Void(0)

Το 1995 ήμουν 13 χρονών. Ήταν η χρονιά που το Glory Box βρήκε το δρόμο του για τα απαίδευτα αυτιά μου, μια εμπειρία που για μένα ήταν μια πρωτόγνωρη μουσική αποκάλυψη, από ένα γκρουπ με παράξενο όνομα. Νόμιζα πως είχα κάνει μια συγκλονιστική ανακάλυψη και ήταν κάτι που δε μπορούσα να το μοιραστώ με κανέναν, ή πιο σωστά δεν έβρισκα κάποιον να το μοιραστώ, αφού στην καλύτερη περίπτωση, οι φίλοι και συμμαθητές άκουγαν grunge και metal, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις απλώς τίποτα. Το κομμάτι αυτό αποτέλεσε σημείο αναφοράς στην εφηβεία μου και σημείο εκκίνησης για μουσικές αναζητήσεις, σε μια περίοδο που είχα ανύπαρκτη ενημέρωση περί μουσικής. Αργότερα, οι ήχοι του Dummy ασκούσαν πάνω μου μια γοητεία και ένα αίσθημα μη-άνεσης μαζί, η πρώτη φορά που προσπαθούσα να "μπω" σε έναν δίσκο.
Το '97, το ομότιτλο Portishead ήρθε και κάθησε στα αυτιά μου με άνεση πια, σε μια περίοδο που τη θυμάμαι σα μεταβατική προς μια άλλη "ενηληκίωση". Δυστυχώς, ήμουν πολύ μικρός ακόμα για να μπορέσω να κατέβω Αθήνα να τους δω απο κοντά, η πρώτη απο μια σειρά συναυλιών που έχασα και μού' χουν μείνει απωθημένο...
Στα 11 χρόνια που ακολούθησαν, το trip hop γιγαντώθηκε, μας άφησε χρόνους και μετουσιώθηκε σε άλλους ήχους. Οι Portishead έγιναν σημείο αναφοράς, ο τρίτος δίσκος τους έγινε κάτι σαν αστικός μύθος (θα βγει/δε θα βγει) και η Beth Gibbons άρχισε να μοιάζει παλιά φιγούρα των δοξασμένων 90s. Ο τρόπος που ακούμε μουσική έχει αλλάξει ριζικά, ένας δίσκος παλιώνει σχεδόν με το βγαίνει, για να συσσωρευτεί με τις υπόλοιπες εκατοντάδες gb μουσικής σε κάποιον σκληρό δίσκο.
Φέτος λοιπόν, οι Portishead αποφάσισαν να επιστρέψουν. Όλοι οι μουσικοί μου ήρωες έχουν αποκαθηλωθεί εδώ και καιρό, θα ακολουθήσουν αυτοί άραγε...; Στις 28/4 κυκλοφορεί και επίσημα το Third και λογικά θα έπρεπε να νιώθω ρίγη συγκίνησης. 11 χρόνια είναι αυτά (το Live @ Roseland, NYC δε μετράει) και αντί να περιμένω τη μέρα που θα τρέξω στο δισκάδικο για να το αποκτήσω, τελετουργικά να επιστρέψω σπίτι, να κλείσω τις κουρτίνες και να το βάλω να παίζει, το έχω ήδη στον σκληρό μου, με τα 11 tracks του να συναγωνίζονται μερικές εκατοντάδες άλλα για μια θέση στον player...
Ξεκινώντας την ακρόαση του Third (ο τίτλος δεν είναι και ο καλύτερος δυνατός, αλλά μιλάμε για ένα γκρουπ που ο τίτλος του 2ου δίσκου τους ήταν το όνομά του, ίσως ένας τρόπος να πουν ότι δεν έχει καμμία σημασία), φυσικά και δεν περιμένεις τους Portishead του 1997. Ή μήπως περιμένεις ακριβώς αυτό; Έχω ακόμα πολλές ακροάσεις μπροστά μου πριν σχηματίσω άποψη, αλλά προς το παρόν το Hunter, το 2ο track του δίσκου, με έχει μαγέψει. Εντάξει, δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει -το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό είναι οι Portishead συναντούν τους Ilya. Και το Plastic ξεχωρίζει. Και το We Carry On.
H Beth Gibbons ακούγεται σαν... τη Beth Gibbons. Folk πάντως δεν περίμενα να ακούσω. Ακόμα δεν έχω βρει το κομμάτι εκείνο που θα μου γίνει εμμονή, όπως το Roads, ή το Wandering Star, ή το Half Day Closing, ή το Western Eyes, ή το All Mine, and the list goes on. Στο Third τα συγκλονιστικά έγχορδα και τα επιβλητικά samples που χαρακτήριζαν τον ήχο τους έχουν παραμεριστεί, όχι απαραίτητα κακό αυτό. Reminder to self: να προσπαθήσω να μη μπω στη διαδικασία να συγκρίνω τους δύο πρώτους δίσκους που έχουν εδώ και καιρό γίνει κλασικοί με τον καινούριο. Όπως και νά' χει, πρώτη αγάπη είναι αυτή, έστω αυτό τους το χρωστάω.

.co.uk
παρανομία

**Update**
Όπως φαίνεται το link του rapidshare είναι πλέον νεκρό, το άλλο δουλεύει αλλά είναι αργό like lesbian sex (quoting deeona). Βγαίνει και σε torrent ή αλλιώς αρκείσαι σε 3 tracks:
Hunter
Plastic
The Rip