φύλλο.
[Summer time, the roughest time]
9 comments:
edw pali exei kryo...kai poly aera.x
1. Καλοκαίρι, κακό πράγμα για όλους τους λόγους που εξηγείς στην αρχή!
2. Συν ένας: τα ακατανόμαστα έρποντα έντομα που αρνούμαι και να αναφέρω.
3. Μερικές φορές νιώθω πως ζω στη Λατινική Αμερική. Ένα υπερμεγέθες έντομο να ψυχοραγεί στο παρκέ. Προσπαθώ να το δω σαν κάποιο εξωτικό είδος, αλλά μού φεύγει καθώς ψάχνω κάτι βαρύ να το λιώσω.
4. Από την άλλη...
5. Άλλη μια μέρα στον ήλιο δεν είναι ούτε αυτονόητη, ούτε μικρή υπόθεση.
6. Κι είναι ωραίο, τα απογεύματα που μυρίζει ο τόπος κολώνιες, no?
7. Κι εξάλλου, έρχεται πάντα η πρώτη δροσιά στο τέλος του Αυγούστου.
8. Αλλά όχι, καλοκαίρι καθόλου σαν τις διαφημίσεις φραπέ. Απορώ, δηλαδή!
Νομίζω ότι όχι μόνο το καλοκαίρι, αλλά και κάθε εποχή είναι μονότονα και βαρετά όταν τα ζεις στο περιβάλλον που ανέφερες. Καταλαβαίνω πώς νιώθεις, γιατί κι εγώ είμαι σε παρόμοια φάση, plus είμαι κι εγώ αιγόκερως κι όταν μπαίνω στη διαδικασία να κάνω τα πολύπλοκα σχέδιά μου, μόνο και μόνο για να φτάσω στο σημείο όπου συνειδητοποιώ ότι δεν πρόκειται να υλοποιηθούν, ε τότε... παθαίνω κάτι :Ρ
Seriously πάντως, πολύ ενδιαφέρον το θέμα που άνοιξες, "όταν η βαρεμάρα και η ακινησία γίνεται συνήθεια και κατεστημένο". Δεν είναι κάτι που μπορεί κάποιος εύκολα να το καταλάβει αν δεν το έχει ζήσει.
Να φανταστεις, πηρα να ακυρωσω το ραντεβου με τον μουνολογο, επειδη βαριομουνα να ετοιμαστω.
Only to find out οτι οταν κατεγραψα "27/5, 14:00" στον εγκεφαλο μου, εβαλα διπλα και ενα
"Τεταρτη".
Καλο ε; *rolls eyes@self*
Ελα ειπαμε Κρητη. Θα πιασουμε δουλεια και οι δυο σαν κωλ-πιπιπλ.
Θα γλυτωσεις και απο τα κουνουπια. Δεν εχουν προτιμησει ποτεςςς αλλον ανθρωπο που ετυχε να ηταν μαζι μου.
We're so in a funk. For so long now.
Ουτε και γω θυμαμαι πως μπηκαμε. Αχμ.
Για να δω ένα χαμόγελο... έτσι... δε βλέπω καλά όλα τα δόντια... έτσι μπράβο! Χαμογέλα! :)))))))))
Exo kanei polles thisies ta teleftea dio xronia...exo na pao diakopes apo to kalokeri tou 2005 kai perisi emina stin kozani gia douleia to kalokeri kai den akoumpisa to podaraki mou se amoudia...en oligis exo na kano dio xronia mpanio se thalassa...elpizo fetos na mporeso gmt mou...alla 9 mathimata kai i sxoli tha teliosei...ipomoni kathe metavatiki periodo exei polla na sou dosei. :-)
P.O.V of a G, σε ζηλεύω σφόδρα :Ρ
hommesweethomme, lol! Η περιγραφή του 3. τα λέει όλα
Φυσικά κι έχει και τα καλά του το καλοκαίρι, αλλά τα κακά είναι χειρότερα :Ρ
Edwina Monsoon, έχουμε μια τάση να καταθλιβόμαστε στα "καλά καθούμενα", αυτό είναι το μόνο σίγουρο χαχαχα
Και κάποιος που το έχει ζήσει αυτό που λέμε, ξέρει πως μερικές φορές μοιάζει με έναν αδιάκοπο αγώνα. Ακούγεται 2 much dramatic, αλλά έτσι είναι...
poontangdee, you know me better που λέει και το Roisinάκι :**
kwlogria ΜΟΥ, ελπίζω να μη μου έμεινε κανένα μαρούλι στο δοντάκι :Ρ
Slourp!!!, αναφορικά με τα μαθήματα, αααχ πόσο σε νιώθω! Συναδελφικοί εναγκαλισμοί από κάποιον που τα πέρασε πρόσφατα!
Από το 2005 λες, ε;
Ας μην πω εγώ πόσο καιρό έχω, θα με κοιτάς σαν εξωγήινο :Ρ
I am reading this article second time today, you have to be more careful with content leakers. If I will fount it again I will send you a link
Not bad article, but I really miss that you didn't express your opinion, but ok you just have different approach
Post a Comment