Void(0)

Αύριο είναι μια σημαντική μέρα για την "καριέρα" μου στον ΕΣ, αφού θα αρχίσω να μετράω μέρες από το 199 και κάτω. Wow? I know. Κάθε μικρή μαλακία, μέσα στον ΕΣ αποκτά επικές διαστάσεις.
Μου έκαναν έφοδο στη σκοπιά και τα πήγα καλά; Θα έχω να το λέω μέρες. Ε
ίπα στη νυχτερινή εκπαίδευση τη στρατιωτική προσευχή και πήρα 2 μέρες τιμητική; Θα δέχομαι βλέμματα ζήλιας όλη τη βδομάδα.
Αναφερόμενος επειδή ήμουν 20 ώρες αξύριστος; Θα με ακολουθεί σε όλη τη θητεία μου.

Είμαστε έγκλειστοι και ασχολούμαστε διαρκώς με ανούσιες μαλακίες. Και κάτι είπα τώρα, παπαρίτσες στο τετράγωνο, που οι περισσότεροι τα έχουν περάσει. Αλλά πώς να το κάνουμε, είναι ψιλοσκατά στην πιο μαύρη μονάδα του Πυροβολικού. Τώρα καταλαβαίνω πώς αισθανόταν η Δώρα στο σπίτι του Big Brother. :Ρ

Και καθώς ο καιρός περνάει, όσοι μπορούν βάζουν λυτούς και δεμένους να φύγουν μακριά από δω, οι μέρες περνάνε πιο γρήγορα, ίσως λόγω της διαρκούς εξάντλησης και του άγχους, που δεν πολυκαταλαβαίνεις ποιος είσαι και πού βρίσκεσαι. Αλλά μέσα σε όλα αυτά, τελικά ξέρεις κάτι; Την παλεύω. Δε γκρινιάζω. Κάνω υπομονή. Τρελαίνομαι ώρες - ώρες, αλλά τό'χω.
Το να μπορείς να κατεβάζεις τον διακόπτη και να είσαι κάποιος άλλος είναι ένα προσόν που μόνο μέσα στον ΕΣ εκτιμάται αναλόγως.

Κλείνοντας το γράμμα από το μέτωπο, μια ένδειξη του πόσο αλλού είμαι.
Το τραγούδι που ακούω on the loop, ιδίως όταν είμαι χωμένος στη λάντζα:
Tina Turner - Look Me In The Heart.
Paranoia.