Η Θεσσαλονίκη φημίζεται για το δίκτυο μέσων μαζικής μεταφοράς. Αυτό επειδή είναι η μόνη μεγάλη πόλη που έχει μόνο λεωφορεία, οπότε αυτή η φήμη δεν είναι και η καλύτερη.
Ναι, το ξέρω ότι ξεκίνησαν οι εργασίες του μετρό, το οποίο θα ολοκληρωθεί σε περίπου 10 χρόνια. Πώς θα μπορούσα να μην το ξέρω, όταν το λεωφορειακό μπουρδέλο γίνεται λόγω των εργασιών ακόμα πιο χαοτικό; Ειδικά η Εγνατία σε ώρα αιχμής είναι το κάτι άλλο. Ξεκινάς πχ από Βαρδάρη να πας στα Πανεπιστήμια. Στο πρώτο σταμάτημα, εντοπίζεις από το παράθυρο μια γιαγιά να τσουλάει με το Π της. Ξεκινάει το λεωφορείο. Σταματάει. Η γιαγιά με το Π σε (ξανα) προσπερνάει. Ξεκινάει και πάλι, σταματάει μετά από 2 λεπτά, κοκ. Πλέον η γιαγιά με το Π έχει χαθεί στον ορίζοντα κι εσύ τρως τη σκόνη της. Φτάνεις στη σχολή σου με καθυστέρηση λόγω της κίνησης (τί πάει να πει είχες ξεκινήσει μια ώρα νωρίτερα από το κανονικό;) και παρακολουθείς το μάθημα καθισμένος στο σκαλάκι του αμφιθεάτρου, τέτοια ώρα που έφτασες.
Ο Cookie Basher προσπαθεί να φτάσει στη σχολή τουΤο χειρότερο από όλα είναι φυσικά το σχεδόν μόνιμο πάστωμα. Καλά, δε μιλάω για κάθισμα, πολυτέλειες είναι αυτά, απλά βρίσκεις μια γωνίτσα να σταθείς, όπου θα μπορείς να αλλάζεις στάση όταν πιάνεσαι και αισθάνεσαι βασιλιάς. Για τις θέσεις φυσικά επικρατεί ο νόμος του γρηγορότερου. Σε αφετηρία ας πούμε, με το που ανοίγουν οι πόρτες, γίνεται το έλα να δεις, οι γιαγιάδες στην πρώτη γραμμή με τεράστιες σακούλες (μα τί κουβαλάνε συνέχεια;), γλάστρες με φυτά, καρότσια, ατμομάγειρες, οι κάθε σχεδίου και χρώματος γεματούτσικες μεσήλικες κυρίες από πίσω, οι γκόμενες ακολουθούν, μετά όλοι οι άλλοι κι εγώ συνήθως τελευταίος, τρέχουμε όλοι μαζί να προλάβουμε να μπούμε, λες και η στάση θα εκραγεί σε 10 δευτερόλεπτα. Με το που θα μπούμε, παίζει νοερά μια μουσική, που μόλις έχει σταματήσει, κι όποιος δεν πρόλαβε να καθήσει παίρνει τον πούλο.
Εδώ κι ένα χρόνο σχεδόν, τα λεωφορεία είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μετακινούμαι (σχεδόν καθημερινά, για μεγάλες αποστάσεις), κι έτσι έχω εμβαθύνει και στις φυλές των επιβατών, κυρίως στην προαστιακή γραμμή.
Η μεγαλύτερη ομάδα είναι εκείνη των υπερήλικων συνταξιούχων, που συνήθως κατεβαίνει στη Θεσσαλονίκη για "δουλειές" και χωρίζονται με βάση το φύλο. Οι γέροι σχεδόν πάντα φοράνε παλιό κοστούμι, έχουν τριχωτά αυτιά (ορκίζομαι πως σε 40 χρόνια θα προτιμώ να δίνω όλη τη σύνταξη στα λέηζερ παρά αυτό) και δε λένε πολλά, οι δε θείτσες έχουν πολύ κοντά μαλλιά με βαφή κάποιων εβδομάδων, χρυσά σκουλαρίκια, γυαλιά, περιφέρεια, με τόσο μεγάλο βαθμό ομοιογένειας που ορκίζομαι ότι δε μπορώ να τις ξεχωρίσω. Πάντα κυκλοφορούν σε γκρουπ, τα οποία διέπει άριστη κατανομή ρόλων. Πχ μία ή δύο αναλαμβάνουν να μπουν πρώτες για να πιάσουν μια πτέρυγα θέσεων, μια άλλη χτυπάει τα εισητήρια, κάποιες κουβαλάνε τις σακούλες και οι άλλες συνήθως είναι υπεύθυνες για τη δημιουργία σύγχυσης στους υπόλοιπους επιβάτες, με σκοπό τη νίκη. Όταν η κάθε ομάδα έχει πετύχει τους στόχους τους, κάνουν regrouping ("Μαρίκααα, εδώ είμαστε μαρή") και απολαμβάνουν όλο φιλαρέσκεια την επιτυχία της αποστολής. Δεν έχει σημασία αν θα κατέβουν μετά από δυο στάσεις.
Η γραμμή 31: ΒΟΥΛΓΑΡΗ - Κ.Τ.Ε.Λ.Το νέο σύστημα αναγγελίας στάσεων είναι ηλίθιο. Ok, σωστό σα σκέψη, πολλά αλλά όμως. Η Θεσσαλονίκη έχει πολλές στάσεις με απόσταση 2-3 τετραγώνων μεταξύ τους. Οι αναγγελίες αφορούν την τωρινή στάση, την επόμενη στάση και στα ελληνικά και στα αγγλικά. Η εκνευριστική φωνή (που έχει ένα πρόβλημα με τις στάσεις που τονίζονται στην παραλήγουσα:"Στάση: Χαρτοποιείίίίίίίία") δε βγάζει το σκασμό σχεδόν ποτέ! Φυσικά ο ξένος επισκέπτης θα ψάχνει να βρει τη Ζαρτοποιεία, αφού τα greeklish υπάρχουν και εδώ.
Είναι αστείο, αλλά κάθε φορά που υπάρχει κάποιος ημίτρελος/τζανκιό/κήρυκας/ζητιάνος στο λεωφορείο, θα είναι δίπλα μου ή ακόμα χειρότερα απέναντί μου. Δε με πειράζει, αρκεί να μην αρχίσει την πάρλα. Εκεί θέλω να φάω τα δάχτυλά μου, γιατί δε σταματάει με τίποτα.
Τυχαίες πληροφορίες που έχω αποκομίσει με τον τρόπο αυτό, τις τελευταίες μέρες:
αν πάρεις κόκα, το πέος σου γίνεται τόσο σκληρό, που μπορείς να σπάσεις και το τζάμιΔεν έχει σημασία αν έχεις ακουστικά, γυαλιά ηλίου, παραπέτασμα καπνού, θα στη φέρουν και τότε την πάτησες. Για τα επόμενα 45 λεπτά θα κουνάς αυτόματα το κεφάλι καταφατικά (αν πεις οτιδήποτε δυσχεραίνεις τη θέση σου), βρίζοντας την ώρα και τη στιγμή που έβγαλες τ' ακουστικά για να απαντήσεις στη φαινομενικά αθώα ερώτηση "τί ώρα είναι".
η οδήγηση αυτοκινήτου είναι σχέδιο του Σατανά για να μας πάρει όλους κοντά του -γι' αυτό μας βάζει να τρέχουμε
τα παπούτσια που έχουν πχ 100 ευρώ σε μαγαζί της Τσιμισκή δεν είναι καλύτερα από εκείνα στο πανηγύρι που έχουν 5 ευρώ, αλλά οι καταστηματάρχες είναι κλέφτες
έχει υπολογιστεί στατιστικά ότι το 80% πάει στην κόλαση (όχι εμείς, οι άλλοι)
αν φας φασολάδα με σκουμπρί στο στρατό, σε πιάνει τρελό χέσιμο
ο θεός συγχωρεί
το πρόσωπό μου δείχνει ότι η ψυχή μου μπορεί να σωθεί (τό 'ξερα ότι δεν έπρεπε να κάνω πήλινγκ)
ps: thanks @ oni για τα onions!
