Void(0)

Μια δική μου συλλογή με μερικά από τα πιο αγαπημένα μου.
Τί να πω για το Billy MacKenzie...Τη φωνή... Όποιος δεν τον ξέρει, ας διαβάσει εδώ.

Περιμένεις να νυχτώσει αρκετά, όσο πιο αργά, τόσο το καλύτερο. Διώχνεις τους πάντες, βάζεις αλκοόλ, φροντίζεις να έχεις γεμάτο πακέτο, το βάζεις να παίζει.

This Friday (30/05/2008 at 22:30), Muzine magazine is throwing a party for it's Thessaloniki friends at Nikis 35 café-bar, with the co-operation of Highlights magazine. Some of the magazine writers (Elafini, Aggelos, Enteka, Nektarios) will be there to share their music knowledge with us, and also hit the decks too, along with the other usual suspects!

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που καιροφυλακτούσα στα blogs των gsus, h2o, sikia, enteka, provatos και άλλων, αφήνοντας που και που σχόλια, είτε ως ανώνυμος είτε με κάποιο προσωρινό nickname. Ξενύχτησα πολλές φορές διαβάζοντας ποστ, back to back, ανακαλύπτοντας κάπως αργά την "μπλογκόσφαιρα". Αμαλία, Φοίβος.

Κάπου εκεί, είπα να κάνω εγγραφή στο blogger.com για να έχω ένα μόνιμο nickname, μόνο και μόνο για να αφήνω σχόλια. Όλα αυτά που ήθελα ήταν πιασμένα, οπότε δοκίμαζα μετά ηλίθια nicknames, χωρίς βαθύτερη σημασία, μέχρι να βρω κάποιο. Δε με ένοιαζε κιόλας, αφού το να συντηρώ blog μου φαινόταν αδύνατο, οπότε και δε θα το προσπαθούσα. Εξάλλου, μια προσπάθεια στο deadjournal.com χρόνια πριν, ήταν μάλλον αποτυχημένη. Έτσι κατέληξα με τη φλασιά του Cookie Basher, μη ρωτάτε γιατί, απλά μου φάνηκε ότι είναι τελείως whatever = ό,τι πρέπει [το Lady Basher ήταν καπαρωμένο πάντως :Ρ].
Κι έτσι λύνεται (?) η απορία του RevQueer [hey boy!] για την ιστορία του ψευδώνυμου. [homme, dustie, stassa, colpocoquette, τον πούλο. Σειρά σας.]


Ακριβώς ένα χρόνο πριν, δημοσίευσα το πρώτο μου ποστ, δειλά δειλά, περισσότερο σαν πείραμα [είχαν προηγηθεί κι άλλα, που έμειναν τελικά αδημοσίευτα] και θυμάμαι το ποδαρικό του enteka, μετά από ένα σχόλιό μου στο blog του. Παραδόξως, εκείνη τη μέρα τη θυμάμαι χαρακτηριστικά.
Η αρχή αυτή έγινε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο, που ήμουν εγκλωβισμένος σε διάφορες δυσάρεστες καταστάσεις και λόγω αυτών βυθιζόμουν στην κατάθλιψη ολοένα και περισσότερο. Νομίζω φαίνεται στα πρώτα post, έστω και υπογείως. Στην πορεία, τα blogs έγιναν παρέα μου σε παράξενες ώρες και φάσεις και είχα πάντα ένα χώρο για να εκφράσω χαρά, γκρίνια, νεύρα, άκυρες φλασιές και τα πάντα ενδιάμεσα.
Αυτό είναι το 246ο post. Όσα προηγήθηκαν [και όσα θ'ακολουθήσουν] είναι τελείως random, από βαθιές σκέψεις μέχρι τον κώλο της Rihanna κι από ανησυχίες μέχρι τα άσπρα ρουθούνια της Amy, με μπόλικη μουσική στα διαλείμματα. Όπως δεν παίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά, έτσι και το blog μου είναι ένα αστείο. Το λέει και το όνομα: Void(0), μια τζούφια συνάρτηση. Άσε που, κρίνοντας από την [όχι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα] ζωή μου τελευταία, είναι θαύμα που είχα κάτι να γράψω at all.

Στην πορεία, τα δυο πιο ενδιαφέροντα γκομενάκια και καλύτεροι φίλοι μου, like E V A H, p.o.v. of a g. & poontangdee άνοιξαν τα δικά τους blog, κάνοντας τα πράγματα πολύ πιο ενδιαφέροντα και spicy. Γνώρισα αρκετούς άλλους από εσάς, κάποιους περισσότερο και κάποιους λιγότερο απ'όσο θά θελα χεχε [μάλλον αμοιβαίο], αλλά όπως λέει και ο p.o.v. [quoting Mariah]: People are a trip [yeah, whatever that means].

Πριν την κάνει για το Primavera, ο gsus [να περάσετε γαμάτα!] με προσκάλεσε στο παιχνίδι με τα ιδιόχειρα σημειώματα... Σίγουρα δε φημίζομαι για την πρωτοτυπία μου, οπότε πάρτε ένα ταπεινό post-it:

[Γράφεις, σκανάρεις/φωτογραφίζεις, ποστάρεις, λινκάρεις στο http://autographcollectors.blogspot.com και προσκαλείς κόσμο. Pov, erisabetsu, homme, neverlandean, oniii, you have been chosen :P]

[click @ εικόνα]

Τις τελευταίες δυο μέρες αρχίζω να νιώθω το καλοκαίρι στο πετσί μου. Το μπουκάλι με το νερό ζεσταίνεται γρήγορα, το παγωτό στο μπωλ λιώνει πριν προλάβω να το φάω, η επιδερμίδα μου αρχίζει να κολλάει από τη ζέστη και την υγρασία. Το καθημερινό ντους είναι πλέον ανάγκη που δεν αναβάλλεται, τα κουνούπια προσπαθούν να μπουν από τη σίτα του παραθύρου με το που πάει να νυχτώσει και ό,τι ακουμπάς γύρω σου είναι ζεστό. Αν θες να με νευριάσεις, μπορείς απλά να προσπαθήσεις να με πείσεις ότι έχω άδικο που δε μ' αρέσει το καλοκαίρι. Δε μ'αρέσει, τελεία. Σίγουρα εξαιτίας της ζέστης. Και ίσως επειδή δεν έχω ζήσει ποτέ το καλοκαίρι όπως το ζουν στις διαφημίσεις των παγωτών και των φραπέδων. Και για ένα κάρο λόγους ακόμα.

Το καλοκαίρι φέτος προμηνύεται μονότονο και βαρετό όσο δεν πάει και θα μοιάζει πολύ με προηγούμενα καλοκαίρια, εκείνα τα καλοκαίρια που είχα ορκιστεί στον εαυτό μου πως δε θα αφήσω να ξαναέρθουν. Αλλιώς τα είχα στο μυαλό μου, αλλά και από την άλλη, δεν έχω κάνει και τίποτα προς εκείνη την κατεύθυνση. Το πλάνο [γιατί τί αιγόκερως θα ήμουν αν δεν είχα καταστρώσει φιλόδοξα πλάνα, με όλες τις λεπτομέρειες;] όριζε πως όταν το καλοκαίρι θα τελείωνε, θα είχα κλείσει ανοιχτές υποθέσεις και θα σχεδίαζα το μέλλον, που τόσο καιρό και τόσο πολύ λαχταράω. Καμμία σχέση.
Η πραγματικότητα θα έχει ως εξής. Το καλοκαίρι θα τελειώνει κι εγώ θα είμαι εκεί που ήδη είμαι τους τελευταίους μήνες. Θα δουλεύω σε μια εποχιακή δουλειά, μόνο και μόνο για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο και να μην πεθάνω από την αφόρητη πλήξη της επαρχίας. Μια δουλειά 7 ημερών την εβδομάδα, μέσα στο καλοκαίρι, που τέσσερα χρόνια πριν νόμιζα πως της είχα πει οριστικά αντίο κι έκλεισα για τα καλά την πόρτα πίσω μου. Αλλά από την άλλη, σκέφτομαι πως ολόκληρος ο χρόνος που πέρασε δεν είναι τίποτα άλλο από μια επανάληψη. Ένα best [ή καλύτερα worst] of των προηγούμενων χρόνων, έτσι για να το εμπεδώσουμε καλύτερα. Μια αναδρομή της τελευταίας σχεδόν δεκαετίας, τότε που κάποια πράγματα έμοιαζαν απίθανα και άλλα σίγουρα, εκεί, κάπου στα 17.
Είναι περίεργο και ενοχλητικό να γυρνάς στους δρόμους της μικρής πόλης όπου μεγάλωσες, να έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που έφυγες [και ξαναγύρισες προσωρινά, τί κι αν κοντεύουν 2 χρόνια από τότε] και να αισθάνεσαι την ίδια λύσσα που ένιωθες και τότε και σε έτρωγε, αλλά σου έδινε και κουράγιο να διαβάζεις για τις πανελλήνιες το '99. Το συναίσθημα περίπου ίδιο. Η διάθεση για δράση όμως, κάπου στη διαδρομή έχει ξεφτίσει. Τίποτα φαίνεται να μην έχει αλλάξει, αλλά ξέρεις ότι τίποτα δεν είναι πια ίδιο με τότε.
Όταν η βαρεμάρα και η ακινησία γίνεται συνήθεια και κατεστημένο. Τότε είναι το χειρότερο. Που σε ενοχλεί, αλλά είναι πιο εύκολο να το αφήνεις να ξεχνιέται και να χάνεται μετά από λίγο. Δε λύνεται, αλλά τουλάχιστον σταματάς για λίγο να αγχώνεσαι. Που για να ξεκουνηθείς και να αποφασίσεις να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου [σαν άλλοτε] πρέπει να ταρακουνηθείς, να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα και να ξυπνήσεις. Εύχεσαι να γίνει κάτι [από μόνο του], να σκάσει μύτη ένας από μηχανής θεός και να σε στρώσει. Ή αλλιώς "υπέρβαση". Πρέπει να την κάνεις.
Τον τελευταίο καιρό δε βγαίνω καν από το σπίτι, δεν υπάρχει τίποτα εδώ έξω για μένα. Όποιος με "ανακαλύπτει" και με ρωτάει τί κάνω, αν τελείωσα τη σχολή κλπ, συνεχίζω να απαντάω με τον ίδιο τρόπο που απαντούσα και πριν 2 χρόνια. "Είμαι σε μεταβατική περίοδο". Είναι το πιο εύκολο, το καταπίνει αμάσητο ο άλλος. Λες τελειώνω την πτυχιακή μου και περιμένω να πάω στρατό. Και καθάρισες. Δε λες είμαι σε αδιέξοδο, προσπαθώ να βγω, αλλά δε θυμάμαι από που μπήκα.

Αλλά δε βαριέσαι. Έρχεται το κατακαλόκαιρο. Και δεν κουνιέται φύλλο.
[Summer time, the roughest time]

Συνήθως οι φωτογραφίες με ηλιοβασιλέματα κλπ μου κάνουν πολύ cheesy, αλλά δε μπορώ ν'αντισταθώ αυτή τη φορά. Φωτογραφίες από το τρένο, από την επιστροφή στη Θεσσαλονίκη, την επόμενη της συναυλίας. Τόσες ώρες ταξίδι, έπρεπε να βρω μια ενασχόληση!.. Φαίνεται και η αντανάκλαση χέρι+κινητό, oh well :P

Πήγαιν' έλα ταξίδι-αστραπή, γύρω στις 15 ώρες διαδρομή. Αλλά άξιζε για κάθε λεπτό! Ο λόγος φυσικά για τη συναυλία της Kylie στην Αθήνα, πριν 3 μέρες. Ήθελα να γράψω πιο πριν, αλλά ήμουν ακόμα on post - Kylie mode και με το ποστ αυτό μπαίνει οριστικά ο επίλογος.

Μέχρι να φτάσουμε στο Terra Vibe η ώρα είχε ήδη πάει 7.30 και το μπροστινό τμήμα των 70 ευρώ είχε ήδη ψιλογεμίσει, αλλά με την καλή μου Αλίκη καταφέραμε να είμαστε αρκετά μπροστά. Φωτογραφίες δεν έβγαλα, αφού ήθελα να απολαύσω τη συναυλία στο έπακρο [στα blogs των Wrong Guy, Sandman, musicbug, ecmec & thannos υπάρχει μπόλικο υλικό] και τελικά καλά έκανα, γιατί καθ' όλη τη διάρκεια χοροπηδούσα πάνω κάτω, ενώ την επόμενη μέρα είχε σχεδόν κλείσει και η φωνή μου, αφού φρόντισα να κάνω αισθητή την παρουσία μου ουρλιάζοντας και τις 2+ ώρες :Ρ
Ευτυχώς είχαμε προνοήσει από πριν για νερό και μπύρα, γιατί αν ήταν να περιμέναμε να αγοράσουμε μάρκες και μετά να περιμένουμε να αγοράσουμε από το μπαρ, τα νεύρα μας θα είχαν γίνει κολιέ.
Η Kylie είναι absolute fun + joy! Παρ'όλο που την έχω δει live σε dvd, εντύπωση μου έκανε η άψογη φωνή της (who'd have thought), η αμεσότητα και η θετικότητα που έβγαζε -ελπίζω να ήμασταν καλό κοινό! Επειδή ήμουν μπροστά δεν είμαι σίγουρος τί γινόταν, αλλά νομίζω πως ένας χαμός έγινε. Και νομίζω πως είδα την Kylie να συγκινείται σε κάποια φάση. 7.000 διαβάζω πως ήμασταν, μια χαρά μου φαίνεται για Ελλάδα και δεδομένου του χώρου. [Ο Ethan λέει 25.000 (!!!), δεν ξέρω, ποτέ δεν ήμουν καλός στο μέτρημα ]

Δεν είπε πολλά από τα αγαπημένα μου [What do I have to do, Come into my world -που κανονικά είναι μέσα στο Naughty Manga Girl Act που κόπηκε-, Put yourself in my place κά.], αλλά είπε το Your disco needs you, που δεν το περίμενα. Το I should be so lucky θα μπορούσε και να το είχε παραλείψει imo :Ρ
Με κομμένα acts, σκηνικά και τραγούδια, ήταν και πάλι άψογα! [Πλήρες setlist στο blog του Vampy]

Μετά τη συναυλία δεν ήθελα να φύγω από το Terra Vibe, δεν ήθελα να τελειώσει η βραδιά...

Lol @ Ηλία, που έκπληκτος που με είδε εκεί ψέλλισε "τί κάνεις εσύ εδώ, αφού εσύ δεν..."! Πού νά ξερε ότι Kylie άκουγα από τα 6 μου χεχε

Neverάκο, τελικά tourbooks δεν κατάφερα να μας πάρω, γιατί τα 2 τελευταία τα πήρε ο μπροστινός μου (γκρρ) και πάνω που έλεγα fuck it, θα πάρω τη lame τράπουλα, πήρε την τελευταία ο διπλανός μου! Τέλος πάντων...
Όσοι δεν τα καταφέρατε, κρίμα μεν, αλλά αν πιστέψουμε την Kylie, θα μας ξανάρθει. Ως την επόμενη φορά λοιπόν!

Videogames & movies. Ένα θέμα που συνήθως είναι για γέλια ή/και για κλάματα. Πονεμένη ιστορία. Η πρώτη αξιόλογη μεταφορά videogame σε ταινία ήταν το πρώτο Resident Evil το 2002, αλλά η πιο πετυχημένη εκείνη του Silent Hill το 2006. Όχι τα Tomb Raider, όχι το Mortal Kombat, όχι, όχι, όχι. Συνήθως εκεί που αποτυγχάνουν είναι στο συνδυάσουν ποιοτική δουλειά με αυτό που περιμένουν να δουν οι θεατές, δηλαδή οι gamers.

Το αντίστροφο, δηλαδή ταινία να αποκτήσει και το αντίστοιχο videogame είναι πολύ πιο συνηθισμένο και συνήθως έχει συμπαθητικά αποτελέσματα. Πάντως σοβαρές προσπάθειες για σωστές μεταφορές γίνονται σιγά σιγά. Ως φαν του Silent Hill, προσωπικά έμεινα πολύ ευχαριστημένος από την ταινία, ενώ δεν το περίμενα.

Για τα επόμενα 2 χρόνια, είναι πολλές οι μεταφορές που ετοιμάζονται ή φημολογούνται, μερικές από τις πιο σημαντικές είναι οι παρακάτω (κλικ για imdb info):

Σχεδόν όλοι αυτοί οι τίτλοι (εκτός δηλαδή από το Warcraft που δεν έχω παίξει ποτέ) είναι από τα πιο αγαπημένα μου games ever κι ελπίζω να κάνουν καλή δουλειά! Για το Prince of Persia ακούγεται ο Jake Gyllenhaal (!), Max Payne θα είναι ο Mark Wahlberg, και στο Onimusha, Samanosuke ο Takeshi Kaneshiro.

Μετά το πρώτο μέρος, ήρθε και πάλι η στιγμή για keywords, μαζί με άκυρες φωτό ασορτί (είπαμε, i am easily amused :Ρ)
Διαβάζοντας τα στατιστικά του blog, ένα έχω να πω: μερικοί εκεί έξω είστε τελείως ανωμαλάρες! Για ευνόητους λόγους, παραλείπω αυτά τα keywords, είπαμε να κρατάμε κι ένα επίπεδο. Επίσης για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι δεν έχετε ιδέα από googling. Πχ, το "θελω να φαω πέοσ" δε μπορεί να σας βοηθήσει. Ούτε το "θέλω ένα strapon στον κώλο μου" θα φέρει επιθυμητά αποτελέσματα στην αναζήτηση. Συγκεντρωθείτε.

Φέτος συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε το κλασικό videogame Resident Evil 2. Ιστορικό παιχνίδι και σίγουρα μέσα στη λίστα με τα πιο αγαπημένα μου παιχνίδια ever [πρέπει να το έχω τερματίσει πάνω από 30 φορές], καθώς και το παιχνίδι που με "έμπασε" μια και καλή στον κόσμο των videogames. Το 1998 ήταν μια πολύ σημαντική χρονιά για μένα και κοιτώντας πίσω, σίγουρα και ένα κομβικό σημείο. Αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία :)

Η ιστορία του θα είναι το-μετά-7-χρόνια από τη Raccoon City, με πρωταγωνιστές τους ίδιους με του RE2, την Claire και τον [αγαπημένο μου] Leon, ένα χρόνο μετά τα γεγονότα του RE4 και τρία χρόνια πριν το RE5. Περιττό να πω πόσο πολύ ανυπομονώ, έτσι; Ακριβής ημερομηνία δεν έχει δοθεί ακόμα, αλλά λογικά κάπου προς τα τέλη της χρονιάς θα το έχουμε στα χέρια μας.
Παράλληλα, ετοιμάζεται η 4η live action ταινία της σειράς και το Resident Evil 5 για τη νέα γενιά παιχνιδομηχανών [ρίξτε μια ματιά κι εδώ].

...πότε γίνεται το φετινό Φεστιβάλ Comics της Βαβέλ, να πει. Το site έχει να ενημερωθεί από πέρισυ και μια αναζήτηση στο νετ δεν απέδωσε τίποτα α π ο λ ύ τ ω ς.

Επίσης να πει όποιος ξέρει, γιατί δε μπορώ να βρω τεύχος της Βαβέλ εδώ και 2-3 μήνες στα περίπτερα της Θεσσαλονίκης. Ok, ποτέ δεν έβρισκα έτσι κι αλλιώς άκρη με τη διανομή και τους περιπτεράδες που με κοιτούσαν παράξενα και μου έλεγαν πάντα ότι τελείωσε / δεν ήρθε / στάλθηκε πίσω κλπ. Αλλά τώρα αρχίζω να ανησυχώ, τόση γκαντεμιά πια με δέρνει; Μήπως έχει συμβεί το χειρότερο και δεν τό'χω πρεφάρει;

...is kootchi-koo with you.

Το αγαπημένο μου άλμπουμ του Marvin Gaye είναι μακράν το I Want You. Μπορεί να μη συναγωνίζεται τη φήμη ή και την καλλιτεχνική αξία κάποιων προγενέστερων άλμπουμ [What's Going On (1971), Let's Get It On (1973)], αλλά ίσως και αυτό να είναι ένας λόγος που μαζί με τη μουσική για το Trouble Man (1972) τα συγκαταλέγω στα προσωπικά μου αγαπημένα. Που αν σταματούσε την καριέρα του με αυτό το άλμπουμ, δε θα είχε βγάλει ποτέ τις αηδίες τύπου Sexual Healing.

Το I Want You είναι ένας δίσκος που επηρέασε όλο το κύμα της neo soul, από τη Sade μέχρι το Maxwell και ακούγοντάς τον, μου φαίνεται δεν έχει παλιώσει [32 χρόνια πριν βγήκε].

Βάλτε το να παίξει ολόκληρο. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τραγούδι, είναι ένα αισθησιακό ταξίδι, ένα υγρό όνειρο [όπως έγραψε και κάποιος στο discogs].

[Η επιτυχία του άλμπουμ είναι το ομώνυμο κομμάτι, που χρόνια μετά διασκεύασε η Madonna με τους Massive Attack.]

Κλικ στο εξώφυλλο.

01. I Want You (Vocal)
02. Come Live With Me Angel
03. After the Dance
04. Feel All My Love Inside
05. I Wanna Be Where You Are
06. I Want You (Intro Jam)
07. All The Way Round
08. Since I Had You
09. Soon I'll Be Loving You Again
10. I Want You (Intro Jam)
11. After the Dance (Vocal)

Episode 1: Welcome to Gaytown.



Δύσκολοι καιροί για στρέητ...

Θα της δείξω εγώ της παλιαδερφής. Πριν βγει από την ντουλάπα, ΕΓΩ ήμουν η αγαπημένη της οικογένειας. Μετά βγήκε αυτός, αυτή η μελοδραματική πριγκίπισσα με τα μωβ και μου έκλεψε τη δόξα. Μη με παρεξηγείτε, αδερφός μου είναι και τον αγαπάω, αλλά ήρθε η ώρα να τον εκδικηθώ για όλες τις φορές που μου έκλεβε τα φουλάρια και τα μπλουζάκια για να βγει date από το gaydar και μου τα επέστρεφε μετά ξεσκισμένα. Που κάθε φορά μου το τελειώνει το Glow με το που το παίρνω. Και δεν ξεχνάω που μου έφαγε το γειτονάκι, πίσω στο Montreal. Άσε που όλοι ξέρουν ότι ΕΓΩ έχω περισσότερο ταλέντο και κάνω τρομερή υπομονή κάθε φορά που βγάζει έναν δίσκο που όλοι εκθειάζουν, ενώ μόνο κάνα-δυο τραγούδια υποφέρονται (ok, είμαι υπερβολική, αλλά έχω τα δίκια μου κι εγώ -μου ήρθε και περίοδος σήμερα, γάμα τα). Οπότε θα βγάλω κι εγώ ένα δίσκο που να γαμάει, που ούτε καν το best του Ρούφους δε θα το φτάνει. Ήρθε η ώρα της δικαίωσης, μικρή μου!..

Το χειρότερο είναι ότι έστειλα αγγελία στο "Σε είδα" ή ότι είχα μια απάντηση, και αφού απάντησα, πατάω συνέχεια ανανέωση στο e-mail μέχρι να μου έρθει η απάντηση #2 για να διαπιστώσω αν όντως είναι το σωστό άτομο;

Αν όντως είναι αυτός, κλείνω το blog, παρατάω το στρατό, δίνω τα κατοικίδια για υιοθεσία και φεύγω στο εξωτερικό για να παντρευτώ. Αύριο όλα αυτά.

Αν δεν είναι αυτός θα έχω γίνει μπλογκο-ρόμπα, αλλά χέστηκα (στην πραγματικότητα δεν είμαι τελείως γυμνασιοκόριτσο). Και μετά θα σβήσω αυτό το ποστ. :Ρ

Έχω που έχω να πατάω F5 συνέχεια μέχρι αύριο που ίσως τελικά να έχω απάντηση, έχω και αυτόν εδώ να εφευρίσκει συνεχώς νέα παιχνίδια στο facebook. Μετά το self-poke, σειρά έχει το poke του θανάτου. Πώς είναι εκείνο που κοιτάζεστε με τον άλλον στα μάτια κι ο πρώτος που θα τα ανοιγοκλείσει, χάνει; Ε, το ίδιο. Αυτός που θα πατήσει "remove" αντί για "poke back", χάνει. Στο ενδιάμεσο, στέλνει ο ένας στον άλλο μηνύματα με σκοπό να κάμψει την αποφασιστικότητα του αντιπάλου. Once you poke, you can't stop.

Το ορκίζομαι πως αν ακούσω άλλη μια φορά από συγγενείς τι τυχερή που θα είναι η γυναίκα που θα με πάρει, επειδή ξέρω να κάνω φακές και να πλένω πιάτα, θα πάρω τα πηρούνια και θα τα καρφώσω στα μάτια μου.

Some good ol' Minnesota sound: Atmosphere - Scapegoat

It's the caffeine, the nicotine, the miligrams of tar
It's my habitat, it needs to be clean, it's my car
It's the fast talk they use to abuse and feed my brain
It's the cat box it needs to be changed, it's the pain
It's women, it's the plight for power, it's government
It's the way your giving knowledge slow with thought control and subtle hints
It's rubbing it, itching it, It's applying cream
It's the foreigners sight seeing with high beams, It's in my dreams
It's the monsters that I conjure, It's the marijuana
It's the embarassment, displacement, It's where I wander
It's my genre, It's Madonna's videos
It's game shows, cheap liquor, blunts it's bumper stickers with rainbows
It's angels, demons, gods, it's the white devils
It's the monitors, the soundman, it's the motherfucking mic levels
It's gas fumes, fast food, Tommy Hill, mommy's pill, Columbia House music club, designer drugs and rhyming thugs
It's bloods and crips, five and six,
It's stick up kids,
It's christian conservative terrorists, it's porno flicks
It's the east coast, no it's the west coast
It's public schools, it's asbestos
It's mentholated, It's techno
It's sleep, life and death
It's speed, coke and meth
It's hay fever, pain relievers, oral sex and smokers breath
It stretches for as far as the eye can see
It's reality, fuck it, it's everything but me
On and on and on and on
The list goes on and on and on and on

It's in the air, in the water, it's in the meat
It's indirect, indiscrete, inconsistent, incomplete
It's in the streets, every city and everywhere you go
In every man, it's the insanity, the fantasies, the casualties
It's the health care system, it's welfare victims
It's assault weapons, it's television religion and it's false lessons
It's cops, police pigs with badges guns and sticks
It's harassment and a complex you carry when you're running shit
It's wondering if you get to eat
It's the heat, it's the winter, the weather
It's herpes, and it's forever
It's the virus that takes the lives of the weak and the strong
It's the drama that keeps on between me and my seed's mom
It's that need to speak long, It's my hunger for attention
It's the wack, who attack songs of redemption
It's prevention, It's the first solution
It's loosin up its retribution, it's mental pollution and public execution
It's the nails that keep my hands and feet to these boards
It's the part time job that governs what you can afford
It's the fear, It's the fake
It's clear it can make time stop and leave you stranded in the year of the snake
It's the dollar, yen, pound, it's all denomination
It's hourly wages for your professional observations
It's on your face and it's in your eyes
Everything you be
Cause it ain't me motherfucker, cause ain't me
On and on and on and on
the list goes on and on and on and on

Η ιδέα: παίρνουμε την Isabella Rossellini. Τη ντύνουμε έντομο. Τη βάζουμε να συνουσιάζεται με άλλα έντομα, τεράστια χάρτινα. Και κάνουμε ένα ντοκυμαντέρ.
Δεν είναι τόσο χάλια όσο ακούγεται (εννοείται πως η αφήγηση είναι τόσο κουλή όσο φαντάζεσαι).

Φυσικά και σου θυμίζουν κάτι οι φωτογραφίες. Γιατί έχει κάνει ένα από τα καλύτερα video clips των 90s με όλες τις εμμονές του. (Κι ένα ακόμα)