Void(0)

Μηδενίζοντας. Και συνεχίζοντας αλλού.

Όταν τα πάντα γύρω σου φωνάζουν ότι πρέπει να μεγαλώσεις και να αναλάβεις τις ευθύνες σου, απέχεις δύο χρονάκια από τα τριάντα, δεν έχεις τίποτα επαγγελματικά ή συναισθηματικά "αξιόλογο" να παρουσιάσεις για τα χρόνια αυτά, αλλά εσύ αισθάνεσαι ότι πριν λίγο ενηλικιώθηκες, είναι ώρα να αρχίσεις να προβληματίζεσαι [κι άλλο]?

Τί κάνεις όταν έρχεται η πολυπόθητη στιγμή του -ας πούμε- πραγματικού ξεκινήματος στη ζωή, αλλά ακριβώς επειδή περίμενες αυτή τη στιγμή τουλάχιστον καμμιά δεκαριά χρόνια, στέκεσαι μουδιασμένος και πελαγωμένος, μη ξέροντας από πού να πιάσεις το όλο ξεχειλωμένο πράγμα? Πόσο εύκολο είναι πια να ξεκινήσεις, όταν είσαι μεγάλος και άπειρος και εκεί έξω γίνονται μάχες με πιο έμπειρους εικοσάχρονους?

Και μετά αναπόφευκτα [επειδή έχεις και όοολο το χρόνο να αναλώνεσαι σε υπερ-αναλύσεις] οδηγείσαι στο ότι ίσως το ότι αισθάνεσαι μικρός δεν είναι μόνο η αφορμή αλλά και το αποτέλεσμα του να μην έχεις ακόμα κάνει το επόμενο βήμα?

Γιατί, let's face it, άσχετα αν εσύ αισθάνεσαι παιδί, για όλο τον υπόλοιπο κόσμο είσαι εδώ και καιρό ένας μεγάλος άντρας [πφφ] που θα έπρεπε να είχε κάνει αυτό το νέο ξεκίνημα χρόνια πριν. Κι ο καθρέφτης σου αυτό σου λέει. Και μια φωνή στο κεφάλι σου συνηγορεί φωναχτά. Κι όταν είναι Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ κι αντί να είσαι έξω και να περνάς fabulously, εσύ τερματίζεις ένα ακόμα videogame ή τελειώνεις άλλη μια season της αγαπημένης σου σειράς, πώς γίνεται να μην καταλήγεις με την έμμονη ιδέα ότι είσαι μια ανώριμη, παράξενη εξαίρεση που στα 50 θα προσπαθεί να αισθάνεται 30?

Is thirty the new twenty?
Ή όπως λέει και ο all time φίλος/εχθρός μου, όλα αυτά είναι απλά δικαιολογίες?

Εφτά ερωτηματικά μετά, η απάντηση είναι η κλασική. Less thinking, more acting [τώρα μένει μόνο να βρω πως σκατά το κάνεις αυτό].

Αφού μας έβγαλε την ψυχή, αποφάσισε επιτέλους να βγάλει και τα νέα του τραγούδια. Αν θυμάμαι καλά, το άλμπουμ αυτό ήταν να βγει πριν ενάμισυ χρόνο, με το σήμερα με το αύριο, φτάσαμε τώρα που φτάσαμε.

I heart Maxwell. Έχει βγάλει δισκάρες. Αυτόν ~αν και έχει οικείο ήχο [έστω λίγο overproduced]~, θέλω να το μελετήσω λιγάκι. Αδυναμίες είναι αυτές.

Με την ευκαιρία, ο περσινός δίσκος της Erykah Badu δε με ξετρέλανε. [there, i said it]...δυστυχώς, γιατί I heart Erykah επίσης.

Μιας και κλείνει αυτός ο κύκλος, αναπόφευκτα αναπολώ κάποιες από τις στιγμές που περάσαμε με τα άλλα παιδιά:
Η πρώτη μας βολή:

Η βραδιά οπλίτη:

Η βασική εκπαίδευση:
Aaah those were the days!

Δε θα κάτσω να γράψω πόσο βλακεία είναι ο στρατός [που είναι], γιατί και [ελάχιστες] ευχάριστες στιγμές πέρασα και την ηλίθια αυτοεκπλήρωση που νιώθουν οι αιγόκεροι σε γελοιωδώς εξουθενωτικές καταστάσεις ένιωσα. Και στην τελική, χαλόου, είναι μια γενική αλήθεια. Στρατός=Μπε. Αλλά αυτό το ανούσιο της σκοπιάς δε μπορώ να το καταλάβω. Let me elaborate a bit.

[rambling]Κατ'αρχήν όταν κάποιος είναι στη σκοπιά λένε ότι "φυλάει". Αυτό από μόνο του είναι άκυρο, λες και είμαστε σε εμπόλεμη ζώνη, ασε που συνήθως ο σκοπός κοιμάται κάπου. Αλλά τί να "φυλάξω" όταν παραδίπλα υπάρχουν χωράφια που δεν τα χωρίζει ούτε ένας φράχτης από το στρατόπεδο και είναι εκτός οπτικού πεδίου;
Α, ναι, βάζουν και κάμερες τώρα. Αλλά οι σκοπιές παραμένουν. Δηλαδή, οι κάμερες είναι για να παρακολουθούν τους σκοπούς μην κοιμούνται/καπνίζουν/τρώνε σπόρια/πηδιούνται [αυτό είναι δικό μου]. [/rambling]

Τέλος πάντων, ποιος τα χέζει όλα αυτά, πάνε πέρασαν. Τα χακι[ά] θα τα ενδυθώ για άλλη μία μέρα, αφού πρέπει να επιστρέψω στο θρυλικό Λαγό να πάρω το απολελόχαρτο [=χαρτί απολύσεως].

Αυτό που διαπιστώνω με θλίψη είναι ότι παρ'όλο που απουσιάζω καιρό από τη μπλογκοσκηνή [την ποια;] είναι ότι τα μπλογκ με ενσωματωμένη μουσική [που μερικές φορές δεν κλείνει κιόλας] αυξάνονται... Γουάι πίπολ?

Προσπαθώ να μην εξαντλήσω τα αποθέματα της υπομονής μου πριν την ώρα τους αν και τελικά έχω μεγάλη καβάτζα υπομονής. Έτς, τυπικός αιγόκερως.
Δεν έχω να πω τίποτα άλλο για τον στρατό at the time, μπορεί στο τέλος να κάνω τον απολογισμό, ή θα τα ξεγράψω όλα σα να μη συνέβησαν, γιατί είναι αφόρητα κουραστικά. Και θα εξαφανιστώ σε καμιά απομονωμένη παραλία.

Βαρετά είπα ότι είναι; [ο ΕΣ σου περιορίζει εκτός από τη ζωή και τα ενδιαφέροντα, και το λεξιλόγιο]

Θα χρειαστώ κανένα μήνα για να συνέλθω. Ο Ιούλιος έρχεται. Μπορεί να φαίνεται πως αργεί βασανιστικά, αλλά θα έρθει τι σκατά; Right? Right.
Προς το παρόν προσπαθώ να κοντρολάρω τα major mood swings εναλλάξ με απόλυτη απάθεια για όλα τα τεκταινόμενα γύρω μου [που είναι και τελείως αδιάφορα -και βαρετά]

Suck it ΕΣ, που θα πας, θα βγεις από την καθημερινότητά μου

~Bat for Lashes~

Daniel.

Glass.

Είναι γελοίο το πόσο τεράστιο νομίζω πως φαίνεται ο τίτλος του προ-προηγούμενου ποστ στους γύρω μου, στο νετ καφέ. [Τεράστια, ΦΟΥΞ γράμματα που λένε "Τουλάχιστον φορούσα καλό βρακί" lol]

[wtf, στο νετ καφέ παίζει τώρα το τραγούδι του Men In Black. What is this?]

Έπιασα τον διοικητή μου να ακούει ρέγκε. Τώρα τον αντιπαθώ και επίσημα.

Ποιοι είναι όλοι αυτοί που θέλουν να γίνουν φίλοι μου στο fb? Μα ποιοι είστε; Γιατί μ'ενοχλείτε; Και για τα άγνωστα γκομενάκια που απλά με κάνουν add, what the hell? Τουλάχιστον πείτε κάτι, έστω για τον καιρό.

Να τσεκάρω αυτά όταν απολυθώ...[σε έναν, δύο, τρεις, χμμ.....πεντέμισυ μήνες? φτου!]

Μου λείπουν οι φίλοι μου γαμώτο. Πριν λίγες μέρες που κάναμε ένοπλη προβεπόμενη πορεία μέσα στις λάσπες [ό,τι κάνουμε εδώ, γίνεται μέσα στις λάσπες, πολύ απλά γιατί εδώ έχει π ά ν τ α λάσπες] και η αρβύλα να γίνεται 10 κιλά το κομμάτι, σκεφτόμουν τον Κ., να γκρινιάζει ότι του γαμήθηκαν τα Jimmy Choo και γελούσα μόνος μου ή την Δ. να χοροπηδάει σαν το κατσίκι/καρτούν ή την άλλη Δ. να παθαίνει απανωτά σοκ φωνάζοντας oh noo. Ασταδγιάλα.

Στη μονάδα μου είμαι γραφέας. Αν ήμουν σε άλλη μονάδα, θα με κοιτούσαν οι υπόλοιποι με μισό μάτι. Σε αυτήν όλοι με λυπούνται χααααα

Γραφέας είπα; Διόρθωση. Γραφιάς σλας μαχίμι σλας ταχυδρόμος σλας καφετζής σλας καθαρίστρια σλας σκουπιδιάρης σλας δουλάκι σλας πουτανάκι για όλες τις δουλειές σλας η λύση για όλα τα προβλήματα [από το ότι τελείωσε το κωλόχαρτο και δε μπορεί να ξαλαφρώσει ο αξιωματικός υπηρεσίας, ως το ότι η αρχιλοχίας έχασε το χαρτάκι με τα συνθηματικά μέσα στα χιόνια -άλλη χαζή κι αυτή]

Μαρούσκα σημείωνε: αυτά που λένε για τις καύλες και τον στρατό ισχύουν, αλλά όχι επειδή ρίχνουν μυστηριώδεις ουσίες μέσα στο φαί. Είναι ότι κατά κανόνα, όσο γκομενάκι και να είναι ο άλλος, όσο κι αν θες να κάνετε πρόστυχο σεξ πάνω στους οπλοβαστούς, αν τον δεις να κάνει πυροκλάνια, αυτό ήταν, τελείωσε. I'm out.

Μαζί με όλα τα άλλα που μου έχει πάρει ο στρατός [λέμε τώρα] είναι και οι τάσεις πυρομανίας που με φροντίδα καλλιεργούσα από μικρός. Πάντα μου άρεσε να καίω πράγματα [ελεγχόμενα!], αλλά όταν έχεις να κάψεις 30 κιλά από -και καλά- απόρρητα έγγραφα μέσα στο κρύο και ενώ οι άλλοι κοιμούνται, it's not fun anymore. Δηλαδή τί έχει σειρά; Θα με βάλουν να φάω 50 κιλά τσηζ κέηκ με το ζόρι;

Και μια που το θυμήθηκα, αυτός που μου έκλεψε το παντελόνι, παρακαλείται να μου κλέψει και τις σοκολάτες που έχω στοιβαγμένες στο φοριαμό [=ντουλάπι, pov]. Πρόβλημα κι αυτό. Που με χάνεις, που με βρίσκεις, με μια break στο στόμα είμαι. Την ΙΟΝ αμυγδάλου την τεράστια, οικογενειακή συσκευασία, την καταβροχθίζω τρώω μόνο όταν μου πέφτει το ζάχαρο, δεν είμαι ζώο. Και μην ακούσω εξυπνάδες για έλλειψη σεξ, i mean like, DUH.

[holla @ σε σας τους δυο, παλιοπουτανάκια, που μου κάνατε ξεδιάντροπο stalking και ξετρυπώσατε το blog μου εδώ και τόσο καιρό και δε λέγατε τίποτα :P]

Μπορεί ο ΕΣ να μου έχει κάνει [προσωρινή θέλω να πιστεύω] λοβοτομή, αλλά κάποια πράγματα είναι υπεράνω. Νέο (έστω για μένα που ως γνωστόν δεν έχω επαφή με τον έξω κόσμο- κοσμοϊστορικά γεγονότα, όπως η εμφάνιση της Καλο-GaGo-μοίρας, το κυπριακό ευρώ και η Πετρούλα Κωστίδου, τα μαθαίνουμε με χρονοκαθυστέρηση) τρεηλερίδιο για το RE5, που βγαίνει σε λιγότερο από μήνα:

Τελικά τζάμπα κοιμάμαι φορώντας μόνο το σέξι βρακάκι μου, ελπίζοντας σε κάποια αναπάντεχη βραδινή έκπληξη. Αποδεικνύεται ότι ακόμα και το παντελόνι μου είναι πιο ποθητό από μένα, από το ότι αντί να με ξυπνήσει και να κάνουμε αχαλίνωτο σεξ, κάποιος πούστης προτίμησε να κλέψει το παντελόνι μου, ενώ κοιμόμουν. Το παντελόνι παραλλαγής, that is. Χάλια γούστο, χάλια!

Δηλαδή εγώ τώρα τί να σχολιάσω;

Μου έχει ξανασυμβεί να ξυπνάω βιαστικά και να ψάχνω να βρω τί σκατά απέγιναν τα ρούχα μου, αλλά εκεί 1ον τελικά τα έβρισκα, έστω και σκισμένα και 2ον -και σημαντικότερον- είχαν τουλάχιστον προηγηθεί στιγμές πάθους, ακόμα και αν δεν τις θυμόμουν το πρωί.

Πριν λίγο καιρό μου έκλεψαν μια πετσέτα πάνω από το μαξιλάρι (όποιος πήγε στρατό, ξέρει), κάτι που με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έχω έναν κρυφό βιτσιόζο θαυμαστή (ή ότι η ελληνική οικονομία περνάει όντως μεγάλη κρίση). Ελπίζω μόνο να είναι ο ΕΠΟΠ που έχω βάλει στο μάτι, και όχι το κοντό βρωμερό μαυροτσούκαλο που ακούει συνέχει Πάολα.

Το πιο εκνευριστικό τέλως πάντων από όλη την ιστορία είναι ότι μαζί με το παντελόνι, έκανε φτερά το καλώδιο του iPod και έχω ξεμείνει από μπαταρία, είναι Σάββατο και όλα τα μαγαζιά εδώ στη Γκάτζα έκλεισαν από τις 2 (μα που ζούμε;!).
Α! Και το ότι είμαι πλέον γνωστός στη Μοίρα ως "εκείνος που του έκλεψαν το παντελόνι", που ναι μεν μου δίνει street credibility και δημιουργεί εντυπώσεις, αλλά ταυτόχρονα γίνομαι και laughing joke.

Αύριο είναι μια σημαντική μέρα για την "καριέρα" μου στον ΕΣ, αφού θα αρχίσω να μετράω μέρες από το 199 και κάτω. Wow? I know. Κάθε μικρή μαλακία, μέσα στον ΕΣ αποκτά επικές διαστάσεις.
Μου έκαναν έφοδο στη σκοπιά και τα πήγα καλά; Θα έχω να το λέω μέρες. Ε
ίπα στη νυχτερινή εκπαίδευση τη στρατιωτική προσευχή και πήρα 2 μέρες τιμητική; Θα δέχομαι βλέμματα ζήλιας όλη τη βδομάδα.
Αναφερόμενος επειδή ήμουν 20 ώρες αξύριστος; Θα με ακολουθεί σε όλη τη θητεία μου.

Είμαστε έγκλειστοι και ασχολούμαστε διαρκώς με ανούσιες μαλακίες. Και κάτι είπα τώρα, παπαρίτσες στο τετράγωνο, που οι περισσότεροι τα έχουν περάσει. Αλλά πώς να το κάνουμε, είναι ψιλοσκατά στην πιο μαύρη μονάδα του Πυροβολικού. Τώρα καταλαβαίνω πώς αισθανόταν η Δώρα στο σπίτι του Big Brother. :Ρ

Και καθώς ο καιρός περνάει, όσοι μπορούν βάζουν λυτούς και δεμένους να φύγουν μακριά από δω, οι μέρες περνάνε πιο γρήγορα, ίσως λόγω της διαρκούς εξάντλησης και του άγχους, που δεν πολυκαταλαβαίνεις ποιος είσαι και πού βρίσκεσαι. Αλλά μέσα σε όλα αυτά, τελικά ξέρεις κάτι; Την παλεύω. Δε γκρινιάζω. Κάνω υπομονή. Τρελαίνομαι ώρες - ώρες, αλλά τό'χω.
Το να μπορείς να κατεβάζεις τον διακόπτη και να είσαι κάποιος άλλος είναι ένα προσόν που μόνο μέσα στον ΕΣ εκτιμάται αναλόγως.

Κλείνοντας το γράμμα από το μέτωπο, μια ένδειξη του πόσο αλλού είμαι.
Το τραγούδι που ακούω on the loop, ιδίως όταν είμαι χωμένος στη λάντζα:
Tina Turner - Look Me In The Heart.
Paranoia.