Πρέπει να είμαι ο μόνος άνθρωπος που την τελευταία του μέρα στη δουλειά παθαίνει μελαγχολία γυρνώντας σπίτι. Έτσι;
Όχι ακριβώς. Δηλαδή και είναι έτσι και δεν είναι. Στο μυαλό μου ήδη έχω την εικόνα της επιστροφής στην Ελλάδα, παρόλο που 
φεύγω την Κυριακή. Όχι γιατί θέλω να γυρίσω, καμμία σχέση. Γιατί φοβάμαι μήπως δεν επιστρέψω πάλι εδώ. Χαζό παιδί.
Ας τα πάρω από την αρχή.
Πριν ένα μήνα, ήρθα στις Βρυξέλλες για student summer training. Το switch από κουρασμένος (πια) φοιτητής σε κατάσταση απόγνωσης, σε εργαζόμενο σε πολυεθνική τράπεζα σε πόλη του εξωτερικού έγινε με συνοπτικές διαδικασίες, αν και όχι εύκολα. Μέσα σε αυτόν το μήνα, ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή μου και στον περίγυρό μου. Όσες αλλαγές δεν έγιναν μέσα σε ένα χρόνο, έγιναν μέσα στο μήνα αυτό.
Αναδιάταξη του μέσα μου.
Έβαλα τις σκέψεις μου σε μια τάξη και πάνω που είπα, "οκ, με αυτά έχεις να πορευτείς", το μυαλό μου αποφάσισε να ανακατέψει νέους και όχι-και-τόσο-νέους φόβους και σκέψεις.
Βρίσκω τον εαυτό μου να αιωρείται, αλλά με ένα αστείο τρόπο, βλέπω την αλήθεια μου.
Νιώθω να βγαίνω στην επιφάνεια του νερού, όπου έχει αέρα, αλλά έχει και κύματα..
Αλλά εκεί πάνω πρέπει να είμαι, παλεύω ν' ανέβω, αρκετά παρασύρθηκα σε μπερδεμένα νερά...
Τελικά αυτό το ταξίδι το χρειαζόμουν περισότερο απ' όσο νόμιζα. Όχι επειδή είχε ενδιαφέρον σαν τρόπος ζωής. Όχι επειδή επειδή έχω μια ακόμα παράγραφο για το βιογραφικό μου. Ούτε επειδή ξεκουράστηκα. Έκανα διάλειμμα από τη ζωή μου, την είδα από τη γωνία του παρατηρητή. Όντας εδώ, είμαι πιο κοντά στον εαυτό μου, αισθάνομαι πιο πολύ "εγώ". Επιστρέφουν μνήμες του ποιος είμαι. Με αυτή τη βάση, μπορώ να πορευτώ καλά. Είναι το σημείο που σηματοδοτεί τόσο το τέλος, όσο και την αρχή κάποιων πραγμάτων.
Έτσι όπως τα 'χει φέρει, όμως, όσο και να καίγομαι να προχωρήσω, πρέπει πρώτα να κάνω βήματα πίσω, να κλείσω και να σφραγίσω κεφάλαια, να μπορώ να αντιμετωπίσω την επιλογή να ρίξω μαύρη πέτρα. Κι έτσι θα είμαι μόνο εγώ, αντιμέτωπος με τους δρόμους μπροστά μου, αναπόσπαστος, εκστασιασμένος και φανερά φοβισμένος για το που οδηγούν.
Γι' αυτό λοιπόν μελαγχολώ. Ένα μεσημέρι του Ιουλίου, που όμως νιώθει σα μεσημέρι Φλεβάρη. Παράξενο συναίσθημα.
Τί σκέφτεσαι;
1.8.07 by Cookie Basher
Filed under
life
having
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
15 comments:
γεια!
μου αρεσε πολυ το κειμενο σου γιατι ταυτιστηκα.και εγω ετσι αισθανομαι.
ωραια φωτογραφια επισης.
αγάπιε το Post σου μου θύμησε μία φράση: ζωή που δεν την "εξετάζεις" δεν αξίζει και να την ζεις!
καλό ταξείδι επιστροφής.
μπεεεεε!
Ρε συ... ειλικρινά...
Ζητάνε προσωπικό εκεί που είσαι?
Τα χω ανάγκη αυτά που έζησες...
:\ (βλέμμα γουρλωμένο, με δάκρυ που τρεμοπαίζει στην άκρη του δεξιού ματιού... )
ΥΓ(ωραίο αυτό το ποστ σου...)
ΥΓ2(Καλό σου μήνα)!
Οχι πως δεν σε καταλαβαίνω αλλά ΠΡΕΠΕΙ να σου πώ οτι μια μέρα σκέφτηκα κάτι απλό : Ηθελα να πάω με τα πόδια κάπου στην εξοχή, εφτά χιλιόμετρα. Ηθελα. Αλλα το σκεφτόμουνα. Και μετά μούρθε ένα στιχάκι (μια φράση δηλαδή, αλλά εγω το λέω στίχο) : "Αν δεν ξεκινήσεις δεν πάς πουθενά". Ντύθηκα, βγήκα στο δρόμο και με το πρώτο βήμα είχα φτάσει. Το πρώτο βήμα είναι το θέμα bro (or son). Καλό μήνα Αύγουστο!
Keep Walking...Σιχαμένο μότο αλλά παρολαύτα ταιριάζει γάντι στο σκηνικό που περιγράφεις. Embrace the changes as they behold the true future..(δικό μου..)
Welcome Back
Ευχαριστώ όλους για τα comments!
Καλό μήνα :)
anisixos, ευχαριστώ :)
η φωτό είναι από το deviant art, θα το βρεις στα favs μου
provato, ωραίο μότο και πόσο αληθινό thanks :*
apsoy, αν έχεις την ανάγκη να φύγεις, κάντο! έστω και για λίγο.. Ζήτηση εργασίας υπάρχει γενικά, εξαρτάται τι χρειάζεσαι. Στείλε μου ένα μέηλ ;)
άρη, το πιστεύω κι εγώ αυτό. όλο το ταξίδι αυτό είναι ένα τέτοιο βήμα για μένα! Απλά είναι λίγο μπερδεμένα τα πράγματα, επειδή τώρα πρέπει να κάνω βήματα προς τα πίσω (ίσως και να είναι προς τα μπροστά, αν δεις τη μεγάλη εικόνα)
One Big DJ, θα κρατήσω το "Embrace the changes as they behold the true future"...Έτσι είναι! thanks :)
cookie μουυυ
είναι λογικό να αισθάνεσαι έτσι περίεργα βρε... καλο κουράγιο όταν επιστρέψεις στα πάτρια εδάφη...
Αχ... θα ήθελα να ζούσα κι εγω έξω!
το να παρατείνεις το ταξίδι σου στο εξωτερικό και την παραμονή σου στην εταιρεία δεν παίζει ως ενδεχόμενο? στη θέση σου αν είχα τη δυνατότητα θα καθόμουν λίγο περισσότερο εκεί.
είσαι τυχερός που το έζησες και αυτό.
και οι βρυξέλλες είναι πραγματικά όμορφη πόλη και η μόνη που έχω δει απο πόλεις εξοτερικού. το βιντεο κουβαλάει κιτσαρια 90σ
στο Devian Arτ να ξέρεις τα ονόματα Storm and Fire/Mouritsa / Pastor of Muppets είναι όλα δικά μας παιδιά.
keenάκο, έχω ακούσει για τη Σουηδία πολύ καλά λόγια (ξέρεις εσύ!)
ethan, δεν είναι δυνατόν αυτό, για πολλούς λόγους..Και ξέρεις, έχω μια αίσθηση ότι ακόμα δεν είναι το σωστό τάιμινγκ, dunno
erisabetsu, χαίρομαι που συμφωνούμε, δεν είναι ωραία να ζεις εδώ; Ποιο βίντεο λες; (Ελπίζω όχι των UNKLE, αλλά των Total Touch!)
Thanks for the tip :)
Μπαρμπουνακι μου (μουχεχε), εετσι εετσι, γυρισε πισω στη μανουλα τωρα που της ελειψεςςςς.
Μωρή, τι νικ είναι αυτό; :Ρ
Καλώς ήρθες bebe :**
Εεε αυτο μου ηρθε.
Αυτο που εβαλα στο wordpress ομως ειναι καλυτερο :P
Δεν εχω γραψει τπτ ακομα βεβαιως βεβαιως, προσπαθω να βρω κατι το ενδιαφερον (και στο τελος θα γραψω για μια βλακεια).
Βαριεμαι Τασουλιτος. Ασυστολα. Οπως και πηδιεμαι δηλαδης.
Χμ. *looks around*
Ναι που λες, φευγω εγω τωρα.
xxx
:)
Post a Comment