Void(0)

Είναι γελοίο το πόσο τεράστιο νομίζω πως φαίνεται ο τίτλος του προ-προηγούμενου ποστ στους γύρω μου, στο νετ καφέ. [Τεράστια, ΦΟΥΞ γράμματα που λένε "Τουλάχιστον φορούσα καλό βρακί" lol]

[wtf, στο νετ καφέ παίζει τώρα το τραγούδι του Men In Black. What is this?]

Έπιασα τον διοικητή μου να ακούει ρέγκε. Τώρα τον αντιπαθώ και επίσημα.

Ποιοι είναι όλοι αυτοί που θέλουν να γίνουν φίλοι μου στο fb? Μα ποιοι είστε; Γιατί μ'ενοχλείτε; Και για τα άγνωστα γκομενάκια που απλά με κάνουν add, what the hell? Τουλάχιστον πείτε κάτι, έστω για τον καιρό.

Να τσεκάρω αυτά όταν απολυθώ...[σε έναν, δύο, τρεις, χμμ.....πεντέμισυ μήνες? φτου!]

Μου λείπουν οι φίλοι μου γαμώτο. Πριν λίγες μέρες που κάναμε ένοπλη προβεπόμενη πορεία μέσα στις λάσπες [ό,τι κάνουμε εδώ, γίνεται μέσα στις λάσπες, πολύ απλά γιατί εδώ έχει π ά ν τ α λάσπες] και η αρβύλα να γίνεται 10 κιλά το κομμάτι, σκεφτόμουν τον Κ., να γκρινιάζει ότι του γαμήθηκαν τα Jimmy Choo και γελούσα μόνος μου ή την Δ. να χοροπηδάει σαν το κατσίκι/καρτούν ή την άλλη Δ. να παθαίνει απανωτά σοκ φωνάζοντας oh noo. Ασταδγιάλα.

Στη μονάδα μου είμαι γραφέας. Αν ήμουν σε άλλη μονάδα, θα με κοιτούσαν οι υπόλοιποι με μισό μάτι. Σε αυτήν όλοι με λυπούνται χααααα

Γραφέας είπα; Διόρθωση. Γραφιάς σλας μαχίμι σλας ταχυδρόμος σλας καφετζής σλας καθαρίστρια σλας σκουπιδιάρης σλας δουλάκι σλας πουτανάκι για όλες τις δουλειές σλας η λύση για όλα τα προβλήματα [από το ότι τελείωσε το κωλόχαρτο και δε μπορεί να ξαλαφρώσει ο αξιωματικός υπηρεσίας, ως το ότι η αρχιλοχίας έχασε το χαρτάκι με τα συνθηματικά μέσα στα χιόνια -άλλη χαζή κι αυτή]

Μαρούσκα σημείωνε: αυτά που λένε για τις καύλες και τον στρατό ισχύουν, αλλά όχι επειδή ρίχνουν μυστηριώδεις ουσίες μέσα στο φαί. Είναι ότι κατά κανόνα, όσο γκομενάκι και να είναι ο άλλος, όσο κι αν θες να κάνετε πρόστυχο σεξ πάνω στους οπλοβαστούς, αν τον δεις να κάνει πυροκλάνια, αυτό ήταν, τελείωσε. I'm out.

Μαζί με όλα τα άλλα που μου έχει πάρει ο στρατός [λέμε τώρα] είναι και οι τάσεις πυρομανίας που με φροντίδα καλλιεργούσα από μικρός. Πάντα μου άρεσε να καίω πράγματα [ελεγχόμενα!], αλλά όταν έχεις να κάψεις 30 κιλά από -και καλά- απόρρητα έγγραφα μέσα στο κρύο και ενώ οι άλλοι κοιμούνται, it's not fun anymore. Δηλαδή τί έχει σειρά; Θα με βάλουν να φάω 50 κιλά τσηζ κέηκ με το ζόρι;

Και μια που το θυμήθηκα, αυτός που μου έκλεψε το παντελόνι, παρακαλείται να μου κλέψει και τις σοκολάτες που έχω στοιβαγμένες στο φοριαμό [=ντουλάπι, pov]. Πρόβλημα κι αυτό. Που με χάνεις, που με βρίσκεις, με μια break στο στόμα είμαι. Την ΙΟΝ αμυγδάλου την τεράστια, οικογενειακή συσκευασία, την καταβροχθίζω τρώω μόνο όταν μου πέφτει το ζάχαρο, δεν είμαι ζώο. Και μην ακούσω εξυπνάδες για έλλειψη σεξ, i mean like, DUH.

[holla @ σε σας τους δυο, παλιοπουτανάκια, που μου κάνατε ξεδιάντροπο stalking και ξετρυπώσατε το blog μου εδώ και τόσο καιρό και δε λέγατε τίποτα :P]

Μπορεί ο ΕΣ να μου έχει κάνει [προσωρινή θέλω να πιστεύω] λοβοτομή, αλλά κάποια πράγματα είναι υπεράνω. Νέο (έστω για μένα που ως γνωστόν δεν έχω επαφή με τον έξω κόσμο- κοσμοϊστορικά γεγονότα, όπως η εμφάνιση της Καλο-GaGo-μοίρας, το κυπριακό ευρώ και η Πετρούλα Κωστίδου, τα μαθαίνουμε με χρονοκαθυστέρηση) τρεηλερίδιο για το RE5, που βγαίνει σε λιγότερο από μήνα:

Τελικά τζάμπα κοιμάμαι φορώντας μόνο το σέξι βρακάκι μου, ελπίζοντας σε κάποια αναπάντεχη βραδινή έκπληξη. Αποδεικνύεται ότι ακόμα και το παντελόνι μου είναι πιο ποθητό από μένα, από το ότι αντί να με ξυπνήσει και να κάνουμε αχαλίνωτο σεξ, κάποιος πούστης προτίμησε να κλέψει το παντελόνι μου, ενώ κοιμόμουν. Το παντελόνι παραλλαγής, that is. Χάλια γούστο, χάλια!

Δηλαδή εγώ τώρα τί να σχολιάσω;

Μου έχει ξανασυμβεί να ξυπνάω βιαστικά και να ψάχνω να βρω τί σκατά απέγιναν τα ρούχα μου, αλλά εκεί 1ον τελικά τα έβρισκα, έστω και σκισμένα και 2ον -και σημαντικότερον- είχαν τουλάχιστον προηγηθεί στιγμές πάθους, ακόμα και αν δεν τις θυμόμουν το πρωί.

Πριν λίγο καιρό μου έκλεψαν μια πετσέτα πάνω από το μαξιλάρι (όποιος πήγε στρατό, ξέρει), κάτι που με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έχω έναν κρυφό βιτσιόζο θαυμαστή (ή ότι η ελληνική οικονομία περνάει όντως μεγάλη κρίση). Ελπίζω μόνο να είναι ο ΕΠΟΠ που έχω βάλει στο μάτι, και όχι το κοντό βρωμερό μαυροτσούκαλο που ακούει συνέχει Πάολα.

Το πιο εκνευριστικό τέλως πάντων από όλη την ιστορία είναι ότι μαζί με το παντελόνι, έκανε φτερά το καλώδιο του iPod και έχω ξεμείνει από μπαταρία, είναι Σάββατο και όλα τα μαγαζιά εδώ στη Γκάτζα έκλεισαν από τις 2 (μα που ζούμε;!).
Α! Και το ότι είμαι πλέον γνωστός στη Μοίρα ως "εκείνος που του έκλεψαν το παντελόνι", που ναι μεν μου δίνει street credibility και δημιουργεί εντυπώσεις, αλλά ταυτόχρονα γίνομαι και laughing joke.

Αύριο είναι μια σημαντική μέρα για την "καριέρα" μου στον ΕΣ, αφού θα αρχίσω να μετράω μέρες από το 199 και κάτω. Wow? I know. Κάθε μικρή μαλακία, μέσα στον ΕΣ αποκτά επικές διαστάσεις.
Μου έκαναν έφοδο στη σκοπιά και τα πήγα καλά; Θα έχω να το λέω μέρες. Ε
ίπα στη νυχτερινή εκπαίδευση τη στρατιωτική προσευχή και πήρα 2 μέρες τιμητική; Θα δέχομαι βλέμματα ζήλιας όλη τη βδομάδα.
Αναφερόμενος επειδή ήμουν 20 ώρες αξύριστος; Θα με ακολουθεί σε όλη τη θητεία μου.

Είμαστε έγκλειστοι και ασχολούμαστε διαρκώς με ανούσιες μαλακίες. Και κάτι είπα τώρα, παπαρίτσες στο τετράγωνο, που οι περισσότεροι τα έχουν περάσει. Αλλά πώς να το κάνουμε, είναι ψιλοσκατά στην πιο μαύρη μονάδα του Πυροβολικού. Τώρα καταλαβαίνω πώς αισθανόταν η Δώρα στο σπίτι του Big Brother. :Ρ

Και καθώς ο καιρός περνάει, όσοι μπορούν βάζουν λυτούς και δεμένους να φύγουν μακριά από δω, οι μέρες περνάνε πιο γρήγορα, ίσως λόγω της διαρκούς εξάντλησης και του άγχους, που δεν πολυκαταλαβαίνεις ποιος είσαι και πού βρίσκεσαι. Αλλά μέσα σε όλα αυτά, τελικά ξέρεις κάτι; Την παλεύω. Δε γκρινιάζω. Κάνω υπομονή. Τρελαίνομαι ώρες - ώρες, αλλά τό'χω.
Το να μπορείς να κατεβάζεις τον διακόπτη και να είσαι κάποιος άλλος είναι ένα προσόν που μόνο μέσα στον ΕΣ εκτιμάται αναλόγως.

Κλείνοντας το γράμμα από το μέτωπο, μια ένδειξη του πόσο αλλού είμαι.
Το τραγούδι που ακούω on the loop, ιδίως όταν είμαι χωμένος στη λάντζα:
Tina Turner - Look Me In The Heart.
Paranoia.

...ή μαλάκες στην ομίχλη.
Αναφέρω από τον εξωτικό Λαγό Διδυμοτείχου, όπου το τοπίο είναι σαν του παραπάνω videogame [όποιος το ξέρει, κατάλαβε για τί μιλάω].

Φυσικά η αισιοδοξία του προηγούμενου ποστ έχει αρχίσει να στερεύει μέρα με τη μέρα και τη θέση της παίρνει η απάθεια σλας βαρεμάρα σλας ομιτζίζους σλας μπαϊλντισμα [τοπική διάλεκτος], οπότε αγαπητέ Jirashimosu μη μου ανησυχείς, εξελίσσομαι σε νορμάλ φαντάρο meh.

Και τώρα τα νέα του Έβρου. Χμμ...δυστυχώς δεν υπάρχουν.

Προς όποιον φαντάρο της περιοχής, a word of advice: ποτέ μα ποτέ μην πας να κουρευτείς στο κομμωτήριο δίπλα στο μασούτη. Και εξηγούμαι. Κατ' αρχάς, οι θαμώνες του συγκεκριμένου είναι γιαγιάδες με μπλε μαλλί. Η κομμώτρια είναι μια βλάχα κουτσομπόλα [με την κακή έννοια]. Το τελειωτικό χτύπημα όμως ήρθε όταν την είδα να ξετρυπώνει εκείνην την απαίσια χτένα σλας αλφάδι!
Με τέτοια χτένα με κούρευε η κομμώτρια θεία μου στην εφηβεία, γεγονός που ευθύνεται για πολλά ψυχολογικά τραύματα, αφού το '98 το στυλ Fresh Prince ήταν ήδη ξεπερασμένο. Οπότε τώρα, έχω ένα μαλλί σα γήπεδο του γκολφ. Στο τσακ ήμουν να της αρπάξω τη μαλακία από τα χέρια ["φέρε μωρή άχρηστη ένα ψαλίδι να τα κόψω μόνος μου"], αλλά κρατήθηκα και απλά τα πήρα λίγο για να ξανακουρευτώ την επόμενη βδομάδα....

Πάμε όλοι μαζί:




"Ένας στρατιώτης με προδιαγραφές στρατιωτικές
θεμιτό αποτέλεσμα
σοβινιστικές εθνικιστικές αντιλήψεις
αναφορά μη λείψεις
το μίσος πού' χεις μέσα σου θα προσπαθείς να κρύψεις"

Τελικά το Διδυμότειχο δεν είναι τόσο χάλια όσο περίμενα, ίσα ίσα που μου αρέσει κιόλας ως τώρα :) 7μισυ μήνες θα είμαι εδώ, i might as well enjoy it...
Αλλά ας τα πάρω από την αρχή.
Το προηγούμενο ποστ έγινε πριν ενάμισυ μήνα, μέσα σε κλίμα μεγάλων αλλαγών, σε πολλά επίπεδα. Πτυχιακή, ορκωμοσία πτυχίου και παρουσίαση στον ΕΣ (αυτό σημαίνει Ελληνικός Στρατός :Ρ).

Ξεκίνησα από τη Θήβα, με σχετικά cool ψυχολογία, με μερικές στιγμές ψιλοφρίκης. Όπως είδα και στην πορεία, ο στρατός παλεύεται ανετότατα, στο κέντρο ειδικά υπήρχαν πολλές φάσεις που έμοιαζαν με κατασκήνωση. Έχω πολλά καλά πράγματα να θυμάμαι απο κει και φιλίες που αξίζουν.
Πριν λίγες μέρες καταφτάσαμε στο εξωτικό Διδυμότειχο, μετά από πολλά πολλά χιλιόμετρα και πολλές πολλές ώρες σε τρένα, λεωφορεία, steyer κλπ και στην -όπως μας ενημέρωσαν και οι παλιοί- στην χειρότερη μονάδα του πυροβολικού.
Όμως τα πράγματα ως τώρα φαίνονται πολύ καλά, εξάλλου είμαστε στην περίοδο προσαρμογής και δε μας έχουν τεντώσει ακόμα. Θα το απολαύσουμε όσο κρατάει :)
Αν ήταν να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα, αυτό θα ήταν ότι ο ΕΣ δεν είναι τόσο άσχημος όσο φαντάζεται κανείς και αυτό το λέω εγώ, που όταν βγήκαν οι μεταθέσεις ήμουν ο μαλάκας της υπόθεσης!
Anyhoo, μαζί με την επαφή με τον έξω κόσμο, έχω χάσει και την άνεση στο γράψιμο (αν την είχα ποτέ :Ρ) και δεν ξέρω αν θα είναι ξανά το ρηαμδομπλόγκ μου όπως ήταν παλιότερα. Σκεφτόμουν να το κλείσω, αλλά μετά είπα να σας ταλαιπωρήσω με βαρετά facts από τη θητεία μου. Sorry guys & gals χεχε

Η στιγμή για την οποία με ετοίμαζαν όλοι από τότε που άρχισα να θυμάμαι τον κόσμο έφτασε. Για τη μητέρα μου το σχέδιο άρχισε πριν γεννηθώ ακόμα, φροντίζοντας να με γεννήσει λίγες μέρες μετά την αλλαγή του χρόνου, προκειμένου να κερδίσω μια χρονιά χωρίς στρατό. Τελικά κέρδισα άλλες εφτά χαχαχα

Δεν είμαι στενοχωρημένος που πάω στρατό. Ξενερωμένος; Σίγουρα. Μια δοκιμασία του κώλου; Αμέ! Ανήσυχος; Yeah...

Μέσα στο κλίμα των τελευταίων ημερών, ήταν μια σκέψη, όχι ακόμα γεγονός. Σήμερα όμως που πήγα και αγόρασα όλες αυτές τις φανταρικές μαλακίες, it suddenly became real and bit me in the ass. Δε θέλω ευχές κλπ. Προσπαθώ να το κρατάω αληθινό, απλό και όσο ασήμαντο μπορεί να είναι. Αν θέλει κάποιος να μου δώσει μια ευχή, η ιδανική θα ήταν να πάνε όλα καλά ;)

Δυστυχώς περίμενα περισσότερη συμμετοχή στις αλλαγές που συμβαίνουν στη ζωή μου [πτυχίο μετά από τόσα χρόνια, στρατός, δεν είναι λίγο] από κάποιους, που δεν ήρθε. Κρίμα. Ελπίζω τουλάχιστον να περνάνε καλά.
Τουλάχιστον κάποιο από το κενό αναπληρώθηκε από άλλους, εκεί που δεν το περίμενα.

Κάνω τη λίστα με τα πράγματα. Ακόμα δεν έχω ετοιμάσει τίποτα και υποσυνείδητα το καθυστερώ, λες και κάτι θα κερδίσω.
Αύριο το πρόγραμμα έχει ορκωμοσία στη σχολή, γρήγορη αλλαγή ρούχων στις τουαλέτες, το καθιερωμένο γεύμα με τους γονείς, κούρεμα στρατιωτικό, τρένο, ξενοδοχείο. Για τα υπόλοιπα θα ανησυχήσω μετά!

I guess I'll see you around *waves*

Αν απέχω από το blogging και την ανάγνωση των υπόλοιπων blog, έγινε για λόγους αναγκαιότητας... Όσο σκέφτομαι το τελευταίο δίμηνο [αλλά και όλο το τελευταίο εξάμηνο] απορώ πως άντεξα.

Όποιος έχει ξαναπεράσει από το blog, ξέρει πως αγαπάμε Róisínάκι με τρέλα! Αποφάσισε να μας τιμήσει και πάλι (για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη) και φυσικά δε θα μπορούσα να λείπω :)
Καλά, αν μου το έλεγε κάποιος πέρισυ ότι όχι μόνο θα ερχόταν στη Θεσσαλονίκη, αλλά και πως θα την είχα σε απόσταση μισού μέτρου, θα πάθαινα απανωτά σοκ (δε βρήκα άλλη έκφραση :Ρ)... Χθες λοιπόν, παρέα με τον Sandman, την Erisabetsu και την υπόλοιπη εκλεκτή παρέα βρεθήκαμε στη Βίλκα.
Η συναυλία ακόμα καλύτερη από εκείνη στο Synch Ιουνίου, Α Ψ Ο Γ Η!!!
Ο χώρος μικρός, ό,τι έπρεπε για να απολαύσουμε τη Miss Murphy. Στην Τεχνόπολη, θες η ζέστη, θες ο κάπως μαλακισμένος κόσμος που έσπρωχνε για να χωθεί, δεν την είχα ευχαριστηθεί όπως ήθελα. Χθες όμως...χθες ήταν απίστευτο αυτό το πράγμα!
Ακολουθούν μερικές από τις σχεδόν 200 (!) φωτό και βίντεο που έβγαλα (χεχε)

Ήμουν τόσο κοντά που έχω και μερικές με τα σφραγίσματά της, αλλά είπα να μην την εκθέσω (:Ρ)
Ανεβάζω και μερικά videos στο youtube, σε λίγες ώρες ή αύριο θα είναι έτοιμα.

SET:
Overpowered
You Know Me Better
Checking Up

Through Time
Tell Everybody
I Want You
It's Nothing

Movie Star
Dear Miami
Primitive

Dr. Zee
I Can't Help Myself
Pretty Bridges

Let Me Know
Ruby Blue

The ID
Ramalama (Bang Bang)
Slave To Love

PS. Ζητώ συγνώμη από τους υπόλοιπους για τα γκάρισματά μου, ειδικά στο Primitive είμαι σίγουρος πως ακουγόμουν σε όλο το club...

Eine Kleine Nacht Musik - Bardolator
Eine Kleine Nacht Musik - La Serenissima

Ναι, άρχισα να γράφω την πτυχιακή μου επιτέλους. Άραγε θα προλάβω να την τελειώσω σε
2 εβδομάδες; [η ελπίδα πεθαίνει τελευταία]

Μάλλον θα αργήσω να γράψω αυτές τις μέρες...*sigh*

Είδαμε και τη Madonna, έστω κι από μακριά, αλλά δε θα επεκταθώ σχετικά με το θέμα των θέσεων γιατί θα βγάλω πολύ ξυνίλα :Ρ
Full Report @ ethan's place, αυτόν ξέρω, αυτόν εμπιστεύομαι. Και τον gay super hero. Απλά να πω ότι μετά το "Devil wouldn't recognize you", εγώ μεταφέρθηκα νοερά σε ένα άλλο μέρος, που δεν είχε τσιγγάνικα, ντόλι-ντόλι, φούστα κλαρωτή και γαρύφαλλο στ'αυτί, που ήταν ό,τι πρέπει για Κουστουρίτσα, αλλά ουχί για Μαντονίτσα. Μετά ήταν κάπως αργά, παρ' όλο που το τραγούδι του χοντρού ήταν mega crowd pleaser [όλα τα τραγούδια της συναυλίας υπάρχουν στο προηγούμενο ποστ].
Τις απορίες και τα σχόλια του ταξιτζή και της μπροστινής κυρίας για τη Madonna, που ήθελε να μάθει αν έκανε κάτι στυλ αντίχριστης πόρνης στη συναυλία, quoting her, "την τσούλα", που "τραγούδησε μια ώρα και πήρε δέκα εκατομμύρια ευρώ", που "φορούσε ξέκωλα", που "είναι πολύ μεγάλη για να τα κάνει αυτά" [εδώ δεν είχα επιχειρήματα για να αντικρούσω] και"μη με παρεξηγείτε, δεν τη ζηλεύω, αλλά είναι μια γριά πουτάνα που δείχνει τον κώλο της και παίρνει εκατομμύρια ενώ αλλού παιδιά πεινάνε" θα τις θυμάμαι πάντα με αγάπη και νοσταλγία.
Το τρένο της Παρασκευής Θεσσαλονίκη-Αθήνα, ήταν τίγκα στους γκέι προσκυνητές της αγίας Μαντόνας [ή όπως καθιερώθηκε, the gay train to Madonna], όπως και της επιστροφής τη Δευτέρα. Fierce αδερφές από την επαρχία να συζητούν με όσες γιαγιάδες χώρεσαν και γέμιζαν τους διαδρόμους [που τα έμαθαν όλα περί της συναυλίας από το δελτίο του Star] για τα καθέκαστα. The madness! The horror!