Void(0)

Τελικά το Διδυμότειχο δεν είναι τόσο χάλια όσο περίμενα, ίσα ίσα που μου αρέσει κιόλας ως τώρα :) 7μισυ μήνες θα είμαι εδώ, i might as well enjoy it...
Αλλά ας τα πάρω από την αρχή.
Το προηγούμενο ποστ έγινε πριν ενάμισυ μήνα, μέσα σε κλίμα μεγάλων αλλαγών, σε πολλά επίπεδα. Πτυχιακή, ορκωμοσία πτυχίου και παρουσίαση στον ΕΣ (αυτό σημαίνει Ελληνικός Στρατός :Ρ).

Ξεκίνησα από τη Θήβα, με σχετικά cool ψυχολογία, με μερικές στιγμές ψιλοφρίκης. Όπως είδα και στην πορεία, ο στρατός παλεύεται ανετότατα, στο κέντρο ειδικά υπήρχαν πολλές φάσεις που έμοιαζαν με κατασκήνωση. Έχω πολλά καλά πράγματα να θυμάμαι απο κει και φιλίες που αξίζουν.
Πριν λίγες μέρες καταφτάσαμε στο εξωτικό Διδυμότειχο, μετά από πολλά πολλά χιλιόμετρα και πολλές πολλές ώρες σε τρένα, λεωφορεία, steyer κλπ και στην -όπως μας ενημέρωσαν και οι παλιοί- στην χειρότερη μονάδα του πυροβολικού.
Όμως τα πράγματα ως τώρα φαίνονται πολύ καλά, εξάλλου είμαστε στην περίοδο προσαρμογής και δε μας έχουν τεντώσει ακόμα. Θα το απολαύσουμε όσο κρατάει :)
Αν ήταν να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα, αυτό θα ήταν ότι ο ΕΣ δεν είναι τόσο άσχημος όσο φαντάζεται κανείς και αυτό το λέω εγώ, που όταν βγήκαν οι μεταθέσεις ήμουν ο μαλάκας της υπόθεσης!
Anyhoo, μαζί με την επαφή με τον έξω κόσμο, έχω χάσει και την άνεση στο γράψιμο (αν την είχα ποτέ :Ρ) και δεν ξέρω αν θα είναι ξανά το ρηαμδομπλόγκ μου όπως ήταν παλιότερα. Σκεφτόμουν να το κλείσω, αλλά μετά είπα να σας ταλαιπωρήσω με βαρετά facts από τη θητεία μου. Sorry guys & gals χεχε

Η στιγμή για την οποία με ετοίμαζαν όλοι από τότε που άρχισα να θυμάμαι τον κόσμο έφτασε. Για τη μητέρα μου το σχέδιο άρχισε πριν γεννηθώ ακόμα, φροντίζοντας να με γεννήσει λίγες μέρες μετά την αλλαγή του χρόνου, προκειμένου να κερδίσω μια χρονιά χωρίς στρατό. Τελικά κέρδισα άλλες εφτά χαχαχα

Δεν είμαι στενοχωρημένος που πάω στρατό. Ξενερωμένος; Σίγουρα. Μια δοκιμασία του κώλου; Αμέ! Ανήσυχος; Yeah...

Μέσα στο κλίμα των τελευταίων ημερών, ήταν μια σκέψη, όχι ακόμα γεγονός. Σήμερα όμως που πήγα και αγόρασα όλες αυτές τις φανταρικές μαλακίες, it suddenly became real and bit me in the ass. Δε θέλω ευχές κλπ. Προσπαθώ να το κρατάω αληθινό, απλό και όσο ασήμαντο μπορεί να είναι. Αν θέλει κάποιος να μου δώσει μια ευχή, η ιδανική θα ήταν να πάνε όλα καλά ;)

Δυστυχώς περίμενα περισσότερη συμμετοχή στις αλλαγές που συμβαίνουν στη ζωή μου [πτυχίο μετά από τόσα χρόνια, στρατός, δεν είναι λίγο] από κάποιους, που δεν ήρθε. Κρίμα. Ελπίζω τουλάχιστον να περνάνε καλά.
Τουλάχιστον κάποιο από το κενό αναπληρώθηκε από άλλους, εκεί που δεν το περίμενα.

Κάνω τη λίστα με τα πράγματα. Ακόμα δεν έχω ετοιμάσει τίποτα και υποσυνείδητα το καθυστερώ, λες και κάτι θα κερδίσω.
Αύριο το πρόγραμμα έχει ορκωμοσία στη σχολή, γρήγορη αλλαγή ρούχων στις τουαλέτες, το καθιερωμένο γεύμα με τους γονείς, κούρεμα στρατιωτικό, τρένο, ξενοδοχείο. Για τα υπόλοιπα θα ανησυχήσω μετά!

I guess I'll see you around *waves*

Αν απέχω από το blogging και την ανάγνωση των υπόλοιπων blog, έγινε για λόγους αναγκαιότητας... Όσο σκέφτομαι το τελευταίο δίμηνο [αλλά και όλο το τελευταίο εξάμηνο] απορώ πως άντεξα.

Όποιος έχει ξαναπεράσει από το blog, ξέρει πως αγαπάμε Róisínάκι με τρέλα! Αποφάσισε να μας τιμήσει και πάλι (για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη) και φυσικά δε θα μπορούσα να λείπω :)
Καλά, αν μου το έλεγε κάποιος πέρισυ ότι όχι μόνο θα ερχόταν στη Θεσσαλονίκη, αλλά και πως θα την είχα σε απόσταση μισού μέτρου, θα πάθαινα απανωτά σοκ (δε βρήκα άλλη έκφραση :Ρ)... Χθες λοιπόν, παρέα με τον Sandman, την Erisabetsu και την υπόλοιπη εκλεκτή παρέα βρεθήκαμε στη Βίλκα.
Η συναυλία ακόμα καλύτερη από εκείνη στο Synch Ιουνίου, Α Ψ Ο Γ Η!!!
Ο χώρος μικρός, ό,τι έπρεπε για να απολαύσουμε τη Miss Murphy. Στην Τεχνόπολη, θες η ζέστη, θες ο κάπως μαλακισμένος κόσμος που έσπρωχνε για να χωθεί, δεν την είχα ευχαριστηθεί όπως ήθελα. Χθες όμως...χθες ήταν απίστευτο αυτό το πράγμα!
Ακολουθούν μερικές από τις σχεδόν 200 (!) φωτό και βίντεο που έβγαλα (χεχε)

Ήμουν τόσο κοντά που έχω και μερικές με τα σφραγίσματά της, αλλά είπα να μην την εκθέσω (:Ρ)
Ανεβάζω και μερικά videos στο youtube, σε λίγες ώρες ή αύριο θα είναι έτοιμα.

SET:
Overpowered
You Know Me Better
Checking Up

Through Time
Tell Everybody
I Want You
It's Nothing

Movie Star
Dear Miami
Primitive

Dr. Zee
I Can't Help Myself
Pretty Bridges

Let Me Know
Ruby Blue

The ID
Ramalama (Bang Bang)
Slave To Love

PS. Ζητώ συγνώμη από τους υπόλοιπους για τα γκάρισματά μου, ειδικά στο Primitive είμαι σίγουρος πως ακουγόμουν σε όλο το club...

Eine Kleine Nacht Musik - Bardolator
Eine Kleine Nacht Musik - La Serenissima

Ναι, άρχισα να γράφω την πτυχιακή μου επιτέλους. Άραγε θα προλάβω να την τελειώσω σε
2 εβδομάδες; [η ελπίδα πεθαίνει τελευταία]

Μάλλον θα αργήσω να γράψω αυτές τις μέρες...*sigh*

Είδαμε και τη Madonna, έστω κι από μακριά, αλλά δε θα επεκταθώ σχετικά με το θέμα των θέσεων γιατί θα βγάλω πολύ ξυνίλα :Ρ
Full Report @ ethan's place, αυτόν ξέρω, αυτόν εμπιστεύομαι. Και τον gay super hero. Απλά να πω ότι μετά το "Devil wouldn't recognize you", εγώ μεταφέρθηκα νοερά σε ένα άλλο μέρος, που δεν είχε τσιγγάνικα, ντόλι-ντόλι, φούστα κλαρωτή και γαρύφαλλο στ'αυτί, που ήταν ό,τι πρέπει για Κουστουρίτσα, αλλά ουχί για Μαντονίτσα. Μετά ήταν κάπως αργά, παρ' όλο που το τραγούδι του χοντρού ήταν mega crowd pleaser [όλα τα τραγούδια της συναυλίας υπάρχουν στο προηγούμενο ποστ].
Τις απορίες και τα σχόλια του ταξιτζή και της μπροστινής κυρίας για τη Madonna, που ήθελε να μάθει αν έκανε κάτι στυλ αντίχριστης πόρνης στη συναυλία, quoting her, "την τσούλα", που "τραγούδησε μια ώρα και πήρε δέκα εκατομμύρια ευρώ", που "φορούσε ξέκωλα", που "είναι πολύ μεγάλη για να τα κάνει αυτά" [εδώ δεν είχα επιχειρήματα για να αντικρούσω] και"μη με παρεξηγείτε, δεν τη ζηλεύω, αλλά είναι μια γριά πουτάνα που δείχνει τον κώλο της και παίρνει εκατομμύρια ενώ αλλού παιδιά πεινάνε" θα τις θυμάμαι πάντα με αγάπη και νοσταλγία.
Το τρένο της Παρασκευής Θεσσαλονίκη-Αθήνα, ήταν τίγκα στους γκέι προσκυνητές της αγίας Μαντόνας [ή όπως καθιερώθηκε, the gay train to Madonna], όπως και της επιστροφής τη Δευτέρα. Fierce αδερφές από την επαρχία να συζητούν με όσες γιαγιάδες χώρεσαν και γέμιζαν τους διαδρόμους [που τα έμαθαν όλα περί της συναυλίας από το δελτίο του Star] για τα καθέκαστα. The madness! The horror!

01 Welcome To The Candy Shop / Candy Shop
02 Beat Goes On (feat Kanye West)
03 Human Nature
04 Vogue (4 Minutes Version)
05 Die Another Day (Interlude)
06 Into The Groove (Toop Toop/Jump Version)
07 Heartbeat
08 Borderline (Rock Version)
09 She’s Not Me
10 Music (Last Night A DJ Saved My Life Version)
11 Rain / Here Comes The Rain (Interlude)
12 Devil Wouldn’t Recognize You
13 Spanish Lesson
14 Miles Away
15 La Isla Bonita (Lela Pala Tute Version)
16 Doli Doli (Interlude)
17 You Must Love Me
18 Get Stupid (Interlude)
19 4 Minutes (feat Justin Timberlake & Timbaland)
20 Like A Prayer (Feels Like Home Version)
21 Ray Of Light
22 Hung Up (Hard Rock Version)
23 Give It 2 Me
24 Impressive Instant/Burning Up (Setlist Outtake)(Bonus Track)

Κάψιμο εγκεφάλου:
να σου ζητάει το πρώην αφεντικό, ο σοβαρός και ατσαλάκωτος βιομήχανος, αρχικά να του κάνεις μάθημα για το νέο του iphone και το itunes, να σου κάνει espresso με τα χεράκια του και μετά να σε παίρνει τηλέφωνο για να σου ζητήσει μουσικές για το iphone, κι εσύ να θες αντί για Mozart να χώσεις μέσα Lil' Kim, ξες, just for the joy of it...

Suck my DICK
(αισθάνομαι)

-Ay yo, come here bitch
-Nigga FUCK YOU
-No, FUCK YOU BITCH
-Who you talking to?
-Why you actin' like a BITCH?
-Cause y'all niggas ain't shit
And if I was dude I'd tell y'all to suck my dick

ΘΕΑ.

edit: είμαι σίγουρος πως στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν μια μαύρη απ'το γκέτο, με λέγανε Tanisha και η κολλητή μου ήταν η Shaniqua, που πλέον μετενσαρκώθηκε στον Pov.

Επιτέλους σήμερα αποφάσισα να κάνω το ξεκαθάρισμα της ντουλάπας μου, κάτι που είχε να γίνει μήνες, αν όχι χρόνια :Ρ
Ξεκίνησα με αποφασιστικότητα, να πεταξω ό,τι δε φοριέται πια και να δώσω ότι δε μου αρέσει/κάνει πλέον. Η ντουλάπα μου πλέον αγκομαχούσε [σκηνή: η ντουλάπα από το βάρος πέφτει στον κάτω όροφο και μένει μια τρύπα στο πάτωμα], η συρταριέρα τίγκα και ρούχα παντού. Είναι κάτι που ήθελα να κάνω εδώ και καιρό, αφού κάθε φορά που έψαχνα κάτι να βάλω, η αναζήτηση έμοιαζε περισσότερο με ανασκαφή, προκειμένου να βρω αυτό που ήθελα.
Το λάθος που κάνω πάντα είναι να αδειάζω τα πάντα από την ντουλάπα πάνω στο κρεβάτι και πάντα καταλήγω να χάνομαι σε μια ρουχοθύελλα. Σήμερα είπα να τα κάνω λίγα λίγα. Κοιτάζοντας τα ρούχα, η σκέψη που μου ερχόταν συχνότερα ήταν "what the fuck were you thinking?", αλλά παρ'όλα αυτά τελικά πέταξα μόνο δυο τρία ρούχα, και κατέληξα να τακτοποιώ τα πάντα, ακόμα και τα παρτάλια. Μάλλον πρέπει να βάλω κάποιον να το κάνει το ξεκαθάρισμα για μένα, χωρίς να ξέρω τί και πώς.

On another note, i am completely DRUNK right now hehehehehe

Με ρωτάς αν είμαι καλά.
Ναι μωρέ, μια χαρά, σου απαντάω (ψέμμα).
Πες μου τα νέα σου, μου λες.
Και αρχίζω να σου λέω βλακείες, να φλυαρώ για ανούσια πράγματα και να "ελαφραίνω" τα σημαντικά, μόνο και μόνο να σου δείξω ότι είμαι καλά, ότι είμαι δυνατός, ότι δεν έχω ανάγκη. Ότι θα είμαι εδώ για ό,τι χρειαστείς, δυνατός, λογικός, αυτάρκης και πάντα "μια χαρά". Σκατά.

Είχα να ενθουσιαστώ τόσο πολύ με σειρά πάρα πολύ καιρό, δε θέλω να λέω μεγάλα λόγια, αλλά ίσως βρήκα τη νέα μου αγαπημένη σειρά (αν και το 6 Feet Under δύσκολα θα το φτάσει για μένα οποιαδήποτε, η συγκεκριμένη έχει καλή πιθανότητα! και το Pushing Daisies φυσικά, αλλά για άλλους λόγους).
Μόλις "ρούφηξα" τα 2 πρώτα επισόδεια και είμαι *χμ* γοητευμένος να το πω, εκστασιασμένος να το πω, δεν ξέρω! Watch for yourselves on HBO... hm wait, δεν πιάνουμε στην Ελλάδα, οπότε βουρ στα τορρεντάδικα :Ρ

Η σειρά διαβάζω πως έχει διχάσει, με ορκισμένους φαν από τη μια (thats' me) και ξυνισμένους rednex από την άλλη (κι αν ενδιαφέρουν κανέναν τα νούμερα, το πρώτο επισόδειο έκανε τη μεγαλύτερη τηλεθέαση νέας σειράς για το HBO evah)...

Συνεχίζοντας την παράδοση του 6fu, υπάρχει στο νετ ένα μάτσο με ψεύτικες αφίσες της καμπάνιας για ίσα δικαιώματα των βαμπίρ, διαφημίσεις για online dating sites για βαμπίρ και για το Tru Blood, mockumentaries, The Blood Copy Reports, comics κι ένα σωρό καλούδια που έχω χώσει μέσα τα δόντια μου [/vampire humor mode off]
More goodies here.

Α, ναι, True Blood λέγεται η σειρά :Ρ
και ένα τρέηλερ:


Κλικ στις δύο παρακάτω εικόνες για μεγέθυνση μιας συνέντευξης του Alan Ball, όπου μιλάει για τη σειρά:



Ποιο Heroes, ποιο Lost και μαλακίες. Μπροστά του όλες οι mainstream σειρές μοιάζουν με το Μπομπ το μάστορα.
Γαμώτο, πότε θα περάσουν οι μέρες για το 3ο επισόδειο!?

Η Aaliyah είχε κάτι. Ένα μήνα πριν συμπληρώθηκαν 7 χρόνια από το θάνατό της. Το άλμπουμ που μόλις είχε ηχογραφήσει, θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερα του είδους του κι έδειχνε ότι θα είχαμε να περιμένουμε πολλά, αλλά δυστυχώς ήταν και το τελευταίο της.
Μια μίνι αλλά extra smooth συλλογή με κάποια γνωστά και κάποια όχι :)

...κι όπως έγραφα και 2 ποστ πιο κάτω, το παλιό παλιο-pc έχει αφήσει την αρνητική ενέργεια ωλ όβερ δε πλέις. Λίγες ώρες μετά το τελευταίο ποστ, αναγκάστηκα να κάνω φορμάτ στο νέο σύστημα..Μόνο αφού έχω περάσει από την αρχή όλους τους drivers, προγράμματα, βιβλιοθήκη του i-tunes κλπ κλπ, μόνο τότε το πρόβλημα ξαναεμφανίζεται. Τί πρόβλημα; Να μη μπορώ να μπω σε οποιοδήποτε blog, στο facebook, στο google και σε πολλά άλλα. Από το laptop μπορούσα, όπως και από άλλο user account του pc (κι αυτό μόνο μέχρι να μετακομίσω σ'εκείνο, γιατί το πρόβλημα εμφανίστηκε κατ'ευθείαν ΚΑΙ ΕΚΕΙ). Οπότε ξαναέκανα φορμάτ, μέχρι στιγμής όλα καλά φτου φτου

Κι έχω και τον pov να αναρωτιέται γιατί χάλασε το laptop του. Διάλογος στο τηλέφωνο:
-Ανοίγω τον υπολογιστή και μου πετάει μπλε οθόνη
-Και τί γράφει;
-Ότι δεν υπάρχει μνήμη
-Μάλλον δε θα κάθεται καλά η ram, για δες το
-Έκανα φορμάτ
-Δεν έχει να κάνει το φορμάτ!
-Ε αυτό ξέρω να κάνω!
-Γύρνα το laptop ανάποδα και άνοιξε το καπάκι της ram και πες μου τι βλέπεις
-Εκείνο που είναι σπασμένο και βγαίνουν κάτι σιδεράκια;
-....(meh)

Προφανώς cookie basher+τεχνολογία=terrible match, αλλά τί να κάνω που είμαι σκατοτεχνοκράτης :Ρ

Όλα ήρεμα στη Βουργουνδία επιτέλους, αν δεν σκέφτομαι ότι πρέπει να τελειώσω εκείνη τη ρημάδα την πτυχιακή, που την Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα να έγραφα, θα την είχα ήδη τελειώσει τους τελευταίους οκτώ μήνες, μαζί με τις διορθώσεις. But instead, έχω γράψει μόλις 7 σελίδες, που χάθηκαν σε κάποιο από τα 8-9 φορμάτ που έκανα το τελευταίο 2μηνο. Ή μήπως ήταν στον σκληρό που μου "χτύπησε"; Ή στον εξωτερικό δίσκο που χάλασε; Terrible, terrible match.

On another note, δε μπορώ να κρύψω την τσαντίλα που θα χάσω τη συναυλία των Μ83, επειδή θα βρίσκομαι σε γάμο που δε μπορώ να λείπω και θα ακούω τα "Λιανοχορταρούδια" (συνθεσάιζερ edit) και άλλα γαμο-σουξέ. Oh well, Shikata ga nai που λένε και τα γιαπωνέζια, τουλάχιστον έρχεται και πάλι το Ροϊζινάκι το Νοέμβρη, και εννοείται πως αν δεν είμαι σε κανένα στρατόπεδο της επικράτειας, θα παρευρεθώ (:Ρ)

Poopsie, Oni, καλή αρχή ρε βλαμμένα στις νέες σας χώρες, πάλι έμεινα πίσω να κουνάω τα μαντήλια. :)

As In Rebekkamaria ~ She Lion (right click>save as)

As In Rebekkamaria ~ Yours Truly (right click>save as)

Είναι δύσκολο το μεροκάματο (αυτό τό'χα ξεχάσει), αλλά η δουλειά κάνει τους άντρες κλπ κλπ

Το pc μου κουβαλούσε την κατάρα Ju-on. Μετά από χρόνια ταλαιπωρίας, αλλαγές hardware, αναβαθμίσεις, πατ πατ για καλόπιασμα, κρέμασμα σκόρδων, ευχέλαια κλπ, νόμιζα ότι είχα εξαντλήσει κάθε νόμο του Murphy. Αλλά όοοχι. Τελικά το έστειλα να κάνει παρέα στα άλλα σκουπίδια στη χωματερή, σιχτίρισα όσο χρειάστηκε και έτρεξα στην αγκαλιά της πρόσφατης τεχνολογίας. Το νιώθω όμως να στέλνει κατάρες στον αντικαταστάτη του μπρρ..

Υπάρχουν άτομα τριγύρω μας όπου χρειάζονται κάθε ψυχοφάρμακο που έχει βγει την τελευταία δεκαετία, αλλά δεν τα παίρνουν και ρισκάρουν να γινουν θύματα δολοφονίας. Καλή μου, μαλακισμένη, ηλίθια και σκατόψυχη Φ., εύχομαι να σε μαζέψει σύντομα κανένας ήρωας ψυχίατρος, αλλιώς σε βλέπω να γίνεσαι πουρές μαζί με τα άλλα φρούτα. Τώρα ποιος θα είναι αυτός που θα σε πετάξει εκεί μέσα; Μάλλον όλο το εργοστάσιο μαζί και μετά θα κάνουν πάρτυ με κοκτέηλ. Γι'αυτό σου λέω. Βρες κάποιον να σε μαζέψει.

Δεν είναι όλες οι σαβούρντες αστείες, οι πιο πολλές πονάνε κιόλας.

Το γούστο στους άντρες (x) είναι γραμμική συνάρτηση του τί κόσμο βλέπεις σε καθημερινή βάση (y) και του πόσο μακριά είσαι από μεγάλη πόλη (z). Ακόμα και ο revqueer θα με κοιτούσε με σιχαμάρα πλέον.

Τα μικρά είναι τα πιο εγωιστικά σκατοπλασματάκια. Δεν είναι τυχαίο που ο ανηψιός μου, όταν είδε ότι ήμουν το μόνο άτομο που δεν έτρεχε από πίσω του, έκανε τα πάντα για να κερδίσει την προσοχή μου. Και το σκατιάρικο τα κατάφερε μια χαρά! Εγώ, να κάνω την αρκούδα και να μιλάω μωρουδίστικα (τατούι=αυτοκίνητο, γάα=γάλα, κλπ); Ποιος θα μου τό'λεγε...

Μπορώ να αντέξω τρελά ωράρια δουλειάς. Εντάξει, τώρα που το κλείσαμε κι αυτό, μπορώ να αρχίσω να στέλνω βιογραφικά σε άλλες χώρες;

Αν δεν ανοίξεις τον reader για καιρό, πολλά ποστ που δε διάβασες είναι με σήμανση αναγνωσμένου. Σου λέει, τόσο καιρό στα κρατάω, άντε και γαμήσου.

Η μονίλια είναι κακό πράγμα.

Οι νταλικιέρηδες είναι όλοι μπερμπάντηδες, να τους προσέχετε.

Reminder to self #1: Να μην ξαναεμπιστευθείς γυναίκα! Καλά λένε οι στρέητ. Πουτάνες όλες τους, πουτάνες! (μπαχαχα)

Reminder to self #2: Να μην αναλάβεις ξανά δουλειές άλλων, όσο και να νιώθεις ότι θά' πρεπε. Άσ' τους να ζορίζονται κι εσύ τουρίστας. Τίποτα καλό δε θα βγει και στο τέλος θα είσαι κι ο "δείτε ένα μαλάκα". Γάμα τους. (υποπαράγραφος: Επίσης ποτέ μα ποτέ να μην αναλάβεις να ασχοληθείς με το pc του γαμπρού. Τόσα χρόνια, τίποτα δεν έμαθες. Φά'τα τώρα.)

Η ποικιλία Andros των συμπύρηνων ροδακίνων είναι λιγότερο ευπαθής από τα Loadel ή τα Evert.

Η Bjork είναι μαλάκω.

Πρέπει να χωρίσω το πιο fake ζεύγος της μπλογκοεπικράτειας. Poon, την επόμενη φορά θα σου τον φάω τον άντρα, be warned!

Róisín, live @Jools:

Αν μένεις με γονείς, όσο καλοί και να είναι, τη γκρίνια δεν τη γλυτώνεις, είναι το δεδομένο στη σχέση. Σήμερα κι ενώ πέρασα ένα άυπνο βράδυ, κατέβηκα να ετοιμάσω έναν καφέ να ανοίξει το μάτι. Εγώ σε φάση ζόμπι, η μαμμμά τη βλέπω, κωλοστρίβεται για πρωινή ξιφομαχία, αλλά δεν είμαι σε θέση μάχης, οπότε προσπαθώ να κάνω την παρουσία μου ανεπαίσθητη ήτοι κάνω τον Κινέζο.

Η αφορμή ήταν ότι μιλούσα στο τηλέφωνο πρωινιάτικα, και γενικά όλη την ώρα ή ότι τη μια ακούω μουσική [που τελευταία την έχω ψυλλιαστεί και ακούω στα μουλωχτά με τα ακουστικά, 26 χρονών μαντράχαλος], ότι την άλλη κοιμάμαι και τέλος πάντων τί θα γίνει επιτέλους με την πτυχιακή μου etc etc [πού να φτάσει ώρα που θα γκρινιάζει και για εγγόνια δηλαδή!]

Το ένα έφερε το άλλο, οπότε σκάει και η βόμβα για τη ρημάδα τη σχολή γενικά, κήρυγμα με μπόλικη δόση παροξυσμού, η γιαγιά να έχει έρθει για βόλτα και να την κάνει άρον άρον στο αθόρυβο και με ελαφρά, εγώ να είμαι σε φάση why god, το κήρυγμα να συνεχίζεται και να έχουμε φτάσει πια στον απολογισμό των τελευταίων 8 χρόνων, εγώ why god, whyyyy, take me now

Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, φτάνω στα όριά μου σε χρόνο ρεκόρ, σήμερα όμως θες η μαστούρα της αϋπνίας, θες το ότι το έχω συνηθίσει ή ότι δε θέλω να ανάψω κι άλλες φωτιές, είχα σθεναρή αντίδραση, it was a first...

Μαμμμμά: ..Και δε μπορώ άλλο, βαρέθηκα 8 χρόνια αυτή η σχολή [6 και κάτι είναι, άλλα ας μην το πιάσουμε], όλο τα αναβάλλεις μπλα μπλα και θες να πιάσεις και δουλειά και τί θα γίνει με την πτυχιακή μπλα μπλα μπλαααα
Εγώ: ...χμμφ.. whatever...
Μαμμμά: Εμ βέβαια, εμείς φταίμε πάλι!
Εγώ: ???
Χάλια τα αγγλικά σου μαμά, χάλια.

Ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματά μου είναι πως αν βρω κάτι που μ'αρέσει, κολλάω μέχρι που με σιχαίνομαι. Έτσι κόλλησα και με το Persona 3 κι έπαιζα ασταμάτητα [μόνο για ύπνο-φαΐ-τουαλέτα] από το Σάββατο ως χθες τα ξημερώματα [Τρίτης προς Τετάρτη] και γι'αυτό ίσως χάθηκα. Αφού λοιπόν σιχάθηκα τον εαυτό μου, το δωμάτιο, το PS2, το παιχνίδι και τα τσιγάρα, αποφάσισα να κάνω ένα break ως το σ/κ από οποιαδήποτε fun δραστηριότητα, blogging included [και ποιος ξέρει, ίσως πιάσω και την πτυχιακή].

Ένιγουέι, για άλλο λόγο ξεκίνησα να κάνω το ποστ!..

omg omg omg! Ολοκαίνουριο Resident Evil 5 trailer! Περιμένω φυσικά να δω και στην Ε3 ακόμα περισσότερα. Το παιχνίδι θα κλωτσάει κώλους [ατυχής μετάφραση], απλά. Φαίνεται τελείως ΠΑΛΟΥΚΙ, τόσο που αγχώνομαι βλέποντας τις μάχες στο βίντεο. Μαζί με το XBOX 360 και το Resi, θα φροντίσω μάλλον να προμηθευτώ και κανένα Action Replay XD

Μια δική μου συλλογή με μερικά από τα πιο αγαπημένα μου.
Τί να πω για το Billy MacKenzie...Τη φωνή... Όποιος δεν τον ξέρει, ας διαβάσει εδώ.

Περιμένεις να νυχτώσει αρκετά, όσο πιο αργά, τόσο το καλύτερο. Διώχνεις τους πάντες, βάζεις αλκοόλ, φροντίζεις να έχεις γεμάτο πακέτο, το βάζεις να παίζει.

This Friday (30/05/2008 at 22:30), Muzine magazine is throwing a party for it's Thessaloniki friends at Nikis 35 café-bar, with the co-operation of Highlights magazine. Some of the magazine writers (Elafini, Aggelos, Enteka, Nektarios) will be there to share their music knowledge with us, and also hit the decks too, along with the other usual suspects!

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που καιροφυλακτούσα στα blogs των gsus, h2o, sikia, enteka, provatos και άλλων, αφήνοντας που και που σχόλια, είτε ως ανώνυμος είτε με κάποιο προσωρινό nickname. Ξενύχτησα πολλές φορές διαβάζοντας ποστ, back to back, ανακαλύπτοντας κάπως αργά την "μπλογκόσφαιρα". Αμαλία, Φοίβος.

Κάπου εκεί, είπα να κάνω εγγραφή στο blogger.com για να έχω ένα μόνιμο nickname, μόνο και μόνο για να αφήνω σχόλια. Όλα αυτά που ήθελα ήταν πιασμένα, οπότε δοκίμαζα μετά ηλίθια nicknames, χωρίς βαθύτερη σημασία, μέχρι να βρω κάποιο. Δε με ένοιαζε κιόλας, αφού το να συντηρώ blog μου φαινόταν αδύνατο, οπότε και δε θα το προσπαθούσα. Εξάλλου, μια προσπάθεια στο deadjournal.com χρόνια πριν, ήταν μάλλον αποτυχημένη. Έτσι κατέληξα με τη φλασιά του Cookie Basher, μη ρωτάτε γιατί, απλά μου φάνηκε ότι είναι τελείως whatever = ό,τι πρέπει [το Lady Basher ήταν καπαρωμένο πάντως :Ρ].
Κι έτσι λύνεται (?) η απορία του RevQueer [hey boy!] για την ιστορία του ψευδώνυμου. [homme, dustie, stassa, colpocoquette, τον πούλο. Σειρά σας.]


Ακριβώς ένα χρόνο πριν, δημοσίευσα το πρώτο μου ποστ, δειλά δειλά, περισσότερο σαν πείραμα [είχαν προηγηθεί κι άλλα, που έμειναν τελικά αδημοσίευτα] και θυμάμαι το ποδαρικό του enteka, μετά από ένα σχόλιό μου στο blog του. Παραδόξως, εκείνη τη μέρα τη θυμάμαι χαρακτηριστικά.
Η αρχή αυτή έγινε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο, που ήμουν εγκλωβισμένος σε διάφορες δυσάρεστες καταστάσεις και λόγω αυτών βυθιζόμουν στην κατάθλιψη ολοένα και περισσότερο. Νομίζω φαίνεται στα πρώτα post, έστω και υπογείως. Στην πορεία, τα blogs έγιναν παρέα μου σε παράξενες ώρες και φάσεις και είχα πάντα ένα χώρο για να εκφράσω χαρά, γκρίνια, νεύρα, άκυρες φλασιές και τα πάντα ενδιάμεσα.
Αυτό είναι το 246ο post. Όσα προηγήθηκαν [και όσα θ'ακολουθήσουν] είναι τελείως random, από βαθιές σκέψεις μέχρι τον κώλο της Rihanna κι από ανησυχίες μέχρι τα άσπρα ρουθούνια της Amy, με μπόλικη μουσική στα διαλείμματα. Όπως δεν παίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά, έτσι και το blog μου είναι ένα αστείο. Το λέει και το όνομα: Void(0), μια τζούφια συνάρτηση. Άσε που, κρίνοντας από την [όχι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα] ζωή μου τελευταία, είναι θαύμα που είχα κάτι να γράψω at all.

Στην πορεία, τα δυο πιο ενδιαφέροντα γκομενάκια και καλύτεροι φίλοι μου, like E V A H, p.o.v. of a g. & poontangdee άνοιξαν τα δικά τους blog, κάνοντας τα πράγματα πολύ πιο ενδιαφέροντα και spicy. Γνώρισα αρκετούς άλλους από εσάς, κάποιους περισσότερο και κάποιους λιγότερο απ'όσο θά θελα χεχε [μάλλον αμοιβαίο], αλλά όπως λέει και ο p.o.v. [quoting Mariah]: People are a trip [yeah, whatever that means].

Πριν την κάνει για το Primavera, ο gsus [να περάσετε γαμάτα!] με προσκάλεσε στο παιχνίδι με τα ιδιόχειρα σημειώματα... Σίγουρα δε φημίζομαι για την πρωτοτυπία μου, οπότε πάρτε ένα ταπεινό post-it:

[Γράφεις, σκανάρεις/φωτογραφίζεις, ποστάρεις, λινκάρεις στο http://autographcollectors.blogspot.com και προσκαλείς κόσμο. Pov, erisabetsu, homme, neverlandean, oniii, you have been chosen :P]

[click @ εικόνα]

Τις τελευταίες δυο μέρες αρχίζω να νιώθω το καλοκαίρι στο πετσί μου. Το μπουκάλι με το νερό ζεσταίνεται γρήγορα, το παγωτό στο μπωλ λιώνει πριν προλάβω να το φάω, η επιδερμίδα μου αρχίζει να κολλάει από τη ζέστη και την υγρασία. Το καθημερινό ντους είναι πλέον ανάγκη που δεν αναβάλλεται, τα κουνούπια προσπαθούν να μπουν από τη σίτα του παραθύρου με το που πάει να νυχτώσει και ό,τι ακουμπάς γύρω σου είναι ζεστό. Αν θες να με νευριάσεις, μπορείς απλά να προσπαθήσεις να με πείσεις ότι έχω άδικο που δε μ' αρέσει το καλοκαίρι. Δε μ'αρέσει, τελεία. Σίγουρα εξαιτίας της ζέστης. Και ίσως επειδή δεν έχω ζήσει ποτέ το καλοκαίρι όπως το ζουν στις διαφημίσεις των παγωτών και των φραπέδων. Και για ένα κάρο λόγους ακόμα.

Το καλοκαίρι φέτος προμηνύεται μονότονο και βαρετό όσο δεν πάει και θα μοιάζει πολύ με προηγούμενα καλοκαίρια, εκείνα τα καλοκαίρια που είχα ορκιστεί στον εαυτό μου πως δε θα αφήσω να ξαναέρθουν. Αλλιώς τα είχα στο μυαλό μου, αλλά και από την άλλη, δεν έχω κάνει και τίποτα προς εκείνη την κατεύθυνση. Το πλάνο [γιατί τί αιγόκερως θα ήμουν αν δεν είχα καταστρώσει φιλόδοξα πλάνα, με όλες τις λεπτομέρειες;] όριζε πως όταν το καλοκαίρι θα τελείωνε, θα είχα κλείσει ανοιχτές υποθέσεις και θα σχεδίαζα το μέλλον, που τόσο καιρό και τόσο πολύ λαχταράω. Καμμία σχέση.
Η πραγματικότητα θα έχει ως εξής. Το καλοκαίρι θα τελειώνει κι εγώ θα είμαι εκεί που ήδη είμαι τους τελευταίους μήνες. Θα δουλεύω σε μια εποχιακή δουλειά, μόνο και μόνο για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο και να μην πεθάνω από την αφόρητη πλήξη της επαρχίας. Μια δουλειά 7 ημερών την εβδομάδα, μέσα στο καλοκαίρι, που τέσσερα χρόνια πριν νόμιζα πως της είχα πει οριστικά αντίο κι έκλεισα για τα καλά την πόρτα πίσω μου. Αλλά από την άλλη, σκέφτομαι πως ολόκληρος ο χρόνος που πέρασε δεν είναι τίποτα άλλο από μια επανάληψη. Ένα best [ή καλύτερα worst] of των προηγούμενων χρόνων, έτσι για να το εμπεδώσουμε καλύτερα. Μια αναδρομή της τελευταίας σχεδόν δεκαετίας, τότε που κάποια πράγματα έμοιαζαν απίθανα και άλλα σίγουρα, εκεί, κάπου στα 17.
Είναι περίεργο και ενοχλητικό να γυρνάς στους δρόμους της μικρής πόλης όπου μεγάλωσες, να έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που έφυγες [και ξαναγύρισες προσωρινά, τί κι αν κοντεύουν 2 χρόνια από τότε] και να αισθάνεσαι την ίδια λύσσα που ένιωθες και τότε και σε έτρωγε, αλλά σου έδινε και κουράγιο να διαβάζεις για τις πανελλήνιες το '99. Το συναίσθημα περίπου ίδιο. Η διάθεση για δράση όμως, κάπου στη διαδρομή έχει ξεφτίσει. Τίποτα φαίνεται να μην έχει αλλάξει, αλλά ξέρεις ότι τίποτα δεν είναι πια ίδιο με τότε.
Όταν η βαρεμάρα και η ακινησία γίνεται συνήθεια και κατεστημένο. Τότε είναι το χειρότερο. Που σε ενοχλεί, αλλά είναι πιο εύκολο να το αφήνεις να ξεχνιέται και να χάνεται μετά από λίγο. Δε λύνεται, αλλά τουλάχιστον σταματάς για λίγο να αγχώνεσαι. Που για να ξεκουνηθείς και να αποφασίσεις να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου [σαν άλλοτε] πρέπει να ταρακουνηθείς, να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα και να ξυπνήσεις. Εύχεσαι να γίνει κάτι [από μόνο του], να σκάσει μύτη ένας από μηχανής θεός και να σε στρώσει. Ή αλλιώς "υπέρβαση". Πρέπει να την κάνεις.
Τον τελευταίο καιρό δε βγαίνω καν από το σπίτι, δεν υπάρχει τίποτα εδώ έξω για μένα. Όποιος με "ανακαλύπτει" και με ρωτάει τί κάνω, αν τελείωσα τη σχολή κλπ, συνεχίζω να απαντάω με τον ίδιο τρόπο που απαντούσα και πριν 2 χρόνια. "Είμαι σε μεταβατική περίοδο". Είναι το πιο εύκολο, το καταπίνει αμάσητο ο άλλος. Λες τελειώνω την πτυχιακή μου και περιμένω να πάω στρατό. Και καθάρισες. Δε λες είμαι σε αδιέξοδο, προσπαθώ να βγω, αλλά δε θυμάμαι από που μπήκα.

Αλλά δε βαριέσαι. Έρχεται το κατακαλόκαιρο. Και δεν κουνιέται φύλλο.
[Summer time, the roughest time]