Void(0)

Βρεθήκαμε με τη Β. μετά από μισό χρόνο. Τα καταφέραμε δηλαδή να συνεννοηθούμε, να μπορούμε και οι δύο και να είμαστε ταυτόχρονα στο ίδιο μέρος. Να σημειωθεί εδώ ότι η Β. ήταν ο πρώτος μου έρωτας στο γυμνάσιο, έστω και μονόπλευρος. Στην πορεία, εγώ συνειδητοποίησα τι θέλω, γίναμε φίλοι και ήταν ένα από τα πρώτα άτομα με τα οποία αισθάνθηκα τόσο άνετα, ώστε να της πω για μένα (τηλεφωνικά κάποιο ξημέρωμα κι ενώ μας χώριζαν εκατοντάδες χιλιόμετρα).

Φάση στην οποία βρίσκομαι αυτόν τον καιρό.
Είμαι λοιπόν εδώ και ένα χρόνο στο πατρικό μου, σε μια μικρή κωμόπολη, οι φίλοι της φοιτητικής περιόδου έχουν φύγει μακριά, οι περισσότεροι έχουν φύγει και από τη ζωή μου. Με όσους από τους παλιούς μου φίλους βρίσκονται ακόμα εδώ, έχουμε απομακρυνθεί. Να πω την αλήθεια, δεν προσπαθώ πλέον. Βαρέθηκα. Έχω χάσει το ενδιαφερον. Είμαι σε μια κατάσταση αναμονής, να πάρω το πτυχίο σε λίγους μήνες και μετά να κάνω τη θητεία στο στρατό. Και μετά, όπου φύγει.. Δεν το παίζω κουλ και άνετος, παραδέχομαι ότι δεν έχω διεξόδους εδώ. Δε ζω ενδιαφέρουσα ζωή. Απλά περιμένω.

Η Β. είναι σε παρόμοιο αδιέξοδο με μένα, αν και για τελείως άλλους λόγους. Αν και δε μένει σταθερά εδώ, δε μένει ούτε και Θεσσαλονίκη -μοιράζει το χρόνο της εδώ κι εκεί, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, περιμένοντας να πάρει αποφάσεις όταν ο Ν., τ'αγόρι της, τελείωσει το στρατό και φύγει εξωτερικό. Η Β. (πολύ σωστά) δε θέλει να τον ακολουθήσει, γιατί το να είναι σε μια ξένη χώρα, γνωρίζοντας μόνο το Ν., δεν είναι και ό, τι καλύτερο. Αλλά και πάλι δεν ξέρει τί να κάνει τώρα. Δουλειά ψάχνει, αλλά δε βρίσκει.. Οπότε σαστισμένη, περιμένει και αυτή. Αν και δε συμφωνώ, καταλαβαίνω γιατί είναι σ' αυτήν την κατάσταση.

Συζητήσαμε πολύ χθες. Ήπιαμε πολλά λίτρα μπύρας, η ώρα πέρασε από μόνη της, ένα βράδυ που έμοιαζε με καθημερινής, στο ασφυκτικά μικρό μέρος που ζούμε. Ανακάλυψα πολλά πράγματα που δεν ήξερα γι' αυτήν, βρήκαμε πολλά κοινά.
Είπαμε για συμμαθητές που άρχισαν να παντρεύονται μαζικά τις γυμνασιακές τους σχέσεις, και για ανησυχίες από το σόι για το πότε θα αποκατασταθούμε (αρχίσαν από τώρα! ούτε 26 χρονών δεν είμαστε καλά καλά). Είπαμε για όλα αυτά που ακούμε καθημερινά από κάθε σφιχτοκώλη συγγενή ή γείτονα ή δεν ξέρω και γω ποιον, είπαμε για το τί σημαίνει να είσαι 26 αλλά να αισθάνεσαι ότι όχι μόνο δεν είσαι έτοιμος να κάνεις οικογένεια (για όνομα του θεού), αλλά ότι ακόμα δεν έχεις ζήσει τίποτα στη ζωή σου. Και οι δύο αργήσαμε να ζήσουμε κάποια πράγματα στη ζωή μας, εξάλλου είμαστε ακόμα μικροί, το καλό ακόμα δεν ξεκίνησε.
Είπαμε για την παράλληλη πραγματικότητα της ελληνικής επαρχίας -για κάποιον που ζει πχ στην Αθήνα, αυτά μπορεί να φαντάζουν εξωπραγματικά, αλλά τα πράγματα εδώ έτσι είναι: βρίσκεις μια δουλίτσα μόνιμη αν γίνεται και κάνεις το σπιτικουλίνι σου, στα μέρη που σε μεγάλωσαν, με τη μαμά και το μπαμπά και όλο το γενεαλογικό δέντρο κοντά. Και υπάρχουν άνθρωποι που αυτό είναι το όνειρό τους -αλήθεια!. Εφιάλτης.

Όχι ότι όλα αυτά με αγγίζουν, ξέρω τί θέλω στη ζωή μου. Η Β. όμως είχε αρχίσει να ξεχνάει τί θέλει στη δική της, μετά από πλύση εγκεφάλου από το περιβάλλον της -επηρεάζεται και εύκολα, δε θέλει και πολύ ο άνθρωπος. Οπότε ανέλαβα να της τονίσω τα αυτονόητα. Δεν το πίστευα ότι είχε αρχίσει να αμφιβάλλει για τα θέλω της και τις απόψεις της. Οργανώσαμε μέχρι και το σχέδιο εξόδου, έστω σε ενάμισυ χρόνο από τώρα.

Σημ: δεν ξέρω γιατί τα έγραψα όλα αυτά και γιατί τα έγραψα έτσι. δεν ξέρω καν γιατί έβαλα αυτή τη φωτογραφία... δεν ξέρω αν προσπαθώ να κάνω κάποιο point ή αν βγαίνει κάποιο νόημα..
πες ότι είναι ένα note to self