Void(0)

Αναδημοσιεύω αυτούσιο κομμάτι ενός ποστ του noheathen (πού χάθηκες;), σχετικά παλιό, που όμως λέει πράγματα που σκέφτομαι κι εγώ τελευταία:

Να πάτε να πνιγείτε όλοι. Μα η Νέλλη έτσι, ο Τζάστιν αλλιώς μουμπλε μουμπλε βιομηχανικές τσιχλόφουσκες. Απόψε το βράδι στο λεωφορείο κατάλαβα γιατί την εμπορική ποπ τη λένε τσιχλόφουσκα. Εννοώ, σίγουρα το είχα κάπου στο υποσυνειδητό μου, όμως γαλουχήθηκα με δασκάλους, γονείς, έντυπα, φίλους (κάποιους) και εχθρούς (άλλους) να μου εξηγούν γιατί δεν πρέπει να βουλώσω τα αυτιά μου με εκείνες τις μιαρές "τσιχλόφουσκες". Πλέον, η έκφραση είχε καθιερωθεί, είχε περάσει στο υποσυνείδητο. Τσιχλόφουσκα: Γλυκιά, τη μασάς, γεύση σαν χαρτοπετσέτα, τη φτύνεις. Εχτές το βράδι καθώς ήμουν στο τέλος μια μεγάλης διαδρομής και από το παράθυρο διαγραφόταν ένα έρημο γήπεδο μπάσκετ, τα ακουστικά του ipod εξέπεμπαν "αμαρτία". Τσιχλόφουσκα: Μαζική Ποπ;

Όλο το ποστ εδώ



ps: Μακριά από οποιοδήποτε hype φέτος (όχι απαραίτητα από επιλογή) το "Loose" της Nelly Furtado είναι από τους λίγους δίσκους που με κράτησαν όλο το χειμώνα μέχρι και τώρα