Void(0)

1995. Μεσημέρι Δεκέμβρη. Γυρνώντας από το σχολείο, βλέπω ότι επιτέλους ήρθε το νέο τεύχος του αγαπημένου μου περιοδικού Ποπ Κορν. Ήταν τέτοια η φανατική μου προσήλωση στο περιοδικό που κάθε μήνα έστελνα τα αποκόμματα για ΟΛΟΥΣ τους διαγωνισμούς, έστελνα γράμματα κλπ κλπ (wot? όλοι έχουμε σκοτεινό παρελθόν)
Ένιγουέι.
Στα singles του μήνα, ο παρακάτω ύμνος



που έμελλε να με σημαδεύσει για πάντα (ok, εδώ κάνω πλάκα!)
Πάντως εκείνο το χειμώνα τον σημάδεψε. Ακουγόταν συνέχεια. Το τραγουδούσαμε στα διαλείμματα με τη Εύα, γράφαμε τους στίχους στα θρανία...αχ τί εποχές!

Πρόσεξε πως λανσάρει το λουκ που 4 χρόνια μετά θα χάριζε στην Dana διεθνή καριέρα.
Επίσης το βεραμάν/μαύρο outfit θα το βρείς στους πρώιμους Placebo, circa 1996.
Επίσης να καταγγείλω ότι το παραπάνω βίντεο το ξεπατίκωσε ο Θάνος Καλλίρης για το "Σ' αγαπάω... που να πάρει!", που ήταν στη λίστα του Ποπ Κορν με τα άλμπουμ του μήνα, ενάμισυ χρόνο μετά. Φυσικά, ο Θανούλης δεν έβαψε το μαλλί κίτρινο, τα χείλια κόκκινα, δεν έβαλε φτερά παντού, δεν έγλειφε παγωτό χωνάκι, αλλά το κόνσεπτ ολόιδιο. Shocking.

(Αδικία πάντως. Η bimbo καβαλάει το γκομενάκι κι ο Sebastian στην απόξω! Μες στα νεύρα. Για εκδίκηση της καταστρέφει τα fake jimmy choo και το αγαπημένο της αρκουδάκι)

Κι όμως ζει! 26/10 βγάζει νέο single μετά από 10 χρόνια! Αν αυτό δεν είναι το comeback της χρονιάς, ποιο είναι;

Neverάκο, τα 90s είναι ανεξάντλητα!..

Και να φανταστείς ακόμα δεν τό 'χω κάψει τελείως

Την Annie Lennox ποτέ δεν τη συμπάθησα τρελά. Δεν ξέρω, κάτι μου φαίνεται να λείπει από την εικόνα. Ίσως να είναι επιτηδευμένη. Δε μιλάω για την Annie Lennox των 80s, αλλά για εκείνη των 00s. Εκεί όμως που με αφήνει αδιάφορο, βρίσκω κάτι σ'αυτήν που μ'αρέσει. Όπως το A Thousand Beautiful Things, από το Bare. Γενικά, όταν ρίχνει τους τόνους της πάει.
Πέρα από το όλο gay thing που την περιβάλλει και το βρίσκω κάπως, τη Δευτέρα βγαίνει το 4ο άλμπουμ της, Songs of Mass Destruction (σιγά μαρή!), που περιέχει

β. το 1ο single Dark Road, είναι και το καλύτερο του δίσκου και ο λόγος ύπαρξης του ποστ στην τελική.

Το εξώφυλλο μ'αρέσει, μου κάνει κάτι σε μου βομβάρδισαν το καμπαρέ, αλλά εγώ κυρία.
Kudos για το outfit και το photoshop. (Βρήκα τι θα ντυθώ απόψε)

Dark Road
Sing

official page

Πάει κι ο Σεπτέμβρης.
Δε θα πω ότι μου φάνηκε σα χθες που μπήκε, γιατί μου φάνηκε ότι κράτησε μισό χρόνο πάνω κάτω!
Να πω ότι έχω να βγω, έστω για έναν καφέ, πάνω από μήνα; Δε θα το πω, θα το ουρλιάξω!
Αυτή η εξεταστική με αποτελείωσε, σωματικά και ψυχολογικά, τελειώνει τη Δευτέρα (μετά από έναν αιώνα και κάτι ψιλά) κι ελπίζω σιγά σιγά ν'αρχίσω να ανακτώ την επαφή με τον έξω κόσμο. Θαυμάζω αυτούς που μπορούν να συνδυάζουν πετυχημένα διάβασμα και σχετικά κανονικούς ρυθμούς καθημερινότητας...εγώ νομίζω ότι αν βγω μια βόλτα (αν προλάβαινα δηλαδή), δε θα μπορούσα με τίποτα να τα ξαναπιάσω. Παράλογο μεν, αλλά όταν είπα να αφοσιωθώ σε αυτό, αυτομάτως το πήγα στα άκρα -συνηθισμένο πράγμα για μένα τώρα που το σκέφτομαι...!
Είναι πολύ μαλάκες αυτοί που παίρνουν αποφάσεις για τα του Παν/μίου! Αρχικά μας βάζουν μαθήματα την επόμενη του τέλους της εξεταστικής. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει στο συγκεκριμένο παν/μιο. Έστω βρε παιδιά, μια μέρα κενή, να νιώσω λιγάκι άνθρωπος...! Αλλά όοοοχι.

Το βασικότερο είναι όμως, που να τους πετύχει σεξομανής δραπέτης από απομόνωση σε έρημο στενό, ότι μας κόβουν την πτυχιακή εξεταστική! Αυτό (για τους μη γνωρίζοντες) σημαίνει ότι πλέον οι επί πτυχίω φοιτητές (βλ. εμένα) δε θα μπορούν να δίνουν τα μαθήματα ζυγών εξαμήνων το Γενάρη. Και νταξ, αυτό από μόνο του είναι κακό, αλλά δεν είναι και τρομερό. Το κλου της υπόθεσης είναι ότι αυτό αποφασίστηκε πριν πολύ λίγες μέρες, στα τέλη της εξεταστικής και θα εφαρμοστεί από την επόμενη!!! Δηλαδή εγώ που έχω 1 μάθημα ζυγού εξαμήνου, θα πρέπει να περιμένω μέχρι τον Ιούνιο για να πάρω το γαμημένο το πτυχίο, ενώ θα είχα φροντίσει να μου έμεναν μόνο χειμερινών εξαμήνων ΑΝ μας είχαν ενημερώσει πριν από αυτήν την εξεταστική.
Τέλος πάντων, η καθηγήτρια που έχει το συγκεκριμένο μάθημα μας υποσχέθηκε ότι κάτι θα κάνει, έστω στα κρυφά. Χμμ.. Μούμπλε μούμπλε... παρανομίες...μούμπλε... μυστικές συμφωνίες..μούμπλε.. υπόγειες διαβουλεύσεις... Αρχίζω να ιντριγκάρομαι από όλο αυτό το σκηνικό μου φαίνεται.

Τελικά, όπως βγαίνει κι από τα παραπάνω, το πτυχίο παίρνει αναβολή για την επόμενη εξεταστική (αν με αφήσουν). Δεν έχω παράπονο πάντως, παρ' όλο που ξεσκίστηκα. Μου μένουν μάλλον 3 μαθήματα και η ολοκλήρωση της πτυχιακής. Κι ο yours truly, θα πάρει πτυχίο μετά από 6 μισυ ταραχώδη χρόνια, αλλά δε θα του κάνει πλέον και καμμία αίσθηση.
Ένα ανεξήγητο φαινόμενο είναι ότι κάθε φορά που ξεκινάω διάβασμα, με πιάνουν συνεχόμενα χασμουρητά. Και ναι, νταξ, οι βάσεις δεδομένων στην προκειμένη είναι βαρετές, αλλά με το που αφήνω το βιβλίο, τα χασμουρητά εξαφανίζονται...

Μετά τον Keen, είπα κι εγώ να δω σε ποιες σταρ-περσόνες μοιάζω, σύμφωνα με το www.myheritage.com. Ιδού:

Συμπεράσματα:

Μοιάζω με γιαπωνέζες/κινέζες. Και με τον Hugh Grant (ακκκκ).
Α και με την Αudrey Hepburn.

LOOL

Μισό να πιάσω τα poppers και το ky μου για τα επόμενα 4 χρόνια, τώρα που προλαβαίνω...
Το λέει και το όνομα: Καραmanlyς.
Non stop harcore fucking. Εγγύηση.

Erykah Badu, Angie Stone, Maxwell, Macy Gray, Lucy Pearl, Lauryn Hill, Floetry, Alicia Keys, D'Angelo, Jill Scott.

Neo Soul, Urban ή απλά Soul των 00's, όπως προτιμούν δηλαδή να αποκαλούν αυτό το sub genre οι εκπρόσωποί του, χωρίς τις ταμπέλες των δισκογραφικών (ο όρος neo soul εισήχθηκε από έναν executive της Motown). Με ταμπέλα ή χωρίς, το συγκεκριμένο είδος έχει να επιδείξει καλλιτέχνες σαν τους παραπάνω, θεωρείται ο αντίποδας του mainstream hip hop και -απλουστεύοντας- είναι ένα υβρίδιο από 70's soul, jazz, funk, hip hop, house και άλλα..
Από τους πιο σημαντικούς εκφραστές, η Jill Scott.
H Jill ξεκίνησε απαγγέλοντας ποίηση (spoken word artist), ώσπου την ανακάλυψαν οι Roots και συνεργάστηκαν μαζί της, τόσο στο Things Fall Apart, όσο και πιο μετά, στο Phrenology.
Στη συνέχεια, έβγαλε τον πρώτο της δίσκο το 2000 με τίτλο Who Is Jill Scott? Words and Sounds Vol. 1 κι έγινε γνωστή, κυρίως στις ΗΠΑ.
Συνεργάστηκε στην πορεία με ονόματα όπως Common, Erykah Badu, Eric Benet κι έβγαλε το δεύτερο της άλμπουμ, το Beautifully Human: Words and Sounds Vol. 2, που το βάζω ανάμεσα στα αγαπημένα μου. Ο ήχος της, ζεστός και πλούσιος, οι στίχοι καθημερινοί και αληθινοί, η φωνή της, αισθαντική και ξεχωριστή, φτάνει κάμποσες οκτάβες πάνω. Τραγούδια σαν τα Golden, The Fact Is (I Need You), Gettin' In the Way & Cross My Mind, δίνουν το στίγμα της.
Το 2005, εκδίδει τη συλλογή με ποιήματα, The Moments, The Minutes, The Hours, θυμίζοντάς μας πώς ξεκίνησε. Και φτάνουμε στο τώρα, που το νέο της άλμπουμ, The Real Thing: Words and Sounds Vol.3, ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες (για Ελλάδα διατηρώ μια επιφύλαξη). 1ο single το Hate On Me και επόμενο το My Love.

People, gather around! Ακολουθεί πολιτικό ποστ
People: έλεος πια, χέσε μας

Λογική αντίδραση... Just for the record..Δεν είχα σκοπό ούτε καν να απασχολήσω το μυαλό μου με τις εκλογές. Πόσο μάλλον να καθήσω να γράψω. Να μου συγχωρεθεί η κοινοτυπία, παρακαλώ :P
Απλά νιώθω την ανάγκη να συντονιστώ στην ίδια συχνότητα με κάποιους. Ακολουθεί ποστ-σεντόνι, διπλωμένο στα τέσσερα, so consider yourselves warned.

Part 1 - Δεν πάτε καλά...

Η οικογένειά μου θεωρεί δεδομένο ότι θα ψηφίσω για άλλη μια φορά αυτό που θα μου υποδείξουν. [insert buzzer sound here]
Πριν κάμποσες μέρες, ανακοίνωσα στον πατέρα μου να μην υπολογίζει την ψήφο μου, ως πακέτο με της υπόλοιπης οικογένειας. Κούνησε το κεφάλι και είπε κάτι του στυλ, "καλά καλά, λέγε ότι θες εσύ". Βλέπεις, ο θείος Γ., κατεβαίνει και πάλι στις εκλογές με το "κόμμα μας" και θεωρείται υποχρέωση και οικογενειακή αλληλεγγύη να του χαρίσω ασυζητητί την ψήφο μου. Μου λένε ότι όταν έρθει η ώρα, ο θείος θα βοηθήσει.

Πως γίνεται να λένε κάτι τέτοιο χωρίς να ντρέπονται/γελάνε/αηδιάζουν; Λες και πρόκειται να ζητήσω ποτέ ρουσφέτι. Λένε μεγάλο λόγο να μη λες, αλλά ξέρω ότι δεν θέλω ποτέ να ζητήσω "εξυπηρέτηση" για να πάρω μετάθεση / βρω δουλειά / διεκδικήσω αυτά που μου ανήκουν. Προσπάθησα να εξηγήσω το αυτονόητο, ότι ο θείος έχει φιλοδοξίες (μη χέσω) και είναι αποκλειστικά και μόνο πρόβλημα δικό του, nothing to do with me. Και ότι δεν πολυκολλάω να του πω ότι δεν τον ψήφισα, αν με ρωτήσει αν τα κατάφερα με το -έτοιμο- ψηφοδέλτιο...

Πράγματα που για μένα είναι πιο ξεκάθαρα κι από το τί μήνα έχουμε, για τους γύρω μου είναι σαν να υπάρχει ένας μεγάλος ελέφαντας πάνω στο τραπέζι της κουζίνας και κανείς να μην τον βλέπει. Hello people, what's wrong with you?


Part 2 - You make me sick

Οι πολιτικοί είναι στην πλειοψηφία τους σιχαμεροί θεσάκηδες, που κάθε λίγα χρόνια βγαίνουν στις λαϊκές ζητιανεύοντας ψήφους, που πηγαίνουν ίσα να τους πάρει η κάμερα σε καμμένα χωριά, άχρηστοι δημιουργοί, υποκινητές και δέσμιοι του συστήματος που επικρατεί στην Ελλάδα....

Δεν ξέρω πως ακούγονται όλα αυτά, ποτέ μα ποτέ δεν είχα πολιτική σκέψη, δεν τάχθηκα πολιτικά κάπου. Αλλά ρε συ, δε μπορώ άλλο να με κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα μου. Να με κάνουν να απορώ με την ηλιθιότητα του κόσμου που τους εκλέγει πανηγυρικά. Να με στρέφουν στην απολιτίκ φάση. Και να είμαι μέσα σε όλα αυτά αόρατος.
Αυτή τη φορά το πήρα ζεστά το θέμα. Και σκεφτόμουν, αφού κάτι πρέπει να ψηφίσω, τι θα είναι αυτό. Θα έριχνα λευκό-άκυρο, αν αυτό δεν ευννοούσε αυτούς που αποφεύγω. Φακ, σκεφτόμουν να έριχνα μέχρι και σαλάμι! Αλλά και πάλι. Σκατά, ότι και να έκανα, they would have their way again.


Part 3 - Το αρχικό θέμα του ποστ

Πριν μήνες, διάβαζα στο λεωφορείο ένα αθηναϊκό free press και έπεσα πάνω σε ένα άρθρο για ένα νεοσύστατο κόμμα... Δεν ξέρω γιατί -αφού μονίμως αποστρέφω το βλέμμα από κάθε τί κομματικό-, αλλά ξεκίνησα να το διαβάζω.. Διάβασα τυπωμένα για πρώτη φορά τα αυτονόητα, να λέει κάποιος "ρε παιδιά, υπάρχει ένας τεράστιος ελέφαντας πάνω στο τραπέζι της κουζίνας! wtf?"..
Το αποθήκευσα κάπου στο μυαλό μου, με σκοπό να ανατρέξω πάλι εκεί οπωσδήποτε...

Λίγο καιρό μετά, αποφάσισα να το ψάξω στο νετ.. Δε θυμόμουν λεπτομέρειες, οπότε googlάρησα και βρέθηκα εδώ. Έντρομος. Wtf? What was i thinking? Γύρισε ο κόσμος ανάποδα; Αφού έπεισα τον εαυτό μου ότι όλα ήταν μια παραίσθηση, απογοητευμένος, ξέχασα το όλο θέμα.
Μέχρι που έπεσα στο post του αγαπητού Αρκούδου και όλα ξεκαθάρισαν. Τελικά ήταν αυτό!
Στο διάολο και τρόμαξα -καλά τα θυμόμουν!


Part 4 - Η κατακλείδα (αυτή που μας μάθανε στο Λύκειο και πάντα μου έφερνε στο μυαλό την Κλειτορίδα)

Όποιος ενδιαφέρεται, ας ρίξει μια ματιά.. Τα σποτ (εδώ κι εδώ που μάλλον δε θα τα δει και πολύς κόσμος) είναι το κάτι άλλο..! Δεν εκθειάζω -απλά μου φαίνεται σα μια ψύχραιμη οπτική πλευρά, με αρκετά σωστά points, άσχετα με το προεκλογικό πανηγύρι.
Ακόμα και αυτό, το αυτονόητο, είναι σπάνιο...
Όπως έγραψε κι ο George:

Και δε σου το έγραψα αυτό γιατί θέλω να σε κάνω να τους ψηφίσεις.
Θέλω όμως να σε κάνω να το διαβάσεις και να έχεις άποψη, κι ας είναι η χειρότερη.

Αν έφτασες ως εδώ

1. συγχαρητήρια για την υπομονή
2. αυτό σημαίνει ότι ίσως και να μπορώ να γράψω σεντόνι που να διαβάζεται :P
3. τσάκω έναν Jeremy Piven για ανταμοιβή

Γιατί ο Guy έχει τη ζοχάδα έκδηλη στο πρόσωπό του και η Maddy πλέει σε πελάγη ευτυχίας και αγαλλίασης;

Χμ.

Μάλλον θα έχει να κάνει με τα ψωνάκια που μόλις έκαναν...
Τι πήραν;

Αυτό. Ένα μωβ strap-on με μαργαριτούλες.
Τελικά ακόμα να του συγχωρήσει το Cast Away.
Quoting:

Most likely this is being used on Guy Richie, but Madge should consider letting Guy use it on her. Bitch is uptight and needs a little loosening up. Maybe that will make her fun again. Yeah, probably not. Even the Tower of London being shoved up her ass couldn't loosen it up.

"C' mon, bitch, say it! Who's the man?"

Τί εννοεί η Έφη Σαρρή όταν λέει ότι αν εκλεγεί βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ. θα υποστηρίξει τα ίσα δικαιώματα των γκέι;

Μετέωρος, χαμένος.
Έτσι αισθάνομαι... Αφορμή και όχι αιτία στάθηκε μια πολύωρη συζήτηση με τον πρώην στο τηλέφωνο.
Λίγη ιστορία, for the sake of it.

Πριν ένα χρόνο και κάτι, έκανα την πρώτη μου σχέση. Είναι τέτοιος ο χαρακτήρας μου, που δύσκολα "ψάχνομαι" στα αισθηματικά. Γιατί δεν ξέρω, ακόμα προσπαθώ να το διαλευκάνω, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι συχνά-πυκνά έχω την τάση να βυθίζομαι στον εαυτό μου, να τα κάνω όλα δύσκολα, με αποτέλεσμα πολλές αρνητικές σκέψεις, αυτομαστίγωμα, μερικές φορές αυτολύπηση. Δεν είμαι πάντα έτσι, αλλά όταν γίνομαι, αυτό το πράγμα με ρουφάει μέσα του...
Έχοντας μέχρι πέρισυ λίγα πράγματα να θυμάμαι, σχετικά με την ερωτική μου ζωή, βρέθηκα μαζί με το Μ. Δύσκολη αρχή, από τις πρώτες μέρες μπήκε η σχέση μας στα πολύ βαθιά, λόγω τραγικών συμβάντων στη ζωή του, λόγω της ανάγκης μου να ζήσω "αυτό" το συναίσθημα.
Ταιριάζαμε πολύ σα χαρακτήρες. Η παρέα του έγινε παρέα μου. Είχαμε πολλά κοινά, περισσότερα απ' ό,τι συνήθως. Μετά τα όλα-τέλεια του πρώτου καιρού, άρχισα να πιέζομαι. Το πράγμα είχε σοβαρέψει σχεδόν αμέσως κι εγώ, στην πρώτη σχέση μου, είχα χάσει το μπούσουλα.. Στην πορεία, βρήκαμε τη φόρμουλα και ούτε λίγο, ούτε πολύ, κράτησε έναν χρόνο...

Το καλοκαίρι που μόλις τελείωσε, κι όσο ήμουν μακριά, αναγκάστηκα για διάφορους λόγους να ζητήσω να χωρίσουμε..
Ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση, γιατί ακόμα και τώρα τον αγαπώ, έχω δεθεί μαζί του με όλους τους πιθανούς κι απίθανους τρόπους.. Επίσης σκεφτόμουν μήπως κάνω τη μαλακία της ζωής μου και ακόμα, που με αφήνει εμένα αυτός ο χωρισμός. Δεν είχα και προηγούμενη εμπειρία, αλλά νόμιζα ότι θα μου ήταν πια πιο εύκολο να κυνηγήσω νέες εμπειρίες. Ότι δε θα ξαναέμπαινα σε λούπα του εαυτού μου...
Πάντα του έλεγα ότι αν χωρίζαμε, δε θα μπορούσα να τον ξεγράψω -όχι εύκολα δηλαδή. Όπως κι έγινε.

Κρατάμε επαφή, λέμε τα νέα μας, λέμε για τη σχέση μας και το χωρισμό μας, πάντα σε κλίμα ιδανικό..Αυτό είναι και απόδειξη της ουσίας που υπήρχε στη σχέση μας.
Όταν χωρίσαμε, τρεις μόλις μέρες μετά, τον πήρα τηλέφωνο. Ήταν σε ραντεβού. Το σοκ ήταν τεράστιο, όχι ότι μου έπεφτε και λόγος, αλλά ήταν ξαφνικό reality check, για το οποίο δεν ήμουν έτοιμος..
Αφού το ξεπέρασα με συνοπτικές διαδικασίες, όταν επέστρεψα βρεθήκαμε, για να τα πούμε πρόσωπο με πρόσωπο, να του δώσω και τα δώρα που του είχα πάρει πριν χωρίσουμε. Μου είπε ότι τα 9 ραντεβού που βγήκε ήταν κινήσεις πανικού κλπ. Κλάψαμε, γελάσαμε, αγκαλιαστήκαμε. Όχι ο τυπικός χωρισμός με λίγα λόγια. Εγώ σχετικά κουλ, όχι όσο ο Μ. πάντως.

Ακολούθησαν διάφορα σκηνικά, αλλά το συμπέρασμα ήταν το ίδιο: δε γίνεται να μην κρατήσουμε επαφή..

Από τότε, έχω χαθεί στον κόσμο μου. Κλείστηκα στην ολόδική μου χώρα του Ποτέ-Ποτέ. Δεν έχω κάνει κάτι με κάποιον άλλον, έχω και άλλες σκοτούρες αυτόν τον καιρό. Το διάβασμα μου τρώει όλο το χρόνο και την ενέργεια. Δεν είχα προλάβει να σκεφτώ, να επεξεργαστώ σκέψεις και συναισθήματα: δεν ένιωθα.

Επιστροφή στο παρόν..Με το Μ. είχαμε να μιλήσουμε 2 βδομάδες περίπου. Αφού λέμε μπλα μπλα τα νέα μας, μου λέει ότι έχει κάτι με κάποιον, αλλά όχι τπτ σοβαρό, με μπόλικες λεπτομέρειες (ήθελα να μάθω κιόλας). Και μπράβο του δηλαδή. Συνεχίζει παρ' όλα αυτά να με έχει στο "θρόνο", που λέγαμε τότε και γελούσαμε. Μετά το θέμα πήγε σ'εμάς...

Και ξαφνικά αιθάνομαι όλο αυτό το κύμα συναισθημάτων να έρχεται και να με πλακώνει. Σκέψεις που είχα αποφύγει να κάνω, συναισθήματα που είχαν ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί μου. Συνειδητοποιώ ότι έχω χαθεί, περπατώ στην ομίχλη, ότι η κατάσταση στην οποία είμαι τώρα (εξαιτίας διάφορων παραμέτρων) είναι τελματώδης, ότι κάτι με ρουφάει στα βαθιά.
Ότι είμαι και θα είμαι για καιρό μόνος μου, αυτή τη φορά όμως εδώ, στο πατρικό μου, περιμένοντας να τελειώσει το κεφάλαιο σχολή, το κεφάλαιο στρατός και μετά να αρχίσει και πάλι η ζωή μου να κινείται. Δε με φοβίζει η μοναξιά, ο εαυτός μου με φοβίζει..

Δεν είναι εξαιτίας του Μ. Είναι ότι μετά από καιρό, λίγες σκέψεις και συναισθήματα που έτυχε και ξεπάγωσαν, τελικά ήρθαν παρέα με όλα τα άλλα που είχα παραχώσει όπως όπως. Ίσως είναι το ότι φοβάμαι να χαθώ ξανά στα βαθιά, είναι δύσκολο να σκαρφαλώσεις πάλι έξω. Πάντα ήμουν εγώ ο αυστηρότερος κριτής μου -από κείνους που βρίσκουν λάθη στα πιο εξεζητημένα μέρη. Ίσως και όλο αυτό το ποστ να είναι μια αυτοκριτική. Όσο και να το πολεμώ αυτό, κάποια στιγμή ξαναβγαίνει στην επιφάνεια..

Με λίγα λόγια, υπάρχει ο ένας εαυτός μου που θέλει να ζει ό,τι έχει η ζωή να δώσει. Υπάρχει ο άλλος που είναι και πολύ χέστης, ο άλλος που έχει μια αγάπη στο σκοτάδι κι ο άλλος που το έχει πια σιχαθεί. Υπάρχει ο μοναχικός, υπάρχει κι ένας που έχει ανάγκη τους άλλους. Ο "βαρύς" κι ο "ελαφρύς". Αυτός που έχει αυτοπεποίθηση κι ο άλλος που νομίζει πως είναι σκατά. Όλοι αυτοί πότε μαζί, πότε ένας - δυο πιο πάνω από τους άλλους, πότε μερικοί μόνοι τους. Πολλοί συνδυασμοί. Πολλές εναλλαγές. Όταν συμβαίνει αυτό, αισθάνομαι τον εαυτό μου κομμάτια.

Το ποστ αυτό δεν έχει κανέναν άλλο λόγο ύπαρξης από το να με βοηθήσει να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά, να αποκρυσταλώσω αυτά που αισθάνομαι. Ήδη κάτι έγινε. Γράφτηκε μεμιάς, οπότε ίσως φανώ ρηχός, ηλίθιος, ανούσιος και δεν ξέρω γω τι. Ας πει ο καθένας ότι θελει. Μπορεί να το διαβάσω αύριο, να σκεφτώ ότι γράφω παπαριές και να θέλω να το σβήσω. Είναι "ξένο" εδώ μέσα. Δε με νοιάζει...