Void(0)

Όταν βαριέμαι αφόρητα, μια συνηθισμένη ασχολία μου είναι να googl-άρω από περιέργεια ό,τι μου κατέβει. Σήμερα τα keywords ήταν "επίδειξη τάπερ" [μερικές φορές νιώθω ντιπ βλαμμένο], ένα θέμα που μου προκαλεί κάτι σαν πολιτισμικό δέος, αφού επίδειξη τάπερ είχα δει μόνο στο Ρετιρέ και είναι για μένα σαν αστικός μύθος ένα πράγμα, στο πιο καλτ. Σκέφτηκα λοιπόν να ψάξω να μάθω τί είναι μια επίδειξη τάπερ, ποια είναι η ιεροτελεστία, κλπ.

Τέτοιες πληροφορίες δε βρήκα, αλλά έπεσα πάνω σε μια έκθεση, γραμμένη -από φιλόλογο παρακαλώ, οι μαθητές του όλοι πάτωσαν φαντάζομαι- απάντηση στο θέμα των πανελληνίων του 2007 (Θέμα: «Σε μια εποχή με μεγάλο έλλειμμα ανθρωπιάς έχει σημασία να οργανώνονται εκδηλώσεις που βοηθούν όσους συνανθρώπους μας το έχουν ανάγκη [...].»), δημοσιευμένη σε τοπική εφημερίδα της Κομοτηνής [εδώ ολόκληρη]. Ολόκληρη η έκθεση είναι ένα φλογοβόλο στραμμένο προς τον εγκέφαλο, εγώ αντιγράφω μόνο τα σχετικά με το επίμαχο θέμα. Ορίστε λοιπόν:

There you have it. You know what to do.
Προτείνω να σταματήσουμε τις συναντήσεις μεταξύ μπλόγκερς σε μπαρ και καφέ και να αρχίσουμε να διοργανώνουμε επιδείξεις τάπερ. Over and out.

Σε ανύποπτο χρόνο, με ρώτησε σήμερα η μητέρα μου αν θα πάρω καινούριο sleeping bag για το στρατό, με αποτέλεσμα να μείνω τελείως μαλάκας. Μού'ρθε τελείως απότομα, ξεγυρισμένο reality check, όχι ότι δεν το σκέφτομαι ήδη, αλλά το να αρχίσω να οργανώνω τις μικρές λεπτομέρειες για τη θητεία είναι το κάτι άλλο. Και είναι τόσα που πρέπει να γίνουν, με πρώτο και καλύτερο να τελειώσω (δηλαδή να πιάσω) την πτυχιακή μου, για να προλάβω να έχω πάρει το πτυχίο μέχρι να φύγω. Εμπρός καλό μου Google: Να μάθω τί πρέπει να κάνω για να μπω στο Σώμα Πληροφορικής (χωρίς βύσμα, με το πτυχίο), ΑΝ θα μπορέσω να μπω εκεί (πληροφορίες σχετικά καλοδεχούμενες), να συναντήσω φίλους για την απαραίτητη ενημέρωση κλπ. Πιστεύω πως τό'χω, δε θα φάω φρίκη. Από την άλλη όμως... Έχω βαρεθεί να ακούω πόσο καλά ή πόσο σκατά θα περάσω στο στρατό και απαντάω ένα ξερό "θα δούμε". Θα δούμε λοιπόν...

Τελικά, όσα χρόνια και να περάσουν, το Residents στην παραλία θα είναι το μόνο μαγαζί που αισθάνομαι κάπως δικό μου. Είχα να πάω καιρό και με είχε απογοητεύσει τελευταία, αλλά την Κυριακή το βράδυ θυμήθηκα όλους τους λόγους που τόσα χρόνια ήταν το αγαπημένο μου. Από τα λίγα μέρη που είμαι τελείως μέσα στα νερά μου, κόσμος πολύς (ειδικά για ξημερώματα Δευτέρας), μουσική φοβερή (φυσικά ο τύπος έβαλε και Burial) που δεν ακούς αλλού στη Θεσσαλονίκη (ίσως στο ArtHouse), μπάρμαν και σερβιτόρες άπαιχτοι, κόσμος χαλαρός που περνούσε καλά, ποσότητες μπύρας τέτοιες, που μετά από λίγες ώρες είχε μόνο 2 μάρκες, σε ένα μαγαζί που πιο πολύ ταιριάζει στα Εξάρχεια παρά στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Αγαπώ Residents!

Το τελευταίο μπιριμπο-cd γράφτηκε προχθές, σε μια ιστορική συνάντηση της κλασικής παρέας κολλητών (με Δ. & Μ.) από τα φοιτητικά χρόνια. Τί είναι το μπιριμπο-cd; Πριν 6 -7 (!!!) χρόνια η Δ. με έπρηζε να μου μάθει να παίζω μπιρίμπα, και τελικά κόλλησα τρελά, παρ'όλο που με ξέσκιζε συνέχεια. Σε μια περίοδο που περνούσαμε σχεδόν όλη τη μέρα μαζί, παίζαμε μπιρίμπα με τις ώρες (γκέι στερεότυπο alert), πάντα με συνοδεία μουσικής, από τα cd που έγραφα με τραγούδια που κατέβαζα στην ταπεινή pstn. Οπότε κάθε τραγούδι έπρεπε να έχει και ιδιαίτερη σημασία/βαρύτητα για να μπει στο cd. Τα τραγούδια αυτά έμειναν ως μπιριμποτράγουδα :Ρ [Βέβαια μετά πήρα την εκδίκησή μου, όταν πωρώθηκε με το Tony Hawk's Pro Skater στο PS2, που την κέρδιζα πάντα (εκεί ακούγαμε τα σκεητοτράγουδα), αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.]
Η παρέα ξαναβρέθηκε μαζί μετά από χρόνια, με αφορμή το τριήμερο, θυμηθήκαμε πολλά πράγματα που φαίνονται πια μακρινά, και πάνω σ'αυτά, γράφτηκε και το μπιριμπο-cd/memorabilia.

Dee, ελπίζω να ησύχασες τώρα που βρήκα εκείνες τις φωτογραφίες που τραβήχτηκαν 5 (μπρρρ!) χρόνια πριν. H Dee θυμάται. Επίσης έχω να πω, πως πάντα είχε μια ιδιαίτερη αγάπη στα φαλλικά σύμβολα, που εκφράζεται με διάφορους τρόπους, όπως πχ ο τρόπος που απολαμβάνει ένα φρούτο:

Μην ξεχνιόμαστε: την Κυριακή ο Κ. Βήτα στη Θεσσαλονίκη!

Παράξενο. Ξέθαψα αυτό σήμερα.. Χωρίς λόγο. Από μόνο του βγήκε στην επιφάνεια. Είχα να το ακούσω γύρω στα 10 χρόνια.
Ξαφνικά γέμισα με θλίψη, για όλα τα πράγματα που χάθηκαν στην πορεία, από τότε ως σήμερα. Ο Β., ο Κ., εγώ. Αυτό γίνεται όταν μεγαλώνεις.
Τί μένει τώρα, ν' αρχίζω να ξεθάβω κασέτες; Άσε καλύτερα.

Róisín, όπου και νά' μαι, σε όποια κωλογωνιά της Ελλάδας, θα κάνω τα αδύνατα δυνατά να έρθω να σε δω στο Synch! *cries*
Hang on in there!
(Πιο αναλυτικά περί synch festival, άλλη φορά. Όταν ηρεμήσω.)

Anthony Minghella dead at 54. [damn!]

Soon on spring mode. Promise.

[Γενικά δεν είμαι υπέρ "αγωνιστικών" κινήσεων από τον καναπέ -εν προκειμένω από το γραφείο μου- αλλά αποφάσισα να αναρτήσω κι εγώ το συγκεκριμένο κείμενο. Δεν πιστεύω ότι υφίσταται στην πραγματικότητα αυτό που τα media ονομάζουν κίνημα των bloggers που κάνει "επανάσταση", αλλά το βλέπω σα μια έκφραση της αντίθετης θέσης σε ένα από τα πολλά ηλίθια μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση (έχουμε και τον επικείμενο νόμο περί "αστυνόμευσης" των blogs, το ασφαλιστικό, την εκπαίδευση, το νόμο περί ελληνικής υπηκοότητας για τους μετανάστες και πολλά άλλα). Είναι πιθανό επίσης το συγκεκριμένο να κριθεί ως αντισυνταγματικό από την ΕΕ και να μην εφαρμοστεί ποτέ.
Πρόκειται για μια εκδήλωση ρατσισμού, μία από τις πολλές που λαμβάνουν μέρος σε αυτήν τη χώρα, και ίσως όχι η σημαντικότερη από αυτές. Η αρχή για να πάψουν να υφίστανται θα γίνει όταν όλοι αρχίσουμε να σκεφτόμαστε, να ξεβολευόμαστε και να διεκδικούμε τα αυτονόητα, ως μέρος της ζωής μας, σε κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας, είτε πρόκειται για διακρίσεις απέναντι σε γκέι, λεσβίες, τρανσέξουαλ, είτε απέναντι σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα που καταπατούνται βασικά δικαιώματά της. Και αυτές οι ομάδες είναι πολλές.]
(Δείτε σχετικά και το segment "1961" από το If These Walls Could Talk 2 με την εκπληκτική Vanessa Redgrave)

Το 1995 ήμουν 13 χρονών. Ήταν η χρονιά που το Glory Box βρήκε το δρόμο του για τα απαίδευτα αυτιά μου, μια εμπειρία που για μένα ήταν μια πρωτόγνωρη μουσική αποκάλυψη, από ένα γκρουπ με παράξενο όνομα. Νόμιζα πως είχα κάνει μια συγκλονιστική ανακάλυψη και ήταν κάτι που δε μπορούσα να το μοιραστώ με κανέναν, ή πιο σωστά δεν έβρισκα κάποιον να το μοιραστώ, αφού στην καλύτερη περίπτωση, οι φίλοι και συμμαθητές άκουγαν grunge και metal, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις απλώς τίποτα. Το κομμάτι αυτό αποτέλεσε σημείο αναφοράς στην εφηβεία μου και σημείο εκκίνησης για μουσικές αναζητήσεις, σε μια περίοδο που είχα ανύπαρκτη ενημέρωση περί μουσικής. Αργότερα, οι ήχοι του Dummy ασκούσαν πάνω μου μια γοητεία και ένα αίσθημα μη-άνεσης μαζί, η πρώτη φορά που προσπαθούσα να "μπω" σε έναν δίσκο.
Το '97, το ομότιτλο Portishead ήρθε και κάθησε στα αυτιά μου με άνεση πια, σε μια περίοδο που τη θυμάμαι σα μεταβατική προς μια άλλη "ενηληκίωση". Δυστυχώς, ήμουν πολύ μικρός ακόμα για να μπορέσω να κατέβω Αθήνα να τους δω απο κοντά, η πρώτη απο μια σειρά συναυλιών που έχασα και μού' χουν μείνει απωθημένο...
Στα 11 χρόνια που ακολούθησαν, το trip hop γιγαντώθηκε, μας άφησε χρόνους και μετουσιώθηκε σε άλλους ήχους. Οι Portishead έγιναν σημείο αναφοράς, ο τρίτος δίσκος τους έγινε κάτι σαν αστικός μύθος (θα βγει/δε θα βγει) και η Beth Gibbons άρχισε να μοιάζει παλιά φιγούρα των δοξασμένων 90s. Ο τρόπος που ακούμε μουσική έχει αλλάξει ριζικά, ένας δίσκος παλιώνει σχεδόν με το βγαίνει, για να συσσωρευτεί με τις υπόλοιπες εκατοντάδες gb μουσικής σε κάποιον σκληρό δίσκο.
Φέτος λοιπόν, οι Portishead αποφάσισαν να επιστρέψουν. Όλοι οι μουσικοί μου ήρωες έχουν αποκαθηλωθεί εδώ και καιρό, θα ακολουθήσουν αυτοί άραγε...; Στις 28/4 κυκλοφορεί και επίσημα το Third και λογικά θα έπρεπε να νιώθω ρίγη συγκίνησης. 11 χρόνια είναι αυτά (το Live @ Roseland, NYC δε μετράει) και αντί να περιμένω τη μέρα που θα τρέξω στο δισκάδικο για να το αποκτήσω, τελετουργικά να επιστρέψω σπίτι, να κλείσω τις κουρτίνες και να το βάλω να παίζει, το έχω ήδη στον σκληρό μου, με τα 11 tracks του να συναγωνίζονται μερικές εκατοντάδες άλλα για μια θέση στον player...
Ξεκινώντας την ακρόαση του Third (ο τίτλος δεν είναι και ο καλύτερος δυνατός, αλλά μιλάμε για ένα γκρουπ που ο τίτλος του 2ου δίσκου τους ήταν το όνομά του, ίσως ένας τρόπος να πουν ότι δεν έχει καμμία σημασία), φυσικά και δεν περιμένεις τους Portishead του 1997. Ή μήπως περιμένεις ακριβώς αυτό; Έχω ακόμα πολλές ακροάσεις μπροστά μου πριν σχηματίσω άποψη, αλλά προς το παρόν το Hunter, το 2ο track του δίσκου, με έχει μαγέψει. Εντάξει, δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει -το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό είναι οι Portishead συναντούν τους Ilya. Και το Plastic ξεχωρίζει. Και το We Carry On.
H Beth Gibbons ακούγεται σαν... τη Beth Gibbons. Folk πάντως δεν περίμενα να ακούσω. Ακόμα δεν έχω βρει το κομμάτι εκείνο που θα μου γίνει εμμονή, όπως το Roads, ή το Wandering Star, ή το Half Day Closing, ή το Western Eyes, ή το All Mine, and the list goes on. Στο Third τα συγκλονιστικά έγχορδα και τα επιβλητικά samples που χαρακτήριζαν τον ήχο τους έχουν παραμεριστεί, όχι απαραίτητα κακό αυτό. Reminder to self: να προσπαθήσω να μη μπω στη διαδικασία να συγκρίνω τους δύο πρώτους δίσκους που έχουν εδώ και καιρό γίνει κλασικοί με τον καινούριο. Όπως και νά' χει, πρώτη αγάπη είναι αυτή, έστω αυτό τους το χρωστάω.

.co.uk
παρανομία

**Update**
Όπως φαίνεται το link του rapidshare είναι πλέον νεκρό, το άλλο δουλεύει αλλά είναι αργό like lesbian sex (quoting deeona). Βγαίνει και σε torrent ή αλλιώς αρκείσαι σε 3 tracks:
Hunter
Plastic
The Rip

Δεν έχω καλύτερο από το να βλέπω παλιές χολιγουντιανές ταινίες, ειδικά όταν δεν είμαι και στις καλύτερές μου, σχεδόν πάντα μου φτιάχνουν τη διάθεση. Κάποιοι με κοροϊδεύουν, ότι και καλά είναι τελείως γκέι στερεότυπο, but they can suck it. Αν κάποιος δε μπορεί να εκτιμήσει ταινίες σαν το All About Eve ή το Some Like It Hot, αυτό είναι άλλο θέμα.

Το All About Eve είναι Η κλασική χολιγουντιανή ταινία. Έχει τα πάντα: τη Bette Davis, αξεπέραστες ερμηνείες, πλοκή, σκηνοθεσία, 14 υποψηφιότητες για Όσκαρ, σχόλια για τον κόσμο του θεάτρου, τη Marilyn Monroe τρυφερούδι, απίστευτες ατάκες, πολλές απο αυτές αθάνατες (Fasten your seatbelts, it's going to be a bumpy night).
Μια από τις καλύτερες σκηνές, όπου η Margo (Bette Davis), έχει πλέον για τα καλά αρχίσει να ψυλλιάζεται ότι η -για όλους τους άλλους- αθώα και καλοκάγαθη Eve (Anne Baxter) είναι μια αδίστακτη διπρόσωπη σκύλα και την πιάνει υστερία (δεν την αδικώ καθόλου).

-Don't let me kill the point. Or isn't it a story for grown-ups?
-You've heard it. About the time I looked through the wrong end of the camera.
-Remind me to tell you about the time I looked into the heart of an artichoke.

-As it happens, there are particular aspects of my life to which I would like to maintain sole and exclusive rights and privileges.
- For instance, what?
- For instance, you.

Κι εδώ η Bette Davis δίνει ρέστα στην καλύτερη σκηνή της ταινίας.
A b s o l u t classic!
(Χαρακτηριστικές οι αναφορές του Almodóvar στο Όλα για τη Μητέρα Μου, ακόμα και ο τίτλος...)

Από μικρός έψαχνα να βρω διέξοδο στις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες. Αρχικά δοκίμασα τη ζωγραφική, αλλά όλοι καταλάβαιναν αμέσως ότι ήταν ξεπατίκωμα, επειδή ζωγράφιζα μόνο σε ριζόχαρτο. Μετά σκέφτηκα να μετρήσω το ταλέντο μου στο χορό, αλλά όταν το έμαθε ο μπαμπάς μου με έδειρε και με έβαλε να γραφτώ σε σχολή πυγμαχίας (αργότερα έμαθα πως κάποιοι άγγλοι εμπνεύστηκαν και κάναν μια ταινία βασισμένη σε αυτήν την περίοδο της ζωής μου, ανεπίσημα φυσικά). Τελικά, στα χρόνια της εφηβείας, αποφάσισα να ιδρύσω ένα γκρουπ, που είχε μόνο ένα μέλος, εμένα, γιατί ο Βασίλης δεν ήξερε καν πώς να κρατάει το μπάσο και η Δήμητρα γκάριζε αντί να τραγουδάει, οπότε τους έδιωξα κακήν κακώς.

Μετά από σκέψη ημερών αποφάσισα να το ονομάσω 12-3 Incident (一二·三事件 στα κινέζικα για να πιάσουμε και τους κινέζους που είναι και μπόλικοι), προνοώντας και για μια διεθνή καριέρα, σε περίπτωση που μου γινόταν πρόταση να εκπροσωπήσω την Ελλάδα στη Eurovision, ενώ παράλληλα να εκφράζει και την πολιτική ευαισθησία του γκρουπ.

Το ντεμπούτο άλμπουμ λεγόταν Brassolaeliocattleya (πάντα με γοήτευαν οι σύνθετες λέξεις), όνομα που επιλέχθηκε για να προσδώσει κύρος στη μπάντα, όπως οι βασικές μου επιρροές που πάντα είχαν μακρόσυρτους και ακατανόητους τίτλους στα άλμπουμ τους (Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven, Those Who Tell The Truth Shall Die, Those Who Tell The Truth Shall Live Forever κλπ).

Στην προσπάθεια να γίνει το γκρουπ (δηλαδή εγώ) αρεστό σε όσο το δυνατόν ευρύτερο ακροατήριο, αποφάσισα ότι θα παίζουμε όλα τα μουσικά είδη. Για το follow up σκεφτόμουν να κάνω σπουδή στο ελληνικό δημοτικό τραγούδι αποδομώντας το και βάζοντας φιλιππινέζους μετανάστες στα φωνητικά. Όμως ποτέ δεν ηχογραφήθηκε γιατί το γκρουπ διαλύθηκε αμέσως μετά το ντεμπούτο, λόγω δημιουργικών διαφορών με τον εαυτό μου.

01. Mohammadzai (breakbeat με ανατολίτικο sample)
02. C* (Experimental μπλιμπλίκια, aphex twin style)
03. Turk's Head Building (post-tsifteteli)
04. Roundhouse kick (γιαπωνέζικου στυλ μίνιμαλ ελέκτρο)
05. KFVE (pop anthem tribute στο influential τηλεοπτικό κανάλι της Χονολουλού)
06. Klukwan, Alaska (post-rock κομμάτι, διάρκειας 15 λεπτών, ο τίτλος του οποίου τονίζει τον απρόσωπο χαρακτήρα των πόλεων, σε αντιδιαστολή με το συγκεκριμένο χωριό της Αλάσκας)
07. Passage GAA (Waterford) (εμψυχωτικός ύμνος για την ομάδα της Ιρλανδίας που ποτέ δεν έχει κερδίσει τίτλο)
08 . Emad Moteab (ιντερλούδιο)
09. Zuma (techno με sample από το αντίστοιχο παιχνίδι)
10. Shanghai Stadium (chill out κομμάτι, ιδανικό για ξημέρωμα στην Ίμπιζα)
11. Native American Nations (gospel κομμάτι, στο οποίο συμμετέχει η χορωδία του τοπικού ΚΑΠΗ)
12. Overlord (hidden track με brutal φωνητικά και τον ήχο ενός κομπρεσέρ)

Σήμερα η διάθεσή μου έχει φτάσει στο ναδίρ, αρχικά χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Βέβαια στη συνέχεια δε βοήθησε ούτε το κρυολόγημα που μου χτυπάει την πόρτα και δεν του ανοίγω, ούτε το ότι η πτυχιακή έχει βαλτώσει κι επίσημα. Οπότε δεν προλαβαίνω στις επόμενες 5 μέρες να την παρουσιάσω, ούτε καν να την τελειώσω για να προλάβω την προθεσμία της ορκωμοσίας του Μαρτίου. Δεν πειράζει, εξάλλου πάντα ήμουν φθινοπωρινός τύπος. Ήθελα μόνο να ξεμπέρδευα ρε γμτ.

Τέλος πάντων, moving on.
Αν και δεν ανοίγω σχεδόν ποτέ την τηλεόραση, απόψε θα το κάνω για να παρακολουθήσω στο Μέγκα τους Πρωταγωνιστές του Σταύρου Θεοδωράκη, που είναι ένας από τους λίγους δημοσιογράφους (αν όχι ο μόνος) που έχουν ασχοληθεί επανειλημμένα με τα θέματα που απασχολούν την ελληνική γκέι κοινότητα (αν μπορούμε να μιλάμε για τέτοια) και μάλιστα με τον τρόπο που πρέπει.
Σήμερα, η εκπομπή ασχολείται -μεταξύ άλλων- με τις γκέι σχέσεις και τα γκέι ζευγάρια στην Ελλάδα.

Τέλος, εδώ υπάρχει απόσπασμα από παλιότερη εκπομπή, όπου παίρνει συνέντευξη από τον Κώστα και ακούγονται μερικά ωραία πράγματα (κι εδώ μια πρόσφατη συνέντευξη του Σ. Θεοδωράκη στο 10%).
Απόψε στις 12 το βράδυ.

{Edit: Ο Apsoy έψαξε και βρήκε όλη την εκπομπή που αναφέρω πιο πάνω. Θα τη βρείτε εδώ.}

Χάρη σε αυτό το ποστ, θυμήθηκα το παρακάτω video, που είχα πρωτοδεί στο albino black sheep πριν χρόνια (και είχα λατρέψει). Θα το βρεις κι εδώ ή εδώ (2 εκδοχές). Δες το οπωσδήποτε!

Είναι το video για το Everyone Else Has Had More Sex Than Me των αυστραλών TISM (This Is Serious, Mum) και είχε επιλεχθεί για official video του τραγουδιού μετά από διαγωνισμό (αρχικά νόμιζα πως ήταν unofficial).

Στη σελίδα του Κ. Βητα και στο Myspace του ανακοινώθηκαν οι ημερομηνίες για τα φετινά live:
8 Μαρτίου στα Γρεβενά, 28 Μαρτίου στην Πάτρα, 30 Μαρτίου στη Θεσσαλονίκη, 31 Μαρτίου στη Λάρισα και 5 Απριλίου στην Αθήνα. Ούτε θυμάμαι πια σε πόσες συναυλίες του έχω πάει, αλλά αυτό που θυμάμαι πιο έντονα ήταν η συναυλία στο Ρόδον, λίγο πριν κλείσει. Το dvd που είχε βγει δε φτάνει για να δώσει το κλίμα εκείνης της βραδιάς, όσοι ήσασταν εκεί τότε, το ξέρετε ήδη (αν και πολλοί παλιοί είχαν απογοητευθεί).
Έχει ήδη περάσει ενάμισυ χρόνος από την τελευταία φορά, σ'εκείνη τη συναυλία στο Μύλο.
Επίσης είναι οι πρώτες συναυλίες με το Άργος κι έχω περιέργεια για την ανταπόκριση του νέου κοινού (που τον έμαθε με το 2) και για το υλικό που θα διαλέξει (ελπίζω σε λιγότερο "πειραματικό" set).

Hercules and Love Affair. Nomi, Antony, Kim Ann & Andrew Butler.
Στην αρχή το άλμπουμ το άκουσα με κάποια επιφύλαξη, παρ' όλο που ο Antony με τους Johnsons ή χωρίς μου αρέσει πολύ. Δε χρειάστηκε και πολύ μέχρι να αρχίσει να μου αρέσει ο δίσκος τους, αφού ο ήχος τους αν και δεν είναι καινοτόμος, είναι πολύ φρέσκος. Και σαν ιδέα, το να τραγουδάει ο Antony club anthems, δε μπορείς να πεις, είναι ελκυστική. Το 2008 μάλλον θα βαρεθούμε να τους ακούμε. Τά'χουν πει ο hulot, ο schottkey και ο gone4sure πριν καιρό και καλύτερα από μένα.
Αύριο βγαίνει κι επίσημα το Blind (rapidshare links υπάρχουν στα προαναφερθέντα blogs), ορίστε και το βίντεο:



και άλλα 2 κομμάτια που ξεχωρίζουν: