Void(0)

[Από αύριο στα πάτρια εδάφη...]

Καιρός για την καθιερωμένη ετήσια βολτίτσα στην Αθήνα...
Reminders to self:

Happee? Yes. Αλλά η ετοιμασία είναι άλλο πράγμα. Είμαι ήδη πτώμα, με βλέπω να κοιμάμαι όπως είμαι και να τρέχω το πρωί, κλασικά πράγματα δηλαδή. Meh. Τί ώρα είναι; Μία και. Μάαλιστα. Ahem. *Κόντεμα της λίστας*
Anyhoo, this is it. Ta-daah

λαλα

Είναι σημαντικό να πραγματοποιείς τους στόχους που θέτεις -ένας από τους δικούς μου (ο σημαντικότερος όλων -ποιο πτυχίο;) για το 2008 ήταν να τελειώσω επιτέλους το Final Fantasy XII (:P). Χθες, ώρα Ελλάδος 05.30 πμ, γράφτηκε ιστορία. 230+ ώρες gameplay, 100% completion (bestiary, pirate's den, sidequests, etc.). Ένα χρόνο και 4 μήνες, πολλές μέρες και ακόμα περισσότερες νύχτες μετά, μπορώ να ηρεμήσω και να ζήσω και πάλι σαν κανονικός (?) άνθρωπος.

Εκείνο το level 99 Red Chocobo δεν έλεγε να μου κάνει τη χάρη. Μαλακισμένο κοτόπουλο. Πέρασα ώρες και ώρες ώστε να φτάσω τους χαρακτήρες στο μέγιστο level, με αποτέλεσμα οι τελικοί bosses να μου κλάσουν τα @@. Ήταν κάπως απογοητευτικό lol

(Μόνο ο oni θα μπορεί να με καταλάβει χα)
Οπότε κι επίσημα, i'm back

Αν ήταν να παραδεχτώ την Alanis για ένα πράγμα, θα ήταν για το γκόμενο που είχε πριν λίγα χρόνια. Μετά τον καβάτζωσε η Scarlett Johanson.

Δεν είναι παράξενο, όταν το κοριτσάκι που σε κορόιδευε στο δημοτικό επειδή δεν έπαιζες μπάλα με τα άλλα αγοράκια και για τον λόγο αυτό σου είχε κολλήσει [φωναχτά] την ταμπέλα αδερφή από τα 9 σου και για χρόνια, με αποτέλεσμα να τη χρησιμοποιούν πολλοί και ποτέ με την καλή έννοια, έχει με τα χρόνια μεταμορφωθεί σε λεσβία καραμπινάτη που πιάνει την πέτρα και την στίβει;

[ok, το ότι ήθελε να είναι πάντα ο τερματοφύλακας και το ότι με κυνηγούσε να με βαρέσει δε με είχαν υποψιάσει τότε, ήμουν αθώος. Τί;]

Τί σου κάνει μια τυχαία συνάντηση σε δρόμο του hometown...

Οι "ανοιξιάτικες" μουσικές είναι τελείως παρεξηγημένες. Κι από μένα, δε λέω. Ένας χαρακτηρισμός που δε στέκει, δηλαδή ποια είναι η τυπική ανοιξιάτικη μουσική; Right. Εδώ όμως δε χωράνε αμφιβολίες. Το νέο άλμπουμ των Styrofoam είναι ποπ, είναι ραδιοφωνικό και ανοιξιάτικο [με την καλή -και γενικότερη- έννοια]. Από το Nothing's Lost είχε αρχίσει να φαίνεται η στροφή σε λιγότερο σκοτεινούς δρόμους, πιο midtempo, με πιο καλογυαλισμένη παραγωγή και τα ρέστα, για να φτάσουν πλέον σε αυτό που ο ίδιος ο Arne χαρακτηρίζει Phase 2. Τους λάτρευα πριν, τους λατρεύω και τώρα. Δείγματα υπάρχουν στο myspace τους [δίνουν το After Sunset δωρεάν]. Κυκλοφορεί ήδη σε ψηφιακό φορμά, ενώ το άλμπουμ θα ακολουθήσει λίγο αργότερα [τί ωραίο εξώφυλλο!].

Νωρίς νωρίς φέτος το φεστιβάλ. 11-13 Απριλίου.
Πέρισυ είχα την ευκαιρία να το ζήσω εκ των έσω και είχα περάσει γαμάτα, παρ'όλη την κούραση. Αν και αρκετά από τα βίντεο / installations μου είχαν φανεί τελείως κουλά, υπήρχαν και πολλά που ήταν πραγματικά αξιόλογα. Η προσπάθεια που κάνουν τα παιδιά είναι πολύ καλή και είναι κάτι που συμπληρώνει το φεστιβαλικό χάρτη της Αθήνας. Κρίμα που φέτος δε θα μπορέσω να είμαι και πάλι εκεί.
[Info]

Είναι ένα τόσο απλό αλλά τόσο όμορφο παιχνίδι, δωρεάν από το Kloonigames.com. Παιδικές ζωγραφιές με κύβους και κύκλους και δέντρα και αστέρια.
Στο Kloonigames αναπτύσσουν τέτοια παιχνίδια μέσα σε λίγες μέρες, συνήθως σε λιγότερο από μια εβδομάδα. Ένα από αυτά είναι και το Crayon Physics, η Deluxe έκδοση του οποίου ετοιμάζεται αυτόν τον καιρό. Έχει έξι επίπεδα και ο σκοπός είναι να ζωγραφίσεις αντικείμενα ώστε να μετακινηθεί η κόκκινη μπάλα και να πάρει το άστρο. Απλός αλλά όμορφος σχεδιασμός, ωραία μουσική και είμαι ξανά τεσσάρων. Το κατεβάζεις από εδώ. Enjoy :)

Δε μ'αρέσει (πια) να γκρινιάζω, αλλά give me a fucking break!
Έτοιμος είμαι να την πάρω την αναβολή, αφού μετά τις συναυλίες της Kylie, της Róisín Murphy στο Synch, των National, έρχεται ΚΑΙ η PJ Harvey αρχές καλοκαιριού, με έναν δίσκο που αγάπησα και με μια μεταμόρφωσή της που δε θα μπορώ να ξαναδώ και δε θα μπορώ να πάω.
Κι όλα αυτά καπάκι στο περσινό.
Οπότε μάλλον στις 30 Ιουνίου θα αναπολώ το Rockwave του 2001 κάνοντας σκοπέτο. Χμφ.

α) Επιτέλους ο Φ. παραδέχτηκε το άσβεστο πάθος του και τον αγιάτρευτο έρωτα για μένα, κι έτσι πέρασα όλη την εβδομάδα παραδομένος σε μια δίνη ευτυχίας και πάθους...! Επιτέλους δικαίωση! Και τό' χαν πει ότι το 2008 είναι η χρονιά των αιγόκερων! Οι μέρες και οι νύχτες περνούσαν χωρίς να το καταλάβω και ένιωθα πως πέθανα και πήγα στον παράδεισο...
[Ήχος βελόνας πικάπ που γρατζουνάει το βινύλιο]

Or not!
β) "Ξέχασα" να πληρώσω τη συνδρομή στον πάροχο. Το πείραμα απέτυχε κι εδώ έχω να δηλώσω πως όλες αυτές οι θεωρίες περί χαμένου ελεύθερου χρόνου στο νετ είναι ΜΥΘΟΣ. Μιας και δεν είχα σύνδεση, αντί να κάνω κάτι εποικοδομητικό (βλ. διπλωματική), τερμάτισα 2 παιχνίδια και είδα περίπου 10 ταινίες. Οπότε μούφες όλα αυτά και το λέω από την θέση του ερευνητή αλλά και του αντικειμένου έρευνας. Yey net!

Εκτός από όλες αυτές τις εποικοδομητικές ενασχολήσεις, την Κυριακή με συνόδευσε η αγαπητή Erisabetsu στη συναυλία του Κ. Βήτα στο Liebe. Οι εν αθήναις θα έχετε την ευκαιρία να τον απολαύσετε μεθαύριο στο FUZZ κι έχω να σας πω ότι η συναυλία ήταν άψογη. Τελευταία φορά ο Κ. είχε δώσει συναυλία εδώ τον Σεπτέμβρη του '06, η οποία μάλλον ήταν η χειρότερη από τις 7-8 φορές που τον έχω δει, αλλά την Κυριακή επανόρθωσε και με το παραπάνω.

Anyway. Μετά από μια επίσκεψη στο καφέ του Μύλου που παρακολουθήσαμε μαθήματα λάτιν, μπήκαμε στο γεμάτο Liebe κατά τις 9+. 10 και κάτι, βγήκαν οι Νετρίνα που παίξαν 3 κομμάτια τσακ μπαμ και όταν βγήκε το Κ.Β. group ήταν ήδη 11 παρά. O K. φαινόταν ότι ήταν σε πολύ καλή διάθεση και είχε μαζί -για πρώτη φορά- άλλους 4 μουσικούς. [Εδώ να πω ότι το Άργος δε με είχε ενθουσιάσει σα σύνολο και μου είχε φανεί κάπως άνισο σε σχέση με τις προηγούμενες κυκολοφορίες του Κ. Μετά το live, άλλαξα γνώμη όμως.] Το Άργος αποτέλεσε το μεγαλύτερο κομμάτι του set, μαζί με τα κλασικά Κύμα, Μιράντα, Κορίτσια Καριέρας, Σήμα κλπ, κι επίσης με το Κλεμμένο Ποδήλατο από Σ.Ν. και το Funky Beep από το "2". Τα νέα κομμάτια αναδείχθηκαν (μέχρι και το Ζόμπι μου φάνηκε συμπαθητικό ζωντανά) κι έδεναν ιδανικά με τα παλιότερα, όλα μέρη του ίδιου κόσμου του Κ. Βήτα. Στο τέλος, όπως πάντα, ο Κ. βγήκε για το encore μόνος του με μια κιθάρα.
Ενώ η συναυλία ήταν άψογη, στο τέλος 2 μαλακίες που έγιναν άφησαν πικρή γεύση, ειδικά στο group: από τη μια ένας από το movement (που γνωρίζω, αλλά δε θα χαρακτηρίσω) βρήκε καλή ιδέα πριν φύγει να αρπάξει ως memorabilia τις σημειώσεις του Κ. για τη συναυλία (που έμαθα πως τις ετοίμαζε ένα μήνα) κι έτσι για πρώτη φορά άκουσα τον Κ. να τα παίρνει χοντρά (και με το δίκιο του) βγάζοντας ανακοίνωση και από την άλλη ένα πανάκριβο μηχάνημα έδωσε βουτιά και σα να χάλασε κάπως. Ελπίζω να μπόρεσαν να παίξουν στη Λάρισα την επόμενη μέρα...