Μετά από πολλές αναβολές, σκέψεις γεμάτες denial, αποφάσισα να επισκεφτώ γιατρό για ένα θέμα υγείας που προέκυψε και είναι, ερμ, ευαίσθητης φύσης...Ε πώς το λένε, αφροδίσιο, λοίμωξη κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Μετά από ένα σύντομο γκάλοπ δε βρέθηκε κανείς γνωστός να μου προτείνει κάποιον ιδιώτη, οπότε με μισή καρδιά κίνησα για το Αφροδισίων & Δερματικών Νόσων, (το οποίο btw, δε διαθέτει ουρολόγο ή αφροδισιολόγο).
[Παρένθεση]Γενικά ένα θέμα με τα νοσοκομεία το έχω, ειδικά με τα δημόσια, με πιάνει το ψυχοπλάκωμα το ίδιο, τους γιατρούς των δημοσίων δεν τους εμπιστεύομαι καθόλου και αν χρειαστεί να πάω, ακόμα και για άσχετο λόγο, είμαι πολύ κουμπωμένος.[Κλείνει η παρένθεση]
Ξεκινάω λοιπόν, να πάω στο συγκεκριμένο νοσοκομείο, να δω έναν δερματολόγο τέλος πάντων. Παίρνω τη Δ. παραμάσχαλα για παρέα, 8 το πρωί εκεί, περνάω ένα πρόχειρο φακέλωμα και πληρώνω, προκειμένου να πάρω νούμερο.
Γκομενάκι ξεγυρισμένο καθόταν στην αίθουσα αναμονής, η χαρά μου έληξε σύντομα, καθώς είχε το 2 -τσακ τσουκ- (εγώ το 9). Περιμένουμε, περιμένουμε και κάπου κει βλέπω ότι οι γιατροί είναι μόνο γυναίκες. Δε γαμιέται λέω, να' μουνα στρέητ να είχε και σημασία, οπότε συνεχίζουμε να περιμένουμε.
Καθώς η ώρα περνούσε, έβγαινε μια νοσοκόμα που και που και έπαιζε την ταξιθέτρια: εσείς μετά τον τάδε, η κυρία μετά τον άλλο κλπ (ήθελα νά 'ξερα το νούμερο τί ρόλο βάραγε τελικά).
Σε κάποια φάση, η αίθουσα κατακλύζεται από 20-22άρηδες που μπαίνουν στα ιατρεία και ΔΕ βγαίνουν, πράγμα που μου έκανε κάποια εντύπωση αρχικά. Η ώρα περνούσε και έχουμε ήδη φτάσει στο 8, οι 20-22άρηδες ακόμα μέσα (πλέον στο ιατρείο που επρόκειτο να μπω, ήταν περίπου 10-15 από αυτούς και 2 νοσοκόμες) -εγώ να λέω στον εαυτό μου να σταματήσει να υπερβάλλει (για άλλη μια φορά) και ότι φυσικά θα βγουν όταν θα έρθει η ώρα των "αποκαλυπτηρίων".
Η ταξιθέτρια/νοσοκόμα/Frau ξαναεμφανίστηκε, οπότε σηκώνομαι και την πλησιάζω:
CookieB: Ερμ, γεια σας, να ρωτήσω κάτι;
Frau: ...?
CookieB: Αυτοί εκεί μέσα είναι φοιτητές, έτσι;
Frau: Ναι
CookieB: (Με βεβαιότητα) Κοιτάξτε, επειδή το θέμα μου είναι κάπως *ahem* ευαίσθητο, φαντάζομαι θα βγουν όταν έρθει η ώρα της εξέτασης, έτσι;
Frau: (Σαδιστικό χαμόγελο) Όχι
CookieB: Τί δηλαδή, αν ζητήσω να βγουν, δε γίνεται;
Frau: (Γνέφει όχι)
CookieB: (Πρώτα σημάδια πανικού) Φαντάζομαι υπάρχει παραβάν, έτσι;
Frau: Ούτε παραβάν
(εκείνη τη στιγμη περνάει η καθαρίστρια με μια σφουγγαρίστρα, μου περνάει ένα χέρι και τα παπούτσια, εγώ να κοιτάω τα παπούτσια μου, να νιώθω τον πανικό all over κλπ)
CookieB: Ε και πώς θα γίνει, θα τα κατεβάσω έτσι χυμαδιό μπροστά σε όλους; Είναι τόσα άτομα εκεί μέσα! Ελάτε στη θέση μου!
Frau: (Ελαφριά κλίση του κεφαλιού στο πλάι, χαμόγελο)
CookieB: (Αναλαμπή) Τί ώρα φεύγουν οι φοιτητές;
Frau: (Συνεχίζει να το διασκεδάζει) 11.30, αλλά μετά δεν έχει ιατρεία (του στυλ Χα! καλή προσπάθεια, αλλά την πάτησες)
(Αν αυτό ήταν στόρυ τσόντας, θα έμπαινα μέσα, θα διώχναμε τις νοσοκόμες και τις φοιτήτριες, και θα παιρνόμασταν ομαδικά με τους super hunky φοιτητές Ιατρικής, σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς, σε όλες τις στάσεις)
CookieB: Α καλά. (πάω να φύγω)
Frau: Κάθησε, δεν ξέρεις τι χάνεις!
CookieB: !?!!? (excuse me?!)
Πάω προς τη Δ.
CookieB: Σήκω, φεύγουμε!
Δ.: (που δεν είχε ακούσει τη συζήτηση) Κάτσε να ρωτήσουμε αν γίνεται να βγούνε...
CookieB: (Τα μάτια μου πετούσαν φλόγες) Πάμε!
Νοσοκόμα Β': Το 9 να περάσει!
CookieB: (Χριστέ μου!) Εγώ το έχω, αλλά φεύγω! (στη Δ.) Σήκω ρε μαλάκα!!
Frau: (Μειδιώντας) Τελικά δε θα ήταν και τόσο επείγον για να φεύγεις!
CookieB: Γρμφστδλ!!! Είναι, αλλά θα πάω σε ιδιώτη (διάχυτη ξυνίλα και νεύρα)
Frau: Δεν ξέρεις τι χάνεις! (μα καλάααα??? Ε τί χάνω πια? Κλύσμα δώρο? Πρέπει να είναι η αγαπημένη της έκφραση και να την πετάει όπου βρει, δεν εξηγείται αλλιώς)
CookieB: (Berserk mode on)
Φορτώνω, αρπάζω τη Δ. και ορμάω έξω από το νοσοκομείο βρίζοντας, ο κόσμος να κοιτάει κάπως έκπληκτος/έντρομος, σου λέει τί του κάνανε και τα' χει πάρει χοντρά

Εκδοχή 1: Ο Cookie & η Δ. το σκάνε από το παράθυρο της τουαλέτας του νοσοκομείου
Εκδοχή 2: Η Δ. προσπαθεί να διασώσει κάτι γατόνια που είχαν ανέβει πάνω στην πύλη του Ιπποκράτειου,
σκαρφαλώνοντας κι ο Cookie βοηθάει την επιχείρηση
Στη συνέχεια η Δ. μ' έσυρε στο Ιπποκράτειο που
έχει ουρολόγο, σε αναγνωριστική αποστολή. Η αναμονή έφτανε όπως μάθαμε, περίπου τον ενάμιση μήνα κι αναρωτιέμαι εγώ. Και καλά, όλη η Θεσσαλονίκη έχει κολλήσει λοιμώξεις, κονδυλώματα, βλεννόροιες και δεν ξέρω γω τί άλλο. Αν είσαι κοπέλα και έχεις μεν χλαμύδια (πχ) αλλά δεν το ξέρεις ότι είναι χλαμύδια, και περιμένεις ενάμιση μήνα, έχεις: α) μολύνει τους πάντες β) μείνει στείρα.
Τέλος πάντων, καλύτερα έτσι, γιατί τελικά (μετά από όλα αυτά!!) βρήκα ιδιώτη γιατρό κι άντε γεια! Δηλαδή θυμήθηκε η Δ. ότι η γιατρός όπου πάει για ένα θέμα της επιδερμίδας της, είναι και αφροδισιολόγος. Τί της λες?? Δεν την έβρισα (πολύ), αφού την τραβολογούσα όλο το πρωί μαζί μου, τη λυπήθηκα..