Void(0)

Αύριο είναι μια σημαντική μέρα για την "καριέρα" μου στον ΕΣ, αφού θα αρχίσω να μετράω μέρες από το 199 και κάτω. Wow? I know. Κάθε μικρή μαλακία, μέσα στον ΕΣ αποκτά επικές διαστάσεις.
Μου έκαναν έφοδο στη σκοπιά και τα πήγα καλά; Θα έχω να το λέω μέρες. Ε
ίπα στη νυχτερινή εκπαίδευση τη στρατιωτική προσευχή και πήρα 2 μέρες τιμητική; Θα δέχομαι βλέμματα ζήλιας όλη τη βδομάδα.
Αναφερόμενος επειδή ήμουν 20 ώρες αξύριστος; Θα με ακολουθεί σε όλη τη θητεία μου.

Είμαστε έγκλειστοι και ασχολούμαστε διαρκώς με ανούσιες μαλακίες. Και κάτι είπα τώρα, παπαρίτσες στο τετράγωνο, που οι περισσότεροι τα έχουν περάσει. Αλλά πώς να το κάνουμε, είναι ψιλοσκατά στην πιο μαύρη μονάδα του Πυροβολικού. Τώρα καταλαβαίνω πώς αισθανόταν η Δώρα στο σπίτι του Big Brother. :Ρ

Και καθώς ο καιρός περνάει, όσοι μπορούν βάζουν λυτούς και δεμένους να φύγουν μακριά από δω, οι μέρες περνάνε πιο γρήγορα, ίσως λόγω της διαρκούς εξάντλησης και του άγχους, που δεν πολυκαταλαβαίνεις ποιος είσαι και πού βρίσκεσαι. Αλλά μέσα σε όλα αυτά, τελικά ξέρεις κάτι; Την παλεύω. Δε γκρινιάζω. Κάνω υπομονή. Τρελαίνομαι ώρες - ώρες, αλλά τό'χω.
Το να μπορείς να κατεβάζεις τον διακόπτη και να είσαι κάποιος άλλος είναι ένα προσόν που μόνο μέσα στον ΕΣ εκτιμάται αναλόγως.

Κλείνοντας το γράμμα από το μέτωπο, μια ένδειξη του πόσο αλλού είμαι.
Το τραγούδι που ακούω on the loop, ιδίως όταν είμαι χωμένος στη λάντζα:
Tina Turner - Look Me In The Heart.
Paranoia.

...ή μαλάκες στην ομίχλη.
Αναφέρω από τον εξωτικό Λαγό Διδυμοτείχου, όπου το τοπίο είναι σαν του παραπάνω videogame [όποιος το ξέρει, κατάλαβε για τί μιλάω].

Φυσικά η αισιοδοξία του προηγούμενου ποστ έχει αρχίσει να στερεύει μέρα με τη μέρα και τη θέση της παίρνει η απάθεια σλας βαρεμάρα σλας ομιτζίζους σλας μπαϊλντισμα [τοπική διάλεκτος], οπότε αγαπητέ Jirashimosu μη μου ανησυχείς, εξελίσσομαι σε νορμάλ φαντάρο meh.

Και τώρα τα νέα του Έβρου. Χμμ...δυστυχώς δεν υπάρχουν.

Προς όποιον φαντάρο της περιοχής, a word of advice: ποτέ μα ποτέ μην πας να κουρευτείς στο κομμωτήριο δίπλα στο μασούτη. Και εξηγούμαι. Κατ' αρχάς, οι θαμώνες του συγκεκριμένου είναι γιαγιάδες με μπλε μαλλί. Η κομμώτρια είναι μια βλάχα κουτσομπόλα [με την κακή έννοια]. Το τελειωτικό χτύπημα όμως ήρθε όταν την είδα να ξετρυπώνει εκείνην την απαίσια χτένα σλας αλφάδι!
Με τέτοια χτένα με κούρευε η κομμώτρια θεία μου στην εφηβεία, γεγονός που ευθύνεται για πολλά ψυχολογικά τραύματα, αφού το '98 το στυλ Fresh Prince ήταν ήδη ξεπερασμένο. Οπότε τώρα, έχω ένα μαλλί σα γήπεδο του γκολφ. Στο τσακ ήμουν να της αρπάξω τη μαλακία από τα χέρια ["φέρε μωρή άχρηστη ένα ψαλίδι να τα κόψω μόνος μου"], αλλά κρατήθηκα και απλά τα πήρα λίγο για να ξανακουρευτώ την επόμενη βδομάδα....

Πάμε όλοι μαζί:




"Ένας στρατιώτης με προδιαγραφές στρατιωτικές
θεμιτό αποτέλεσμα
σοβινιστικές εθνικιστικές αντιλήψεις
αναφορά μη λείψεις
το μίσος πού' χεις μέσα σου θα προσπαθείς να κρύψεις"

Τελικά το Διδυμότειχο δεν είναι τόσο χάλια όσο περίμενα, ίσα ίσα που μου αρέσει κιόλας ως τώρα :) 7μισυ μήνες θα είμαι εδώ, i might as well enjoy it...
Αλλά ας τα πάρω από την αρχή.
Το προηγούμενο ποστ έγινε πριν ενάμισυ μήνα, μέσα σε κλίμα μεγάλων αλλαγών, σε πολλά επίπεδα. Πτυχιακή, ορκωμοσία πτυχίου και παρουσίαση στον ΕΣ (αυτό σημαίνει Ελληνικός Στρατός :Ρ).

Ξεκίνησα από τη Θήβα, με σχετικά cool ψυχολογία, με μερικές στιγμές ψιλοφρίκης. Όπως είδα και στην πορεία, ο στρατός παλεύεται ανετότατα, στο κέντρο ειδικά υπήρχαν πολλές φάσεις που έμοιαζαν με κατασκήνωση. Έχω πολλά καλά πράγματα να θυμάμαι απο κει και φιλίες που αξίζουν.
Πριν λίγες μέρες καταφτάσαμε στο εξωτικό Διδυμότειχο, μετά από πολλά πολλά χιλιόμετρα και πολλές πολλές ώρες σε τρένα, λεωφορεία, steyer κλπ και στην -όπως μας ενημέρωσαν και οι παλιοί- στην χειρότερη μονάδα του πυροβολικού.
Όμως τα πράγματα ως τώρα φαίνονται πολύ καλά, εξάλλου είμαστε στην περίοδο προσαρμογής και δε μας έχουν τεντώσει ακόμα. Θα το απολαύσουμε όσο κρατάει :)
Αν ήταν να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα, αυτό θα ήταν ότι ο ΕΣ δεν είναι τόσο άσχημος όσο φαντάζεται κανείς και αυτό το λέω εγώ, που όταν βγήκαν οι μεταθέσεις ήμουν ο μαλάκας της υπόθεσης!
Anyhoo, μαζί με την επαφή με τον έξω κόσμο, έχω χάσει και την άνεση στο γράψιμο (αν την είχα ποτέ :Ρ) και δεν ξέρω αν θα είναι ξανά το ρηαμδομπλόγκ μου όπως ήταν παλιότερα. Σκεφτόμουν να το κλείσω, αλλά μετά είπα να σας ταλαιπωρήσω με βαρετά facts από τη θητεία μου. Sorry guys & gals χεχε

...κι όπως έγραφα και 2 ποστ πιο κάτω, το παλιό παλιο-pc έχει αφήσει την αρνητική ενέργεια ωλ όβερ δε πλέις. Λίγες ώρες μετά το τελευταίο ποστ, αναγκάστηκα να κάνω φορμάτ στο νέο σύστημα..Μόνο αφού έχω περάσει από την αρχή όλους τους drivers, προγράμματα, βιβλιοθήκη του i-tunes κλπ κλπ, μόνο τότε το πρόβλημα ξαναεμφανίζεται. Τί πρόβλημα; Να μη μπορώ να μπω σε οποιοδήποτε blog, στο facebook, στο google και σε πολλά άλλα. Από το laptop μπορούσα, όπως και από άλλο user account του pc (κι αυτό μόνο μέχρι να μετακομίσω σ'εκείνο, γιατί το πρόβλημα εμφανίστηκε κατ'ευθείαν ΚΑΙ ΕΚΕΙ). Οπότε ξαναέκανα φορμάτ, μέχρι στιγμής όλα καλά φτου φτου

Κι έχω και τον pov να αναρωτιέται γιατί χάλασε το laptop του. Διάλογος στο τηλέφωνο:
-Ανοίγω τον υπολογιστή και μου πετάει μπλε οθόνη
-Και τί γράφει;
-Ότι δεν υπάρχει μνήμη
-Μάλλον δε θα κάθεται καλά η ram, για δες το
-Έκανα φορμάτ
-Δεν έχει να κάνει το φορμάτ!
-Ε αυτό ξέρω να κάνω!
-Γύρνα το laptop ανάποδα και άνοιξε το καπάκι της ram και πες μου τι βλέπεις
-Εκείνο που είναι σπασμένο και βγαίνουν κάτι σιδεράκια;
-....(meh)

Προφανώς cookie basher+τεχνολογία=terrible match, αλλά τί να κάνω που είμαι σκατοτεχνοκράτης :Ρ

Όλα ήρεμα στη Βουργουνδία επιτέλους, αν δεν σκέφτομαι ότι πρέπει να τελειώσω εκείνη τη ρημάδα την πτυχιακή, που την Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα να έγραφα, θα την είχα ήδη τελειώσει τους τελευταίους οκτώ μήνες, μαζί με τις διορθώσεις. But instead, έχω γράψει μόλις 7 σελίδες, που χάθηκαν σε κάποιο από τα 8-9 φορμάτ που έκανα το τελευταίο 2μηνο. Ή μήπως ήταν στον σκληρό που μου "χτύπησε"; Ή στον εξωτερικό δίσκο που χάλασε; Terrible, terrible match.

On another note, δε μπορώ να κρύψω την τσαντίλα που θα χάσω τη συναυλία των Μ83, επειδή θα βρίσκομαι σε γάμο που δε μπορώ να λείπω και θα ακούω τα "Λιανοχορταρούδια" (συνθεσάιζερ edit) και άλλα γαμο-σουξέ. Oh well, Shikata ga nai που λένε και τα γιαπωνέζια, τουλάχιστον έρχεται και πάλι το Ροϊζινάκι το Νοέμβρη, και εννοείται πως αν δεν είμαι σε κανένα στρατόπεδο της επικράτειας, θα παρευρεθώ (:Ρ)

Poopsie, Oni, καλή αρχή ρε βλαμμένα στις νέες σας χώρες, πάλι έμεινα πίσω να κουνάω τα μαντήλια. :)

Το αγαπημένο μου άλμπουμ του Marvin Gaye είναι μακράν το I Want You. Μπορεί να μη συναγωνίζεται τη φήμη ή και την καλλιτεχνική αξία κάποιων προγενέστερων άλμπουμ [What's Going On (1971), Let's Get It On (1973)], αλλά ίσως και αυτό να είναι ένας λόγος που μαζί με τη μουσική για το Trouble Man (1972) τα συγκαταλέγω στα προσωπικά μου αγαπημένα. Που αν σταματούσε την καριέρα του με αυτό το άλμπουμ, δε θα είχε βγάλει ποτέ τις αηδίες τύπου Sexual Healing.

Το I Want You είναι ένας δίσκος που επηρέασε όλο το κύμα της neo soul, από τη Sade μέχρι το Maxwell και ακούγοντάς τον, μου φαίνεται δεν έχει παλιώσει [32 χρόνια πριν βγήκε].

Βάλτε το να παίξει ολόκληρο. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τραγούδι, είναι ένα αισθησιακό ταξίδι, ένα υγρό όνειρο [όπως έγραψε και κάποιος στο discogs].

[Η επιτυχία του άλμπουμ είναι το ομώνυμο κομμάτι, που χρόνια μετά διασκεύασε η Madonna με τους Massive Attack.]

Κλικ στο εξώφυλλο.

01. I Want You (Vocal)
02. Come Live With Me Angel
03. After the Dance
04. Feel All My Love Inside
05. I Wanna Be Where You Are
06. I Want You (Intro Jam)
07. All The Way Round
08. Since I Had You
09. Soon I'll Be Loving You Again
10. I Want You (Intro Jam)
11. After the Dance (Vocal)

Είναι σημαντικό να πραγματοποιείς τους στόχους που θέτεις -ένας από τους δικούς μου (ο σημαντικότερος όλων -ποιο πτυχίο;) για το 2008 ήταν να τελειώσω επιτέλους το Final Fantasy XII (:P). Χθες, ώρα Ελλάδος 05.30 πμ, γράφτηκε ιστορία. 230+ ώρες gameplay, 100% completion (bestiary, pirate's den, sidequests, etc.). Ένα χρόνο και 4 μήνες, πολλές μέρες και ακόμα περισσότερες νύχτες μετά, μπορώ να ηρεμήσω και να ζήσω και πάλι σαν κανονικός (?) άνθρωπος.

Εκείνο το level 99 Red Chocobo δεν έλεγε να μου κάνει τη χάρη. Μαλακισμένο κοτόπουλο. Πέρασα ώρες και ώρες ώστε να φτάσω τους χαρακτήρες στο μέγιστο level, με αποτέλεσμα οι τελικοί bosses να μου κλάσουν τα @@. Ήταν κάπως απογοητευτικό lol

(Μόνο ο oni θα μπορεί να με καταλάβει χα)
Οπότε κι επίσημα, i'm back

Τον Κ Βήτα κάποτε, όχι τόσο παλιά, τον θαύμαζα απεριόριστα, ίσως μέσα στην ασάφεια της εφηβείας να είχα βρει κάποιον ήρωα. Αλλά όπως συμβαίνει συνήθως μεγαλώνοντας, οι ήρωες αποκαθηλώνονται.
Ακόμα τον εκτιμώ και τον συμπαθώ ιδιαίτερα. Προσπαθώ να μην "κρίνω" βιαστικά, να μην επηρεάζομαι από αυτά που κατά καιρούς βλέπω να συμβαίνουν και να τα χαρακτηρίζω κακές στιγμές. Έτσι και τώρα, που έσκασε μύτη το θέμα με τη χρησιμοποίηση κομματιού από το "2" για διαφήμιση καζίνου στην τηλεόραση. Προσπαθώ και θέλω να πιστέψω ότι για άλλη μια φορά ο Κ. πιάστηκε κότσος. Αρνούμαι να πιστέψω ότι ο Κ. έδωσε την άδειά του για κάτι τέτοιο. Διαβάζω σε σημερινή ανακοίνωση στο movement: