Όταν τα πάντα γύρω σου φωνάζουν ότι πρέπει να μεγαλώσεις και να αναλάβεις τις ευθύνες σου, απέχεις δύο χρονάκια από τα τριάντα, δεν έχεις τίποτα επαγγελματικά ή συναισθηματικά "αξιόλογο" να παρουσιάσεις για τα χρόνια αυτά, αλλά εσύ αισθάνεσαι ότι πριν λίγο ενηλικιώθηκες, είναι ώρα να αρχίσεις να προβληματίζεσαι [κι άλλο]?
Τί κάνεις όταν έρχεται η πολυπόθητη στιγμή του -ας πούμε- πραγματικού ξεκινήματος στη ζωή, αλλά ακριβώς επειδή περίμενες αυτή τη στιγμή τουλάχιστον καμμιά δεκαριά χρόνια, στέκεσαι μουδιασμένος και πελαγωμένος, μη ξέροντας από πού να πιάσεις το όλο ξεχειλωμένο πράγμα? Πόσο εύκολο είναι πια να ξεκινήσεις, όταν είσαι μεγάλος και άπειρος και εκεί έξω γίνονται μάχες με πιο έμπειρους εικοσάχρονους?
Και μετά αναπόφευκτα [επειδή έχεις και όοολο το χρόνο να αναλώνεσαι σε υπερ-αναλύσεις] οδηγείσαι στο ότι ίσως το ότι αισθάνεσαι μικρός δεν είναι μόνο η αφορμή αλλά και το αποτέλεσμα του να μην έχεις ακόμα κάνει το επόμενο βήμα?
Γιατί, let's face it, άσχετα αν εσύ αισθάνεσαι παιδί, για όλο τον υπόλοιπο κόσμο είσαι εδώ και καιρό ένας μεγάλος άντρας [πφφ] που θα έπρεπε να είχε κάνει αυτό το νέο ξεκίνημα χρόνια πριν. Κι ο καθρέφτης σου αυτό σου λέει. Και μια φωνή στο κεφάλι σου συνηγορεί φωναχτά. Κι όταν είναι Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ κι αντί να είσαι έξω και να περνάς fabulously, εσύ τερματίζεις ένα ακόμα videogame ή τελειώνεις άλλη μια season της αγαπημένης σου σειράς, πώς γίνεται να μην καταλήγεις με την έμμονη ιδέα ότι είσαι μια ανώριμη, παράξενη εξαίρεση που στα 50 θα προσπαθεί να αισθάνεται 30?
Is thirty the new twenty?
Ή όπως λέει και ο all time φίλος/εχθρός μου, όλα αυτά είναι απλά δικαιολογίες?
Εφτά ερωτηματικά μετά, η απάντηση είναι η κλασική. Less thinking, more acting [τώρα μένει μόνο να βρω πως σκατά το κάνεις αυτό].
Τί κάνεις όταν έρχεται η πολυπόθητη στιγμή του -ας πούμε- πραγματικού ξεκινήματος στη ζωή, αλλά ακριβώς επειδή περίμενες αυτή τη στιγμή τουλάχιστον καμμιά δεκαριά χρόνια, στέκεσαι μουδιασμένος και πελαγωμένος, μη ξέροντας από πού να πιάσεις το όλο ξεχειλωμένο πράγμα? Πόσο εύκολο είναι πια να ξεκινήσεις, όταν είσαι μεγάλος και άπειρος και εκεί έξω γίνονται μάχες με πιο έμπειρους εικοσάχρονους?
Και μετά αναπόφευκτα [επειδή έχεις και όοολο το χρόνο να αναλώνεσαι σε υπερ-αναλύσεις] οδηγείσαι στο ότι ίσως το ότι αισθάνεσαι μικρός δεν είναι μόνο η αφορμή αλλά και το αποτέλεσμα του να μην έχεις ακόμα κάνει το επόμενο βήμα?
Γιατί, let's face it, άσχετα αν εσύ αισθάνεσαι παιδί, για όλο τον υπόλοιπο κόσμο είσαι εδώ και καιρό ένας μεγάλος άντρας [πφφ] που θα έπρεπε να είχε κάνει αυτό το νέο ξεκίνημα χρόνια πριν. Κι ο καθρέφτης σου αυτό σου λέει. Και μια φωνή στο κεφάλι σου συνηγορεί φωναχτά. Κι όταν είναι Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ κι αντί να είσαι έξω και να περνάς fabulously, εσύ τερματίζεις ένα ακόμα videogame ή τελειώνεις άλλη μια season της αγαπημένης σου σειράς, πώς γίνεται να μην καταλήγεις με την έμμονη ιδέα ότι είσαι μια ανώριμη, παράξενη εξαίρεση που στα 50 θα προσπαθεί να αισθάνεται 30?
Is thirty the new twenty?
Ή όπως λέει και ο all time φίλος/εχθρός μου, όλα αυτά είναι απλά δικαιολογίες?
Εφτά ερωτηματικά μετά, η απάντηση είναι η κλασική. Less thinking, more acting [τώρα μένει μόνο να βρω πως σκατά το κάνεις αυτό].
5 comments:
ωραίο το κείμενό σου με σκληρούς προβληματισμούς που θα ήταν ψέμα αν έλεγε κάποιος πως δεν τους έχει κάνει...
απάντηση μάλλον δεν υπάρχει όμως στάνταρ... εφόσον περνάς καλά και βγάζεις τα προς το ζην, its cool
Μην αγχώνεσαι... θα έρθουν όλα μόνα τους, απλά εύχομαι να έρθουν με καλή σειρά και όχι όλα μαζί και πελαγώσεις!
Attention: PARTHENIKO COMMENT(hah!)
Vska aisthanomai apisteyth anakoufish me ayta p diavazw gt k gw skeftomai k niwthw etc akrivws(par'olo p eimai akreta mikroteros s :P)..hdh niwthw looser vlepontas parallhla atoma ths hlikias m na einai pio katastalagmenoi k na xeroun ti theloun k tn tropo na t apokthsoun...ayto t gamhmeno pelagwma..ama vreis pws to kanoune(to more acting ennow...) pes m k mena plz... :D
Κλασσική απάντησή μου σε όποιον μου λέει ακριβώς αυτά που λες κι εσύ τώρα: "Κάθε άνθρωπος είναι άλλο φρούτο. Ωιμάζει με άλλο ρυθμό και γίνεται διαφορετικό πράγμα. Ο Μότσαρτ πέθανε στα 34 του με πλήρες μουσικό έργο πίσω του και ο Τσαϊκόφσκι εξέδωσε το πρώτο έργο του στα 32 του. Αν πέθαινε κι ο Τσαϊκόφσκι στα 34 του, θα είχε αφήσει πίσω του αυτό το ένα και μοναδικό έργο. Αλλά σήμερα, όταν ακούς τη Λίμνη των Κϋκνων, έχει καμιά σημασία πόσων ετών ήταν ο Τσαϊκόφσκι όταν την έγραψε;"
Αυτά στη θεωρία. Στην πράξη, έκλεισα τα 26 μου κι αναρωτιέμαι... πού πήγαν τα τελευταία 8 χρόνια. Γιατί η δική μου ζωή είναι στάσιμη όταν των άλλων προχωράει. Και αν τελικά είναι ήδη αργά να γίνω αυτά που ήθελα και ονειρευόμουν για "όταν μεγαλώσω" και στο ενδιάμεσο μεγάλωσα και δεν το κατάλαβα. Και, πανικόβλητη, προσπαθώ να αντιμετωπίσω όπως μπορώ, αυτά που για καιρό ανέβαλλα αλλά δε μπορώ να αναβάλλω πια. Τελικά είναι κι άλλοι έξω σαν κι εμένα. Καλή μας τύχη ολονών...Κάτι μήνες μετά, ελπίζω να έχεις αρχίσει να βρίσκεις την άκρη σου.
Μια απ' τα ίδια κι από 'δω...
Ξέρω τι χρειάζεται βασικά...
Πρέπει τα όνειρα να γίνουν στόχοι.
Γιατί καθένας μας, να ξέρεις, το 'χει!
Post a Comment