Αν μένεις με γονείς, όσο καλοί και να είναι, τη γκρίνια δεν τη γλυτώνεις, είναι το δεδομένο στη σχέση. Σήμερα κι ενώ πέρασα ένα άυπνο βράδυ, κατέβηκα να ετοιμάσω έναν καφέ να ανοίξει το μάτι. Εγώ σε φάση ζόμπι, η μα
μμμά τη βλέπω, κωλοστρίβεται για πρωινή ξιφομαχία, αλλά δεν είμαι σε θέση μάχης, οπότε προσπαθώ να κάνω την παρουσία μου ανεπαίσθητη ήτοι κάνω τον Κινέζο.
Η αφορμή ήταν ότι μιλούσα στο τηλέφωνο πρωινιάτικα, και γενικά όλη την ώρα ή ότι τη μια ακούω μουσική [που τελευταία την έχω ψυλλιαστεί και ακούω στα μουλωχτά με τα ακουστικά, 26 χρονών μαντράχαλος], ότι την άλλη κοιμάμαι και τέλος πάντων τί θα γίνει επιτέλους με την πτυχιακή μου etc etc [πού να φτάσει ώρα που θα γκρινιάζει και για εγγόνια δηλαδή!]
Το ένα έφερε το άλλο, οπότε σκάει και η βόμβα για τη ρημάδα τη σχολή γενικά, κήρυγμα με μπόλικη δόση παροξυσμού, η γιαγιά να έχει έρθει για βόλτα και να την κάνει άρον άρον στο αθόρυβο και με ελαφρά, εγώ να είμαι σε φάση
why god, το κήρυγμα να συνεχίζεται και να έχουμε φτάσει πια στον απολογισμό των τελευταίων 8 χρόνων, εγώ
why god, whyyyy, take me now
Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, φτάνω στα όριά μου σε χρόνο ρεκόρ, σήμερα όμως θες η μαστούρα της αϋπνίας, θες το ότι το έχω συνηθίσει ή ότι δε θέλω να ανάψω κι άλλες φωτιές, είχα σθεναρή αντίδραση, it was a first...
Μαμμμμά: ..Και δε μπορώ άλλο, βαρέθηκα 8 χρόνια αυτή η σχολή [6 και κάτι είναι, άλλα ας μην το πιάσουμε], όλο τα αναβάλλεις μπλα μπλα και θες να πιάσεις και δουλειά και τί θα γίνει με την πτυχιακή μπλα μπλα μπλαααα
Εγώ: ...χμμφ.. whatever...
Μαμμμά: Εμ βέβαια, εμείς φταίμε πάλι!
Εγώ: ???
Χάλια τα αγγλικά σου μαμά, χάλια.
Δε μπορώ να βγάλω συνεννόηση.
