Void(0)

Blake Fielder-Civil & Amy Winehouse.


Μετά από ένα συζυγικό καβγαδάκι για το ποιος είχε πάρει ποιανού το σταφ.
Συνηθισμένο μάλλον, παρόλο που μοιάζουν σαν τους πρωταγωνιστές του Lost στο πρώτο επεισόδιο.
Από εδώ. Δεν έχω λόγια.

"Μαλάκα, σε γάμησε!"

Κι εδώ η Amy σε ανέμελες εποχές, πριν το "rehab, no, no, no", τις ντρόγκες, τα ξύδια, την καούκα-κρυψώνα και την καλλιτεχνική αναγνώριση. Τί να κάνεις..can't have it all i guess..

Μετά τους Take That...
Μετά τους East 17...
Μετά τους Boyzone..
Μετά τους N*Sync...
Μετά τους Backstreet Boys...

Ήρθε η ώρα για το πρώτο Bear Band στην ιστορία της μουσικής. I give you...

Αχ Κηάνου μου, από που ξεκίνησες κι εσύ το 1984!
Report από Teddy Bear συνέδριο, για εκπομπή του Καναδά, μες στην τρελή χαρά ο Κηάνου, πριν ακόμα ανακαλύψει τη χαρά του σεξ, παίρνει συνέντευξη από προέφηβο συλλέκτη αρκουδιών, που δεν παραδέχεται ότι οι φίλοι του του κάνουν τρελή καζούρα (sissy τον ανεβάζουν, sissy τον κατεβάζουν), παρ'όλο που λέει πως δεν παίζει με τα teddies και λέει τον πόνο του στον Κηάνου. Και μετά κάνει τσαχπινιές του Κηάνου. Μαλακία ξεμαλακία, σκέφτεται ο Κηάνου, ας δείξω ότι κάνω ενδιαφέρον ρεπορτάζ, λέει μαλακιούλες στο τσαχπίνικο προέφηβο συλλέκτη αρκουδιών και χαριεντίζεται με τα Bears.

Λέτε τελικά ο προέφηβος συλλέκτης αρκουδιών να βγήκε γκέι;..

Χαζοτράγουδο από τα παλιά!
Άκυρο ποστ, το ξέρω, αλλά να, συγχωράτε με, ελάλησα από το διάβασμα! (Και έψαχνα καιρό μια -τάχα- αφορμή να ανεβάσω το συγκεκριμένο κομμάτι χεχε)
Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι..Δοξασμένο 1996! Μας είχε χαρίσει αξέχαστες επιτυχίες, να σαν κι αυτή... Loveletter From Space
(Ελάτε, μην ντρέπεστε, παραδεχτείτε ότι το ψάχνατε!)

Κι ενώ κόσμος φεύγει για διακοπές και κλείνει κινητά, blog, επαφές με τον υπόλοιπο κόσμο, ο γράφων αποφάσισε να κάνει το ίδιο, ετοιμαζόμενος για την 16η (δε θέλω γελάκια) κατά σειρά εξεταστική της ρημάδας της σχολής, που ξεκινά όπου να' ναι.

Επειδή κάθε φορά με πιάνει το σύνδρομο στρουθοκαμηλισμού (a.k.a. ο κόσμος χάνεται και το μουνί χτενίζεται), λέω να κόψω τις μαλακίες και να προσπαθήσω να αφιερωθώ ψυχή και σώμα στο μισητό διάβασμα. Πρόσφατα συμπτώματα:

• Χθες (βράδυ-ξημέρωμα) έκατσα κι έβγαλα μια ολόκληρη πίστα του Tomb Raider: Anniversary. Ξέρεις το στόρυ, "Στις 2 το κλείνω. ... Πήγε κιόλας 3 παρά; .... Θα βγάλω κι αυτό και το κλείνω. ... Ας δω λίγο τη νέα πίστα.... κλπ κλπ"
  
• Σήμερα είδα τα πρώτα επεισόδια μιας (νέας για μένα) σειράς του HBO, Entourage (btw, καλή φαίνεται).
• Σήμερα επίσης, έβαλα να κατεβαίνουν τα άπαντα του (θεού) Satoshi Kon και το 2ο μέρος του yaoi Okane Ga Nai* (τί τραβάει κι αυτό το κατατρεγμένο twink).
  
• Ξόδεψα ώρες σε τηλέφωνα, συζητώντας για τα μαθήματα και τα σχέδια περί σχολής (Θα αυτό, θα εκείνο... μπε).
• Καπάκι έχω δεσμευτεί για sleep over το Σάββατο και ξενύχτι/ποτά (δεν ακυρώνεται με τίποτα..).
• Για το blogging, τι να πω, ξέρετε σεις.
  

Όπως βλέπετε, είμαι πολυάσχολο παιδί.
Δε θα απέχω τελείως (δε διακρίνομαι για την αυτοπειθαρχία μου), απλά θα διανυκτερεύω για τα επείγοντα :Ρ
Crossing fingers ότι αυτή θα είναι η τελευταία εξεταστική (είπα δε θέλω γελάκια!.. Διόνα, σε άκουσα!)

*(Torrents: Okane Ga Nai pt.1 + pt.2 )

& All time favorite.

Johnny Dangerous - Κουτσομπόλα
Απ'τα beauty salon(ια) στ'αλώνια



Μεγάλες στιγμές

Έξτρα: Music video

Εκεί που καθόμουν και βαριόμουν, σκέφτηκα να επισκεφτώ τα λημέρια του irc, όπως παλιά. Να δω αν είχε αλλάξει κάτι βρε παιδί. Εξάλλου, ελεύθερο παιδί, να εξερευνήσω τις εναλλακτικές..
Σκέφτομαι λοιπόν...Σε γκέι μπαρ πήγα...Προφάιλ στο γνωστό σάιτ γνωριμιών ρημαδοέκανα...Δεν τσεκάρω και το irc? (Ούτε που θα περνούσε από το μυαλό μου, αν δε μάθαινα ότι ο πρώην βγαίνει ραντεβού από κει!)

Το κατέβασα, το εγκατέστησα, έψαξα από δω, έψαξα από κει και τελικά έβαλα τις σωστές ρυθμίσεις. Μπήκα στο πιο γνωστό γκέι κανάλι και μέσα σε δευτερόλεπτα, μου κάνει πριβέ ο p_man (όπου p η τοποθεσία)
Ακολουθεί ο παρακάτω ανούσιος/ό,τι να'ναι διάλογος

-p_man- geia
-darko- geia
-darko- age?
-p_man- apo pou?
-darko- an eisai apo p, apo poly konta heh
-p_man- eimai
-p_man- esi apo pou?
-darko- apo xxxx

-p_man- mia
-p_man- xara
-darko- e nai :P
-p_man- 1,78 83 mel emf.straight, mou aresei na malakizomai me parea.
-darko- mpravo
-p_man- u?
-darko- 1,84 90 mel
-darko- molis vghka apo sxesh kai apla eipa na mpw
-darko- den psaxnw kati
-p_man- arren?
-p_man- me agori?
-darko- nai
-p_man- kai sta dio?
-darko- eimai antras, arrenwpos kai eixa sxesh me allon antra
-darko- se kalypsa? ;)
-p_man- lol
-p_man- nai
-darko- hlikia?
-p_man- 6948******
-p_man- 6948******
-darko- sorry, den katalaves mallon
-darko- psaxneis kati allo
-p_man- 1,78 83 mel emf.straight, mou aresei na malakizomai me parea.
-p_man- u?
-darko- ti egine, me xrysopsaro milaw
-darko- h’ me robot?
-p_man- ti enoeis?
-darko- de 8ymasai pou sou apanthsa se auto prin 2 lepta?
-p_man- lol
-p_man- pesto kai etsi
-darko- anyway, an 8es na kanoume chat, ok
-p_man- lol
-p_man- 1,78 83 mel emf.straight, mou aresei na malakizomai me parea.
-p_man- u?
-darko- an 8es real twra, malon allou prepei na psakseis
-darko- :)
-p_man- an eisai arren thelo na ta poume apo konta
-p_man- tora

ειπώθηκαν κι άλλα αλλά τελικά έχασα την υπομονή μου και ετζάσθη το ζαβό.

Ποιο το πόιντ της παραπάνω παράθεσης της ανούσιας συζήτησης;
Δεν υπάρχει! (...σόρυ!)
Απλά...
Δεν έχω την υπομονή που είχα παλιά για τέτοια πράγματα.
Δε μπορώ να συζητάω με άτομα που θέλουν να βρεθούμε για σεξ ενώ έχει προηγηθεί μόνο αυτός ο διάλογος. Αρκεί να είσαι κοντά και να εισαι του σωστού φύλου -ούτε καν μια φωτογραφία για το τυπικό βρε παιδί μου..
Δε βγαίνει συνεννόηση με τους περισσότερους εκεί μέσα.
Και σιγά τη διαπίστωση θα μου πεις και θα έχεις και δίκιο.
Δεν άλλαξε καθόλου, εγώ όμως άλλαξα πάρα πολύ.
Τό 'σβησα.

Ένα ψυχολογικό τεστ που υπόσχεται να αποκαλύψει το υποσυνείδητο.

τα λεγόμενα inkblots, μέσα στα οποία ο καθένας βλέπει και διαφορετικά πράγματα.
Το είχα κάνει πριν χρόνια για το DeadJournal μου και σκέφτηκα να το επαναλάβω τώρα και να συγκρίνω τα αποτελέσματα. Ε, τα ίδια μου έβγαλε. Νομίζω πως έχει βάση και λέει ότι είναι PhD Certified (whatever). Τί μου έβγαλε; Ε, να...

You approach the world with your guard intact because unconsciously, and perhaps consciously, you want to maintain an element of control in your relationships with people. You tend to hold your private experiences just out of reach of others. You're not one to immediately show all your cards, to let people into who you really are until you're ready.

Unfortunately, that sometimes means you also hide things from yourself. You may find that your desire to remain guarded backfires, affecting your self-awareness. Why are you like this? It's possible that you act in this manner because of a deeply-rooted fear of being exposed, or of truly expressing yourself. To protect yourself from this fear, you act in the opposite manner — you are guarded.

There is a certain respect that comes with resistance, an unconscious understanding that the human psyche is very vulnerable. We all feel we have a lot to hide, and you are not one to be intrusive or thoughtless about how you approach sensitive topics with others. Therefore you inspire a sense of safety in others when they are around you. Your psyche is very deep, very rich, and the more you can let yourself know (both the good and the bad), the more you will be able to appreciate who you really are.

Though your unconscious mind is driven most strongly by Reserve, there is much more to who you are at your core.

Πάνω στο καλύτερο meh :|
Αν και δε μου αρέσει να το παραδέχομαι, αυτά που λέει γμτ ισχύουν γμτ

Link

PS: Περιμένω feedback ;)

My dewy-eyed disney bride, what has tried
swapping your blood with formaldehyde?
monsters?
whiskey-plied voices cried fratricide!
jesus don't you know that you could've died
(you should've died)
with the monsters that talk, monsters that walk the earth


and she's got red lipstick and a bright pair of shoes
and she's got knee high socks, what to cover a bruise
she's got an old death kit she's been meaning to use
she's got blood in her eyes, in her eyes for you
she's got blood in her eyes for you

Οκτώβρης 1998, Γ' Λυκείου, προετοιμασία για τις πανελλήνιες, ένα χάσιμο του εαυτού μου σχεδόν καθολικό.

Και σκάει στα χέρια μου το πιο επιδραστικό άλμπουμ των τελευταίων χρόνων της εφηβείας μου: Placebo/Without You I'm Nothing. Μόλις είχε βγει και ο Γ. το είχε πάρει από την πρώτη κιόλας μέρα. Ήδη η φωνή και οι στίχοι του Molko -ενός ξέχωρου loser, σαν εμάς- ήταν για τα καλά τυπωμένα μέσα του.

Ο Γ. ήταν πάντα παράταιρος, απόμακρος από τους άλλους. Ήταν ο τρόπος του να αμυνθεί απέναντι στα πάνδεινα που τραβούσε στο σχολείο. Σε κάπως πιο προνομιακή θέση, δεν είχα να αντιμετωπίσω όσα εκείνος. Τον συμπαθούσα, αν και δεν του τό 'δειχνα στην αρχή -από απόσταση, έξω από τα πυρά- κάτι που μετανιώνω ακόμα και τώρα. Τον αισθανόμουν μακρινό, κοντινό, παράξενο και οικείο μαζί, παρ' όλο που δεν τον ήξερα καλά, μαζί με περιέργεια, σα να ήξερε πράγματα που εγώ αγνοούσα. Σε μια κρίση τύπου "ποιον είπες αδερφή ρε", είχαμε αρπαχτεί στα χέρια κιόλας, έτσι επέβαλλαν οι τρόποι στρέητ συμπεριφοράς βλέπεις (τόσο ήξερα κι εγώ).

Loser. Έτσι έβλεπα τον εαυτό μου, όχι τόσο με οίκτο, όσο με απέχθεια (εφηβεία κλπ κλπ). Loser και γώ, loser κι αυτός. Η διαφορά ήταν ότι προσπαθούσα να το κάνω να μη φαίνεται, ενώ ο Γ. το έδειχνε, μερικές φορές κι επιτηδευμένα. Δεν τον ένοιαζε πλέον.

Κάπως τυχαία, του ζήτησα να μου δώσει το Without You I'm Nothing, να το ακούσω και να το γράψω σε κασέτα (!)... Αυτό λειτούργησε μεμιάς καταλυτικά από κει και μετά. Η σχέση μας βασιζόταν σε μυστικούς κώδικες. Εμείς κι οι άλλοι. Οι ίδιοι στίχοι γραμμένοι σε δυο διαφορετικά θρανία. Δεν ήταν και λίγο να βρίσκεις κάποιον, στα 16, που ακόμα και να μην το λέγατε, ξέρατε ότι σας ενώνουν περισσότερα απ' ότι συνήθως ενώνουν οποιαδήποτε από τα άλλα 70 άτομα της τάξης όλης. Ήταν ο πρώτος γκέι φίλος μου.

Από τότε πέρασαν χρόνια, μέσα σ'αυτά γίναμε κολλητοί, ξεχεστήκαμε, τα βρήκαμε, κάναμε να ιδωθούμε καιρό, χαθήκαμε, αλλάξαμε.
Οι Placebo από μυστικό για δύο, λατρεία, έμπνευση, έγιναν ανάμνηση. Τέλος εποχής.
Πάντα όμως, πάντα, no matter what, το τραγούδι αυτό θα μου θυμίζει τη φιλία μας.


Things aren't what they seem
Makes no sense at all

Φράου Κάου, τά 'κοψα!

Είμαι εγώ, δεν είμαι εσύ. Δε μπορείς να απαιτείς να ζω όπως ζεις εσύ, επειδή εσύ πιστεύεις ότι αυτό είναι το ενδεδειγμένο. Επειδή εσύ καμαρώνεις για τη ζωή σου, δε σημαίνει ότι όλοι θέλουν αυτά που θες εσύ.


Μπορεί εγώ να γουστάρω για μια βδομάδα να κλειστώ σπίτι και να παίζω το νέο Resident Evil μέχρι να το τελειώσω.

Μπορεί να προτιμώ από το να βγω μόνος μου σε ένα μπαρ, για να λέω ότι ζω την κάθε στιγμή, να κάτσω σπίτι και να βλέπω άνιμε.

Μπορεί να μη θέλω να κάνω ανούσιο socializing, μόνο και μόνο για να έχω παρέα για τον ένα μήνα, γιατί δε μ' αρέσουν οι κατ' ανάγκη φιλίες με ημερομηνία λήξης.

Μπορεί να μη θέλω να πάμε στο τάδε κυριλέ εστιατόριο, για την εμπειρία όπως λες, αλλά να τριγυρνάω στους δρόμους με μουσικές στ' αυτιά μου, αποτυπώνοντας μυρωδιές και εικόνες.

Μπορεί να μη θέλω ρε φίλε να κάτσω να δούμε σιωπηλοί βλακείες στην τηλεόραση, επειδή θεωρείς ότι το να καθομαι σε άλλο δωμάτιο μόνος μου δεν είναι νορμάλ.

Μπορεί να θέλω να είμαι 3 ή 5 ώρες μπροστά στο pc, χωρίς να με κοιτάς σαν εξωγήινο.

Μπορεί να τσιτώνομαι στη σκέψη ότι έφαγα 500 ευρώ μέσα σε μια βδομάδα και δεν έχει καμμία σχέση με το ότι εσύ κάποτε δούλευες ένα χρόνο να ξεχρεώσεις τα ταξίδια που έκανες, επειδή τότε δεν είχες λεφτά.

Μπορεί να μη θεωρώ τρελή ευκαιρία να μπορώ να πάω Παρίσι μόνος μου για μια μέρα, σε μια χώρα που δεν ξέρω ούτε καν τη γλώσσα και να προτιμώ να τριγυρνάω στους δρόμους των Βρυξελλών τραβώντας φωτογραφίες.

Μπορεί να υπάρχει μια μέρα ή και παραπάνω που δε θα έχω όρεξη να βγω, "να περάσω καλά". Αν το γουστάρω, και μέσα μπορώ. Και μόνος μου, επίσης. Επειδή εσύ δεν αντέχεις ένα λεπτό μόνος σου με τις σκέψεις σου, αυτό δε σημαίνει ότι εγώ έχω πρόβλημα κοινωνικοποίησης ή ότι ζω μίζερη ζωή και θα πρέπει να με λυπάσαι.

Να λυπάσαι τον εαυτό σου και μόνο. Αν θες σώνει και καλά να αλλάξεις κάποιον, να αλλάξεις τον εαυτό σου, σου χρειάζεται μάλλον.

Αν και δεν ήθελα να φύγω, τελικά
"There's no place like home".
Σε αυτό βοήθησε και το ίδιο το ταξίδι, που ήταν το πιο κουραστικό έβερ.
Τόπος αναχώρησης: Βρυξέλλες.
Τόπος προορισμού: Θεσσαλονίκη.
Εύκολο, ε; Νομίζεις! Κάτσε να στα πω από την αρχή.

Από Βρυξέλλες, πήρα τρένο στις 13:15 για να πάω Κολωνία, στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό. Από κει, το τρένο για το αεροδρόμιο, αφού πετούσα με German Wings.
Έφτασα στο check in κατά τις 16:20, 2 ώρες και 20 λεπτά πριν την πτήση, πέρασα και τον έλεγχο, για να είμαι χαλαρός να πιώ έναν καφέ, να κάνω τα τελευταία ψώνια κλπ
Αφού με κοσκίνισαν, ξαμολύθηκα στα μαγαζιά...
Μισή ώρα πριν την αναχώρηση, οπλισμένος με θάρρος (γενικά τα αεροπλάνα δεν τα πολυαγαπάω -ειδικά αν ταξιδεύω μόνος, είναι βράδυ και κουνάει, νομίζω ότι ζω σε θρίλερ) πάω προς την πύλη. Βλέπω καθυστέρηση 20 λεπτών, λέω μέσα μου "μια χαρά, έχω παραπάνω ώρα να προετοιμαστώ ψυχολογικά για το αεροπλάνο"...
Μετά από καμμιά ώρα, μας λένε οκ, πετάτε κανονικά, οπότε περνάμε την πύλη και πάμε προς αεροπλάνο (με τα πόδια). Πάνω που πάμε ν' ανεβούμε, μας γυρνάνε πίσω...
Ήταν να πετάξουμε 18:40. Λόγω βροχής στη Θεσσαλονίκη, περιμέναμε... Με ανακοινώσεις ανά μισάωρο, που το μόνο σίγουρο που έλεγαν ήταν ότι θα ακολουθήσει επόμενη ανακοίνωση, φτάσαμε στα μεσάνυχτα!
Χωρίς φαγητό/τσιγάρα/καφέ κλπ κλπ
Μοιράστηκαν υποτυπώδη σάντουιτς/κουβέρτες, για λίγους..
Ένιγουέι, μας λένε κατά τις 00:30 ότι θα έπρεπε να πάμε να πάρουμε τις βαλίτσες μας και να ξαναπεράσουμε check in στις 3:30, για να πετάξουμε στις 5:30 το πρωί.

Ξενοδοχείο μπορούσαμε να πάμε, αλλά για 2 ώρες;!
Οπότε, παρέα με τους νέους μου φίλους, τριγυρνούσαμε με τα καρότσια στο άδειο αεροδρόμιο σαν άστεγοι, καπνίζοντας και τρώγοντας τις τεράστιες Toblerone...
Τελείως κινηματογραφικά όλα αυτά, βάλε και τη μαστούρα της αϋπνίας, νόμιζα ότι θα ξεπεταχθούν ζόμπι και θα γίνει μακελειό all of the sudden...
Πέρασαν οι (πρώτες) ώρες ευχάριστα δεδομένων των συνθηκών και ξανακάνουμε check in.
Ξαναπερνάμε έλεγχο, όπου με βάλανε να βγάλω από το σάκο μου τα flip flop γιατί τους φάνηκαν παράξενα στα x rays!
Πάμε στην πύλη. Περιμένουμε. Ανακοινώνεται ότι πρέπει να πάμε αλλού. Σηκωνόμαστε όλοι και ψάχνουμε που στο διάολο είναι αυτή η πύλη. Μας λένε ότι είναι από την άλλη μεριά, οπότε πρέπει να βγούμε από κει που μπήκαμε.
Με το που βγαίνουμε, μαθαίνουμε ότι τελικά ήταν κάτι άλλο, τέλος πάντων κακή συνεννόηση. Οπότε περνάμε ξανά έλεγχο, για 3η φορά, στις 5 τα ξημερώματα.
Με τα πολλά, επιβιβαζόμαστε.. Ποιο κούνημα και μαλακίες. Το αεροπλάνο να έπεφτε, όπως ήμουν δε θα μου έλεγε και τίποτα. Τελείως λαλα.
Φτάσαμε Θεσσαλονίκη 9:30 και σπίτι ήμουν στις 11...
Αυτά χθες. Ακόμα είμαι κουρασμένος, πιασμένος, you name it.

(Μασκαρίτα-Μασκαρίτα!)
Αυτά είναι! Αγώνας δρόμου με manolos migato, στη Μόσχα,την προηγούμενη βδομάδα.
Η νικήτρια κερδίζει μια συσκευή ποδόλουτρου και τον τίτλο "Μις Lola", η δεύτερη ένα πεντικιούρ και τον τίτλο "Μις Τακούνι Express" και η τρίτη τον τίτλο "Μις Φουσκάλα" (μόνο).

Στην Ελλάδα δεν κάνουμε τέτοια ρε γαμώτο!

edit: Ειδική μνεία στην τύπισσα στο τέλος του βίντεο, που αφού το έχει πάρει απόφαση ότι δεν, τερματίζει με μπρίο και χάρη

Έχει ανακοινωθεί εδώ και χρόνια, αλλά με τα τελευταία screenshots έχω πάθει πλάκα!
Resident Evil 5. Για PS3 & XBOX 360 (γαμώτο!)
Ευτυχώς στα χνάρια του 4, με τον Chris Redfield, από το 1ο, αδερφό της Claire από το 2ο και θεογκόμενο (πώς ομόρφυνες έτσι;).
Θα έχω έναν ακόμα λόγο να παλεύω για τη ζωή του lol
Το παιχνίδι τα σπάει, όποιος έχει παίξει ποτέ resi, το βλέπει.

Να πω ότι παίζω videogames εξαιτίας αυτού του franchise;

Screenshots:


Trailers:




Links:
Wiki
.Com

she can actually sing!



και συμμετέχει στο νέο project του Maynard James Keenan (Tool y'know?)

ps: σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ τον τίτλο της τελείως γιούχου σουρεάλ ταινίας που ενέπνευσε το βίντεο. help anyone?

Πρέπει να είμαι ο μόνος άνθρωπος που την τελευταία του μέρα στη δουλειά παθαίνει μελαγχολία γυρνώντας σπίτι. Έτσι;
Όχι ακριβώς. Δηλαδή και είναι έτσι και δεν είναι. Στο μυαλό μου ήδη έχω την εικόνα της επιστροφής στην Ελλάδα, παρόλο που φεύγω την Κυριακή. Όχι γιατί θέλω να γυρίσω, καμμία σχέση. Γιατί φοβάμαι μήπως δεν επιστρέψω πάλι εδώ. Χαζό παιδί.
Ας τα πάρω από την αρχή.

Πριν ένα μήνα, ήρθα στις Βρυξέλλες για student summer training. Το switch από κουρασμένος (πια) φοιτητής σε κατάσταση απόγνωσης, σε εργαζόμενο σε πολυεθνική τράπεζα σε πόλη του εξωτερικού έγινε με συνοπτικές διαδικασίες, αν και όχι εύκολα. Μέσα σε αυτόν το μήνα, ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή μου και στον περίγυρό μου. Όσες αλλαγές δεν έγιναν μέσα σε ένα χρόνο, έγιναν μέσα στο μήνα αυτό.

Αναδιάταξη του μέσα μου.
Έβαλα τις σκέψεις μου σε μια τάξη και πάνω που είπα, "οκ, με αυτά έχεις να πορευτείς", το μυαλό μου αποφάσισε να ανακατέψει νέους και όχι-και-τόσο-νέους φόβους και σκέψεις.
Βρίσκω τον εαυτό μου να αιωρείται, αλλά με ένα αστείο τρόπο, βλέπω την αλήθεια μου.
Νιώθω να βγαίνω στην επιφάνεια του νερού, όπου έχει αέρα, αλλά έχει και κύματα..
Αλλά εκεί πάνω πρέπει να είμαι, παλεύω ν' ανέβω, αρκετά παρασύρθηκα σε μπερδεμένα νερά...

Τελικά αυτό το ταξίδι το χρειαζόμουν περισότερο απ' όσο νόμιζα. Όχι επειδή είχε ενδιαφέρον σαν τρόπος ζωής. Όχι επειδή επειδή έχω μια ακόμα παράγραφο για το βιογραφικό μου. Ούτε επειδή ξεκουράστηκα. Έκανα διάλειμμα από τη ζωή μου, την είδα από τη γωνία του παρατηρητή. Όντας εδώ, είμαι πιο κοντά στον εαυτό μου, αισθάνομαι πιο πολύ "εγώ". Επιστρέφουν μνήμες του ποιος είμαι. Με αυτή τη βάση, μπορώ να πορευτώ καλά. Είναι το σημείο που σηματοδοτεί τόσο το τέλος, όσο και την αρχή κάποιων πραγμάτων.

Έτσι όπως τα 'χει φέρει, όμως, όσο και να καίγομαι να προχωρήσω, πρέπει πρώτα να κάνω βήματα πίσω, να κλείσω και να σφραγίσω κεφάλαια, να μπορώ να αντιμετωπίσω την επιλογή να ρίξω μαύρη πέτρα. Κι έτσι θα είμαι μόνο εγώ, αντιμέτωπος με τους δρόμους μπροστά μου, αναπόσπαστος, εκστασιασμένος και φανερά φοβισμένος για το που οδηγούν.

Γι' αυτό λοιπόν μελαγχολώ. Ένα μεσημέρι του Ιουλίου, που όμως νιώθει σα μεσημέρι Φλεβάρη. Παράξενο συναίσθημα.