Οκτώβρης 1998, Γ' Λυκείου, προετοιμασία για τις πανελλήνιες, ένα χάσιμο του εαυτού μου σχεδόν καθολικό.
Και σκάει στα χέρια μου το πιο επιδραστικό άλμπουμ των τελευταίων χρόνων της εφηβείας μου: Placebo/Without You I'm Nothing. Μόλις είχε βγει και ο Γ. το είχε πάρει από την πρώτη κιόλας μέρα. Ήδη η φωνή και οι στίχοι του Molko -ενός ξέχωρου loser, σαν εμάς- ήταν για τα καλά τυπωμένα μέσα του.
Ο Γ. ήταν πάντα παράταιρος, απόμακρος από τους άλλους. Ήταν ο τρόπος του να αμυνθεί απέναντι στα πάνδεινα που τραβούσε στο σχολείο. Σε κάπως πιο προνομιακή θέση, δεν είχα να αντιμετωπίσω όσα εκείνος. Τον συμπαθούσα, αν και δεν του τό 'δειχνα στην αρχή -από απόσταση, έξω από τα πυρά- κάτι που μετανιώνω ακόμα και τώρα. Τον αισθανόμουν μακρινό, κοντινό, παράξενο και οικείο μαζί, παρ' όλο που δεν τον ήξερα καλά, μαζί με περιέργεια, σα να ήξερε πράγματα που εγώ αγνοούσα. Σε μια κρίση τύπου "ποιον είπες αδερφή ρε", είχαμε αρπαχτεί στα χέρια κιόλας, έτσι επέβαλλαν οι τρόποι στρέητ συμπεριφοράς βλέπεις (τόσο ήξερα κι εγώ).
Loser. Έτσι έβλεπα τον εαυτό μου, όχι τόσο με οίκτο, όσο με απέχθεια (εφηβεία κλπ κλπ). Loser και γώ, loser κι αυτός. Η διαφορά ήταν ότι προσπαθούσα να το κάνω να μη φαίνεται, ενώ ο Γ. το έδειχνε, μερικές φορές κι επιτηδευμένα. Δεν τον ένοιαζε πλέον.
Κάπως τυχαία, του ζήτησα να μου δώσει το Without You I'm Nothing, να το ακούσω και να το γράψω σε κασέτα (!)... Αυτό λειτούργησε μεμιάς καταλυτικά από κει και μετά. Η σχέση μας βασιζόταν σε μυστικούς κώδικες. Εμείς κι οι άλλοι. Οι ίδιοι στίχοι γραμμένοι σε δυο διαφορετικά θρανία. Δεν ήταν και λίγο να βρίσκεις κάποιον, στα 16, που ακόμα και να μην το λέγατε, ξέρατε ότι σας ενώνουν περισσότερα απ' ότι συνήθως ενώνουν οποιαδήποτε από τα άλλα 70 άτομα της τάξης όλης. Ήταν ο πρώτος γκέι φίλος μου.
Από τότε πέρασαν χρόνια, μέσα σ'αυτά γίναμε κολλητοί, ξεχεστήκαμε, τα βρήκαμε, κάναμε να ιδωθούμε καιρό, χαθήκαμε, αλλάξαμε.
Οι Placebo από μυστικό για δύο, λατρεία, έμπνευση, έγιναν ανάμνηση. Τέλος εποχής.
Πάντα όμως, πάντα, no matter what, το τραγούδι αυτό θα μου θυμίζει τη φιλία μας.
Things aren't what they seem
Makes no sense at all
Για τον Γ.
10.8.07 by Cookie Basher
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
10 comments:
Πολύ γλυκιά ιστορία.
Αληθινή.
Σαν το μπλογκ σου.
Ευχαριστώ πολύ!
Μακάρι να είναι έτσι :)
Η καταπιεσμένη εφηβεία είναι συνυφασμένη με τους Placebo για να καταλάβω; Επειδή το έχω συναντήσει πολλές φορές γι' αυτό ρωτάω. Εγώ στην περίοδο αυτολύπησης το γύρισα στο ελληνικό έντεχνο. Στην πιο κοψοφλεβιάρικη δυνατή έκδοση.
Τι άθλια περίοδος! Γιατί να την περνάμε; Εν είδει αυτογνωσίας φαντάζομαι (πω, τι είπα το άτομο).
Χμ..μάλλον έτσι γίνεται πλέον με τους Placebo.
Πάντως αν και δεν έχουν περάσει πάααρα πολλά χρόνια, τότε ήταν αλλιώς. Κατ'αρχάς έλεγες Placebo και σε κοιτούσαν με απορία (Θυμάμαι μόνο 3 άτομα τους ξέραμε τότε) κι επίσης τα 2 πρώτα τους που λιώναμε, είναι κάπως πιο original από ότι ακολούθησε..
Ένα βήμα πιο κοντά στην αυτογνωσία, ναι ;)
Εγώ πάλι στο λύκειο δεν είχα κάτι στανταρ σε μουσική, ημουν ανοιχτός σε διάφορα ακούσματα, αλλα τότε πρωτοξεκίνησα να ακούω punk και britpop...
Τώρα πως κατάφερα και τα συνδύασα... γάμησέ τα, αν δείτε playlists στο winamp, θα φρικάρετε :P
Gay friends δεν είχα στο λύκειο, δε το είχα αποδεχτεί πλήρως και για μένα... sniff
Εκείνου του τα'χεις πει;
Επίσης, να σε δω να τσακώνεσαι σαν το κοκκόρι και τι στον κόσμο :P
keen, εγώ μέσα σε 2 χρόνια έκανα μεάβαση από καίτη γαρμπή σε marilyn manson :)
Dee Dee, όχι, τον ξέρεις πως ξινίζει με τα συναισθηματικά :Ρ
Ε, κοκκόρι κι εσύ, υπερβάλλεις!
Με σένα δεν πρόκειται ποτέ πάντως, ότι και να κάνεις :Ρ
Άσε, είδα και τι μου 'χες κάνει (στην γαλλική) μύτη μου για ένα παλιοgamepad, δεν θα πάρω.
Εγώ άλλα πλακώματα θέλω να κάνουμε.
Μουνοπλακώματα. Μμμ. (ντοινννννγκ!)
Εχμμ.
Σ'αγαπώ παρεπιπτόντως. :)
Placebo για κάθε στιγμή.
Και εμένα μου θυμίζουν κάποια πολύ ξεχωριστή loser (για μένα), χωρίς την οποία είμαι όντως τίποτα, αλλά συνεχίζω να ψάχνω.
Όσο για τις παλιές φιλίες...μην το ψάχνεις. Αυτές πάνε στον παράδεισο. (παραφράζοντας τα λόγια ενός συγκροτήματος που ήταν συνυφασμένο με την καταπίεση και το αίσθημα της εφηβείας της δικής μου εποχής)
εγώ πάλι δεν έχω κρατήσει κανέναν απο το Λύκειο....... και επίσης δεν είχα ποτέ gay φίλο, απέκτησα τον πρώτο μου πολύ αργότερα στο Πανεπιστήμιο, απόλυτα λογικό αν σκεφτείς ότι καθυστέρησα να συμφιλιωθώ με τη σεξουάλικοτητα μου... Πολύ όμορφη ιστορία
Post a Comment