Void(0)

Η γιορτή που απεχθάνομαι περισσότερο από όλες τις άλλες, είναι με διαφορά η Τσικνοπέμπτη και όλο το καρναβαλοσυφερτό μαζί. Ειδικά ο τρόπος που γιορτάζεται. Κόκκινο πανί. Δεν ξέρω, ίσως να έχει να κάνει με παιδικά τραύματα, όπως τότε που με είχαν ντύσει πασχαλίτσο στα 4 μου (don't ask).
Είναι τόσο κιτς που έχει σταματήσει να είναι αστείο και τόσο blah που θα έπρεπε να είχε απαγορευτεί στο όνομα του καλού γούστου. Ειδικά εδώ στη Θεσσαλονίκη, οι εορτασμοί του δήμου απευθύνονται σε παρακμιακά 10χρονα (βλέπω τον κακόγουστο πολύχρωμο στολισμό της Αριστοτέλους και ειδικά εκείνο το πολύχρωμο ΑΠΟΚΡΙΑ με τους κλόουν που κρέμεται στις κολώνες, με αφιονίζει και μου προκαλεί κατάθλιψη) κι ας μη μιλήσω για τις εκδηλώσεις. Μπλιαχ.

Σήμερα ας πούμε, ψυχαναγκαστικά πρέπει να βγεις έξω και να φας κρέατα. Πολλά. Αλλιώς, λέει, δεν το γιορτάζεις. Στοιβάζεσαι σε μια ταβέρνα για να καταναλώσεις χοληστερίνη. Ο πανικός της μπριζόλας και του κοψιδιού απόψε στην Άθωνος και τα πέριξ. Να πω ότι δεν είμαι φαν της κρεοφαγίας και γιορτές του τύπου Πάσχα, Τσικνοπέμπτη, με λίγδα και τσίκνα μου δημιουργούν μια (ευτυχώς) ελαφριά αηδία. Θα βγω απόψε. Και θα φάω μελιτζάνες. Και μαρούλι. Έτσι.

Το καρναβάλι από την άλλη, γιορτάζεται παραδοσιακά με σχεδόν όλους τους άντρες που μεταμφιέζονται να ντύνονται πουτάνες, νύφες, πριγκίπισσες, μπαλαρίνες, καλόγριες κλπ, πάντα με τεράστια βυζιά (τό κανα μια φορά πέρισυ, που είχα ντυθεί μάγισσα-πόρνη και ορκίστηκα ποτέ ξανά), έτσι για να βγαίνουν τα απωθημένα και να αλληλοχουφτωνόμαστε (το μόνο καλό των ημερών -πέρισυ με είχε χουφτώσει η μισή Ξάνθη), αλλά να μη μπορεί να μας κράξει και κανένας, γιατί είναι των ημερών. Τις παραδοσιακές αυτές μέρες, η μουσική είναι μαρτυρική (σκυλάδικα και αφαρνταμόρεκομίντσιατου) και δεν έχω πλέον ανοσία σε αυτή, οι στολές όλες από φτηνό συνθετικό που μετά βρωμάνε τσίκνα και ρετσίνα και εννοείται ότι προσπαθουμε να περνάμε όσο πιο τέλεια μπορούμε -μην ξεχνιόμαστε, έρχεται η σαρακοστή και προσπαθούμε να μαζέψουμε απόθεμα (as if...!).
Ιδανικός τρόπος εορτασμού σε έναν τέλειο κόσμο: κάνουμε όλοι cosplay, ακούμε disco και 90s, πίνουμε πολύ και χορεύουμε, χουφτώνουμε και μας χουφτώνουν, χαμουρευόμαστε με όποιον μας γυαλίσει. Και δεν τρώμε ολόκληρα κοπάδια ζώων.

Μετά από πρόσκληση του Xipo και του One Big DJ, μόνο δύο κομμάτια (έπρεπε να είναι τουλάχιστον δεκάδα!) με τα οποία θα έλεγα το "σ'αγαπώ" (που ακόμα δεν τό'χω πει). Επειδή όμως αυτές είναι δύσκολες επιλογές και μου ήρθαν τριάντα τέσσερα κατ'ευθείαν στο μυαλό, κλέβω και βάζω άλλα δύο:

Ethan says: "Οι κανόνες έχουν ως εξής: Διαλέγεις ένα ή δυο τραγούδια με τα οποία θα έλεγες το σ’αγαπώ στον-ην σύντροφο σου ή κάποιον-α που σε ενδιαφέρει. Σε περίπτωση που επιλέξεις δύο κομμάτια, απαραιτήτως το ένα θα πρέπει να έχει αντρικά και το άλλο γυναικεία φωνητικά. Δεν υπάρχει περιορισμός ανάμεσα σε σόλο καλλιτεχνές ή γκρουπς, βάζετε ότι σας εκφράζει περισσότερο. Προσοχή, οι Prince και Mika θα θεωρηθούν γυναικείες φωνές οπότε αυτόματα η συμμετοχή σας κηρύσσεται άκυρη." (υπάρχει κανείς που θα έβαζε Mika?! lol)

1. Πιάνεις το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σου
2. Το ανοίγεις στη σελίδα 123 (αν έχει λιγότερες από 123 σελίδες, το αφήνεις και πας στο επόμενο κοντινότερο)
3. Βρίσκεις την πέμπτη περίοδο/πρόταση της σελίδας.
4. Αναρτάς τις επόμενες τρεις περιόδους/προτάσεις (= την έκτη, την έβδομη και την όγδοη)
5. Ζητάς από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο

Προσπερνάω δύο βιβλία για την πτυχιακή περί πνευματικής ιδιοκτησίας που έχω δίπλα μου, το βιβλιάριο του ΙΚΑ, ένα τεύχος του RAM και το 2ο τεύχος του Muzine. Το πιο κοντινό βιβλίο είναι το πιο αριστερό στο χαμηλότερο ράφι της βιβλιοθήκης. "Ο Επιζών", του Chuck Palahniuk. Με την ιδιαιτερότητα ότι οι σελίδες είναι αριθμημένες ανάποδα, η σελίδα 123 είναι η σελίδα 123 από το τέλος.

Για άλλη μια φορά λοιπόν, οι γιατροί αποφάνθηκαν ότι είμαι υγιέστατος. Και το πρόβλημα που με ταλαιπωρούσε τους τελευταίους μήνες θα αντιμετωπισθεί πίνοντας αλκαλικά υγρά (πχ σόδες) και κάνα ντεπόν στο τσακίρ κέφι.
Έπρεπε να περάσω από διάφορους γιατρούς, να σκάσω ένα μάτσο λεφτά για να βγει το πόρισμα ότι είμαι μια χαρά. Μπερδεύομαι. Τόσο καιρό δεν πέρασε από μόνο του, τώρα πώς θα περάσει, δεν ξέρω.
Με τα λεφτά που έδωσα για γιατρούς και εξετάσεις, ήμουν έτοιμος να αρπάξω το λιπαντικό που χρησιμοποιούν στους υπέρηχους (βασικά ήταν καλύτερο και από KY) για δικαίωση (αυτό βρήκα μπροστά μου, τί θες;). Και για την ταλαιπωρία που με υπέβαλλαν στο Διαβαλκανικό, αφού χρειάστηκε να πάω 2 φορές (χρόνος διαδρομής σπίτι-Διαβαλκανικό=δυόμισυ ώρες, επί 4 =10 ώρες στα λεωφορεία, συνολικός χρόνος αναμονής στο Διαβαλκανικό=5 ώρες περίπου, άρα 15 ώρες από τη ζωή μου) για να μου πουν τελικά ότι είμαι μια χαρά.
(Note to self: Να βρω κι εγώ ένα επάγγελμα που να βγάζεις 120 ευρώ με 5 λεπτά δουλειάς, που να μην είναι ζιγκολό, δωρητής οργάνων, παπάς, act στα παρατράγουδα κλπ)
Σχεδόν ευχόμουν να μου βρουν κάτι, να πλακωνόμουν στα αντιβιοτικά και όλα να τελείωναν εκεί. Ας μου έδιναν τουλάχιστον κανένα placebo, κάτι! Τέλος πάντων. Πάει κι αυτό, τουλάχιστον έμαθα ότι δε θα πεθάνω σύντομα :Ρ
[Ή αν τελικά πάθω τίποτα, θα βάλω τον gsus να τους κάνει μήνυση για αμέλεια]

Μ' αρέσει που έλεγα πως μιας και στις εργασίες της σχολής τα καταφέρνω, το γράψιμο της πτυχιακής θα ήταν μια παραγωγική διαδικασία που θα με γέμιζε δημιουργικότητα και πως θα ήταν ένα ευχάριστο φινάλε μετά από όλο το διάβασμα που προηγήθηκε. "Εντάξει μωρέ, τίποτα δε θα είναι", "Σιγά, μια πτυχιακή του κώλου, θα την ξεπετάξω" κλπ. Μαλακίες!
Ώρες ώρες είμαι τόσο αφελής που θέλω να ζητήσω να με μουτζώσουν. Λες και υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να ευχαριστιέται κάτι τέτοιο.

Έχω πελαγώσει για τα καλά. Ποτέ το copy+paste δε μου φαινόταν τόσο δύσκολο, ο κώλος μου έχει μελανιάσει, έχω ανοιχτές καμμιά σαρανταριά ανοιχτές καρτέλες στον firefox, το pc κολλάει και σέρνεται, έχω γράψει σε 2 μέρες μόνο 15 σελίδες που μπορεί και να είναι ψιλοάσχετες, γκρινιάζω ασταμάτητα και θυμήθηκα πως έχουν περάσει 3 χρόνια από τότε που έκανα την τελευταία εργασία.
This is not fun.

Μπορεί και φέτος να με βρίσκει η σημερινή μέρα μόνο σαν το λεμoni, αλλά δεν το βάζω κάτω! No Worries!
Πέρισυ, ίδια μέρα, που είχαμε singles night out παρέα με τον P.O.V., τα είχαμε περάσει υπέροχα! Πήραμε το αίμα μας πίσω, από όλα τα γούτσου ζευγαράκια που είχαν κατακλύσει την πόλη. We soo stole their thunder! Μάλιστα στη συνέχεια μας προσκάλεσαν για ποτάκια, σε ένα σπίτι με κάτι κυρίους που μας έγδυναν ξεδιάντροπα με τα μάτια τους, καθώς χορεύαμε αμέριμνα (δεν τους κατηγορώ):

Φυσικά και δεν πτοηθήκαμε, μάλιστα είχαμε και πολλές προτάσεις εκείνο το βράδυ, αλλά είπαμε: singles night out! Και αυτά ήταν μόνο στην αρχή, αν και μετά δε θυμάμαι τί έγινε.. αν και ούτε ο p.o.v. θυμάται, πρέπει να λιποθύμησα από το ποτό (δεν είχα βάλει και μπουκιά στο στόμα μου για να μου χωρέσει το outfit). Aaah..those were some days!

Έτσι και φέτος, θα "ντυθούμε" και θα στολιστούμε, θα βγούμε out and about, θα προκαλέσουμε χαμό και κυκλοφοριακό κομφούζιο στο πέρασμά μας. Εξάλλου τα σοκολατάκια παχαίνουν, who needs that shit anyway?

Χθες είδα το Sweeney Todd, τη νέα ταινία του Burton, μετά από πολλών μηνών αναμονή. Παρέα άσχετη, αλλά δε βαριέσαι. Η μία ήρθε για να δει το Johnny Depp και οι άλλοι γιατί βλέπουν τα πάντα, από ταινίες τύπου Deep End (μπιχ) μέχρι το Head On (τους είχα σύρει εγώ, μπας και αποφάσιζαν να κάνουν outing -η ταινία τους άρεσε -φυσικά!- αλλά ακόμα παίζουν κρυφτούλι).

Anyway, fuck them.

Η ταινία είναι ουσιαστικά μεταφορά του (πολύ γνωστού, άσχετα αν εγώ δεν το είχα καν ακουστά μέχρι πρόσφατα) Broadway μιούζικαλ των Stephen Sondheim / Hugh Wheeler. Με τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ από άσχετος ως βέβηλος από γνώστες του είδους (πχ Jirashimosu), μπορώ να πω ότι έχω κάπως ανάμικτες εντυπώσεις, ενώ περίμενα να είναι άψογες. Αυτό δε σημαίνει ότι δε μου άρεσε, κάθε άλλο!
Στα καλύτερα σημεία, η εκπληκτική αναπαράσταση του Λονδίνου (με εικόνες που είχα δει μόνο στα όνειρά μου ως τώρα), οι ερμηνείες του Johnny Depp και της αγαπημένης Helena Bonham Carter, η ιστορία αυτή καθεαυτή, πολλά από τα τραγούδια (όχι όλα χεχε), οι τίτλοι αρχής και η εξαιρετική επιλογή του Timothy Spall.
Με ξένισαν κάποιες επιλογές στο καστ, σχετικά με τις φυσιογνωμίες και την υποκριτική τεχνική των ηθοποιών (σε σημείο να τους βρίσκω ενοχλητικούς), πχ στους ρόλους του Toby και του Anthony Hope. Επίσης κάποια από τα τραγούδια στο απαίδευτο αυτάκι μου ακούγονταν κάπως off tune, πράγμα που με αποσυντόνιζε (τα άκουγα και για πρώτη φορά, εντάξει;). Δηλαδή πάνω που "έμπαινα" στην ταινία, μ'αυτά και με κείνα, ξενέρωνα.

Πάντως συστήνεται ανεπιφύλακτα, ακόμα κι αν με βρίζεις μετά...
Τώρα μένει να βρω και πιο παλιές εκδοχές.. Προτάσεις για συγγενικά έργα δεκτές!

Εδώ το soundtrack
Κι εδώ το επίσημο site της ταινίας

Daydream, I fell asleep amid the flowers

For a couple of hours on a beautiful day

Το 1968, οι βέλγοι Wallace Collection κυκλοφορούν το Daydream, με μελωδία βασισμένη σε έργο του Tchaikovsky (από το Danse de Cygnes, της Λίμνης των Κύκνων), με μέτρια επιτυχία. Παρ'όλα αυτά, στη συνέχεια διασκευάστηκε από τον Claude François (1969) στα γαλλικά και από τη Gunter Kallman Choir (1970).
Τριάντα χρόνια μετά (κι αφού έχει ήδη χρησιμοποιηθεί σε remix του She Said των Pharcyde από τον Geoff Barrow των Portishead (1996)), οι Beta Band το σαμπλάρουν για το Squares και οι I Monster για το Daydream In Blue, σχεδόν ταυτόχρονα, δημιουργείται μπέρδεμα και τελικά κυκλοφορεί σε single μόνο από τους I Monster. Και τα δύο είναι τα πιο αναγνωρίσιμα από όλες τις χρήσεις/διασκευές του πρωτότυπου, χρησιμοποιήθηκαν σε διαφημίσεις και σάουντρακ, ενώ παίζονται ακόμα και σήμερα.
Την ίδια χρονιά (2001) και οι Skinny παίρνουν sample για το On A Beautiful Day, αν και αυτή η εκδοχή δεν είναι και τόσο γνωστή -μετά από λίγο καιρό διαλύονται, όπως και οι Beta Band.
To 2006, o Lupe Fiasco το χρησιμοποιεί για το Daydreamin, με τη Jill Scott στα φωνητικά.

1. Wallace Collection - Daydream
2. Claude François - Rêveries
3. Gunter Kallman Choir - Daydream
4. The Pharcyde - She Said (Fuzz Face & Twank Boy Remix)
5. The Beta Band - Squares
6. I Monster - Daydream In Blue
7. Skinny - On A Beautiful Day
8. Lupe Fiasco - Daydreamin' (ft. Jill Scott)
9. Beta Band - Squares (Bloah Remix)

Είμαι εδώ, έχω ~σχεδόν~ τελειώσει μια για πάντα με τη σχολή μου, που όσο τη μίσησα άλλο τόσο την αγάπησα -μπορώ να το λέω τώρα αυτό, αφού έχω περάσει και τα 56 απαίσια και μαρτυρικά μαθήματα (τα 40 από αυτά τα τελευταία 2 χρόνια παρακαλώ). Μια εργασιούλα μένει και αρχίζω να ψάχνω ράφτη για την τήβεννο (τρόπος του λέγειν, δε φοράμε τέτοιες αμερικάνικες αηδίες).
Για κάποια e mail και σχόλια στα οποία δεν απάντησα, σόρυ, δεν άνοιγα καν τον browser τόσες μέρες, καμμία επαφή με το περιβάλλον, ούτε καλά καλά με τον εαυτό μου δεν είχα επαφή.. Έσπασα το ρεκόρ συνεχόμενου διαβάσματος, 21 ώρες σερί, μέχρι πρόσφατα ήταν κάπου στις 19 νομίζω, οπότε you get the picture.
Και όχι, δεν πάω τώρα φαντάρος, βιάζεστε να με ξαποστείλετε! Το Μάιο που ανθίζουνε τα λέλουδα κι η γης μοσχοβολάει, τότε θα υποστώ και αυτή τη μαλακία. Και μην ακούσω πόσο γαμάτα θα περάσω στο στρατό (ακούς Ξιπασμένε; :Ρ)