Void(0)

Αύριο είναι μια σημαντική μέρα για την "καριέρα" μου στον ΕΣ, αφού θα αρχίσω να μετράω μέρες από το 199 και κάτω. Wow? I know. Κάθε μικρή μαλακία, μέσα στον ΕΣ αποκτά επικές διαστάσεις.
Μου έκαναν έφοδο στη σκοπιά και τα πήγα καλά; Θα έχω να το λέω μέρες. Ε
ίπα στη νυχτερινή εκπαίδευση τη στρατιωτική προσευχή και πήρα 2 μέρες τιμητική; Θα δέχομαι βλέμματα ζήλιας όλη τη βδομάδα.
Αναφερόμενος επειδή ήμουν 20 ώρες αξύριστος; Θα με ακολουθεί σε όλη τη θητεία μου.

Είμαστε έγκλειστοι και ασχολούμαστε διαρκώς με ανούσιες μαλακίες. Και κάτι είπα τώρα, παπαρίτσες στο τετράγωνο, που οι περισσότεροι τα έχουν περάσει. Αλλά πώς να το κάνουμε, είναι ψιλοσκατά στην πιο μαύρη μονάδα του Πυροβολικού. Τώρα καταλαβαίνω πώς αισθανόταν η Δώρα στο σπίτι του Big Brother. :Ρ

Και καθώς ο καιρός περνάει, όσοι μπορούν βάζουν λυτούς και δεμένους να φύγουν μακριά από δω, οι μέρες περνάνε πιο γρήγορα, ίσως λόγω της διαρκούς εξάντλησης και του άγχους, που δεν πολυκαταλαβαίνεις ποιος είσαι και πού βρίσκεσαι. Αλλά μέσα σε όλα αυτά, τελικά ξέρεις κάτι; Την παλεύω. Δε γκρινιάζω. Κάνω υπομονή. Τρελαίνομαι ώρες - ώρες, αλλά τό'χω.
Το να μπορείς να κατεβάζεις τον διακόπτη και να είσαι κάποιος άλλος είναι ένα προσόν που μόνο μέσα στον ΕΣ εκτιμάται αναλόγως.

Κλείνοντας το γράμμα από το μέτωπο, μια ένδειξη του πόσο αλλού είμαι.
Το τραγούδι που ακούω on the loop, ιδίως όταν είμαι χωμένος στη λάντζα:
Tina Turner - Look Me In The Heart.
Paranoia.

...ή μαλάκες στην ομίχλη.
Αναφέρω από τον εξωτικό Λαγό Διδυμοτείχου, όπου το τοπίο είναι σαν του παραπάνω videogame [όποιος το ξέρει, κατάλαβε για τί μιλάω].

Φυσικά η αισιοδοξία του προηγούμενου ποστ έχει αρχίσει να στερεύει μέρα με τη μέρα και τη θέση της παίρνει η απάθεια σλας βαρεμάρα σλας ομιτζίζους σλας μπαϊλντισμα [τοπική διάλεκτος], οπότε αγαπητέ Jirashimosu μη μου ανησυχείς, εξελίσσομαι σε νορμάλ φαντάρο meh.

Και τώρα τα νέα του Έβρου. Χμμ...δυστυχώς δεν υπάρχουν.

Προς όποιον φαντάρο της περιοχής, a word of advice: ποτέ μα ποτέ μην πας να κουρευτείς στο κομμωτήριο δίπλα στο μασούτη. Και εξηγούμαι. Κατ' αρχάς, οι θαμώνες του συγκεκριμένου είναι γιαγιάδες με μπλε μαλλί. Η κομμώτρια είναι μια βλάχα κουτσομπόλα [με την κακή έννοια]. Το τελειωτικό χτύπημα όμως ήρθε όταν την είδα να ξετρυπώνει εκείνην την απαίσια χτένα σλας αλφάδι!
Με τέτοια χτένα με κούρευε η κομμώτρια θεία μου στην εφηβεία, γεγονός που ευθύνεται για πολλά ψυχολογικά τραύματα, αφού το '98 το στυλ Fresh Prince ήταν ήδη ξεπερασμένο. Οπότε τώρα, έχω ένα μαλλί σα γήπεδο του γκολφ. Στο τσακ ήμουν να της αρπάξω τη μαλακία από τα χέρια ["φέρε μωρή άχρηστη ένα ψαλίδι να τα κόψω μόνος μου"], αλλά κρατήθηκα και απλά τα πήρα λίγο για να ξανακουρευτώ την επόμενη βδομάδα....

Πάμε όλοι μαζί:




"Ένας στρατιώτης με προδιαγραφές στρατιωτικές
θεμιτό αποτέλεσμα
σοβινιστικές εθνικιστικές αντιλήψεις
αναφορά μη λείψεις
το μίσος πού' χεις μέσα σου θα προσπαθείς να κρύψεις"