Void(0)

Αφού μας έβγαλε την ψυχή, αποφάσισε επιτέλους να βγάλει και τα νέα του τραγούδια. Αν θυμάμαι καλά, το άλμπουμ αυτό ήταν να βγει πριν ενάμισυ χρόνο, με το σήμερα με το αύριο, φτάσαμε τώρα που φτάσαμε.

I heart Maxwell. Έχει βγάλει δισκάρες. Αυτόν ~αν και έχει οικείο ήχο [έστω λίγο overproduced]~, θέλω να το μελετήσω λιγάκι. Αδυναμίες είναι αυτές.

Με την ευκαιρία, ο περσινός δίσκος της Erykah Badu δε με ξετρέλανε. [there, i said it]...δυστυχώς, γιατί I heart Erykah επίσης.

Μιας και κλείνει αυτός ο κύκλος, αναπόφευκτα αναπολώ κάποιες από τις στιγμές που περάσαμε με τα άλλα παιδιά:
Η πρώτη μας βολή:

Η βραδιά οπλίτη:

Η βασική εκπαίδευση:
Aaah those were the days!

Δε θα κάτσω να γράψω πόσο βλακεία είναι ο στρατός [που είναι], γιατί και [ελάχιστες] ευχάριστες στιγμές πέρασα και την ηλίθια αυτοεκπλήρωση που νιώθουν οι αιγόκεροι σε γελοιωδώς εξουθενωτικές καταστάσεις ένιωσα. Και στην τελική, χαλόου, είναι μια γενική αλήθεια. Στρατός=Μπε. Αλλά αυτό το ανούσιο της σκοπιάς δε μπορώ να το καταλάβω. Let me elaborate a bit.

[rambling]Κατ'αρχήν όταν κάποιος είναι στη σκοπιά λένε ότι "φυλάει". Αυτό από μόνο του είναι άκυρο, λες και είμαστε σε εμπόλεμη ζώνη, ασε που συνήθως ο σκοπός κοιμάται κάπου. Αλλά τί να "φυλάξω" όταν παραδίπλα υπάρχουν χωράφια που δεν τα χωρίζει ούτε ένας φράχτης από το στρατόπεδο και είναι εκτός οπτικού πεδίου;
Α, ναι, βάζουν και κάμερες τώρα. Αλλά οι σκοπιές παραμένουν. Δηλαδή, οι κάμερες είναι για να παρακολουθούν τους σκοπούς μην κοιμούνται/καπνίζουν/τρώνε σπόρια/πηδιούνται [αυτό είναι δικό μου]. [/rambling]

Τέλος πάντων, ποιος τα χέζει όλα αυτά, πάνε πέρασαν. Τα χακι[ά] θα τα ενδυθώ για άλλη μία μέρα, αφού πρέπει να επιστρέψω στο θρυλικό Λαγό να πάρω το απολελόχαρτο [=χαρτί απολύσεως].

Αυτό που διαπιστώνω με θλίψη είναι ότι παρ'όλο που απουσιάζω καιρό από τη μπλογκοσκηνή [την ποια;] είναι ότι τα μπλογκ με ενσωματωμένη μουσική [που μερικές φορές δεν κλείνει κιόλας] αυξάνονται... Γουάι πίπολ?