Void(0)

Αυτές τις παράξενες, μικρές ώρες, που δε διαφέρουν και τόσο από τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας ή των άλλων ημερών, αυτές τις ώρες λοιπόν είναι που κάνω μικρές συμφωνίες με τον εαυτό μου. Ο εσωτερικός διάλογος αποκτά συγκεκριμένο θέμα, συμβουλευτικό χαρακτήρα, πλάσιμο καταστροφολογικών σεναρίων και μπόλικη αυτοκριτική. Η μουσική που ακούγεται άλλες φορές είναι η έκφραση όλων αυτών και άλλες, απλά ένα μουσικό χαλί που περνάει αδιάφορα στο φόντο.
Είναι οι ώρες που τα πιο ασήμαντα κομμάτια της καθημερινότητας αποκτούν στιβαρή υπόσταση και οι αποφάσεις που "πρέπει" να παρθούν (και το πιο δύσκολο, να υλοποιηθούν) έχουν τη μέγιστη δυνατή σημασία, αποφάσεις που αύριο το μεσημέρι που τελικά θα ξυπνήσω θα έχουν ξεχαστεί, ή ιδανικά, εξομαλυνθεί.
Η ζωή μου είναι γεμάτη με τέτοιες στιγμές, τόσο που το déjà vu είναι αναπόφευκτο. Είναι μια ζωή γεμάτη με αποφάσεις που πάρθηκαν τέτοιες ώρες, κάποιες εφαρμόστηκαν και κάποιες -οι περισσότερες- ανακαλέσθηκαν. Αποφάσεις που ταλανίζουν το μυαλό μου, ίσα για να ταξινομηθούν και να επιστρέψουν μετά από λίγο καιρό πάλι ως αντικείμενο αυτοκριτικής.

Μα επιτέλους, ποια είναι αυτή η Πόπη Μαλιωτάκη;

Πότε εγώ έγραψα γι' αυτήν;
Γιατί έχω τόσα hits για το Ποπάκι;
Γιατί ο κόσμος είναι τόσο καμμένος;

Είναι κάπως παράξενο να βλέπω την οθόνη του blogger και πάλι, μετά από μισό μήνα αποχής. Όπως είχα πει, λόγω των υποχρεώσεων στη σχολή, έβαλα το μπλογκ στο ντουλάπι για λίγο. Έχω ένα θέμα σε αυτές τις περιπτώσεις. Αφοσιώνομαι εντελώς και αποκλειστικά πχ στο διάβασμα και δεν ασχολούμαι με τίποτα άλλο, ούτε καν με τον εαυτό μου (ok, ένα μπάνιο το κάνω, μη νομίζεις), οπότε χάθηκα από όλα και από όλους, ακόμα και από τους λιγοστούς πλέον φίλους μου. Oh yeah. Μέσα σε έναν χρόνο, η παρέα μου αφανίστηκε (δε μιλάω για τα 1-2 άτομα που με ανέχονται και τους ανέχομαι ό,τι και να γίνει), δεν ξέρω τον λόγο και επίσης δε με νοιάζει πλέον. Στην αρχή με πείραξε, αλλά στην πορεία ή έγινα απλά αναίσθητος, ή το συνήθισα κι έπαψε να με νοιάζει, ή απλά αποδείχτηκαν ευκαιριακές φιλίες - μαϊμού. Everybody can suck it. Σταμάτησα να το ψάχνω είναι η αλήθεια, who cares.. (I do?)

Όλα δείχνουν πως η σχολή μου σε λίγο καιρό θα αποτελεί ολοκληρωμένο κεφάλαιο της ζωής μου και τα συναισθήματα είναι μεικτά, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Η εξεταστική-φόβος-και-τρόμος πάει ως τώρα ανέλπιστα καλά, κάτι που το κέρδισα, αλλά κάνει και τους δικούς μου να τραβάνε πάλι τα μαλλιά τους, αφού μαθήματα που τα είχα δώσει 4-5 φορές, τελικά τα περνάω με 9-10. Oh well. Όπως έλεγα, φυσικά και χαίρομαι που τελειώνω, αλλά με πιάνει μια μελαγχολία που συνήθως παθαίνω όταν καταφέρνω κάτι που ήθελα πολύ από τη μια και από την άλλη γιατί τα τελευταία 6-7 χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα σε σχέση με τη σχολή. Ε δεν είναι και λίγα. Δεν αγχώνομαι από τώρα για το επόμενο βήμα, αφού θα μεσολαβήσει ο στρατός, θα έχω εκεί μπόλικο χρόνο να το σκεφτώ.

Τώρα λοιπόν, έχω ας πούμε ένα μικρό κενό στο πρόγραμμα μέχρι το επόμενο μάθημα. Ενώ ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα έβγαινε έξω και θα "περνούσε καλά", εγώ συνεχίζω να κάθομαι κλεισμένος στο σπίτι, a ro no. Πφ, ώρες ώρες απορώ με τον εαυτό μου.

Η κομμώτριά μου είναι η καλύτερη κομμώτρια του κόσμου.
Εκτός του ότι είναι παλιά στην πιάτσα και έχει απίστευτο χέρι, κάθε φορά που τη βλέπω, παθαίνω στυλιστικό overdose και μερική τύφλωση.

Χθες, ας πούμε, με το που μπαίνω στο κομμωτήριο, το βλέμμα μου καρφώθηκε στο καπέλο που φορούσε, που ήταν σα να πήρε τη σκεπή ενός καρουσέλ και να την φόρεσε. Ίσως και να το ξήλωσε από κανένα που είχε στο σπίτι, σκέφτηκε this is neat και το έδεσε πάνω στο κασκόλ που φοράει τυλιγμένο σα τουρμπάνι, χειμώνα καλοκαίρι. Και για όποιον δεν έχει πρόχειρη την εικόνα ενός καρουσέλ, ορίστε:

Πλέον δε σοκάρομαι όπως παλιά (αν και το ελαφρύ σοκ ποτέ δεν το γλιτώνω) και γι' αυτό την ευχαριστώ.
Το αγαπημένο της outfit περιλαμβάνει (μέσα στο μαγαζί το τονίζω) φαρδιές μάλλινες κάπες, χρυσαφί μπότες, τουρμπάνι/γούνινο καπέλο στυλ Μπλεκ, φτερά καρφωμένα στο κεφάλι και γενικά ο, τιδήποτε άλλο μπορεί να στερεωθεί πάνω σε άνθρωπο, πάντα με κατακόκκινο κραγιόν και μαλλί Annie Lenox εποχής 1985. Την αγαπώ.
Το μαγαζί είναι ένα άλλο θέμα. Απλά ξεχάστε τον εξοπλισμό ενός κομμωτηρίου, αντικαταστήστε τον καναπέ με στασίδια εκκλησίας, τους καθρέφτες με παλιές modified ξύλινες πόρτες, το φωτιστικό της οροφής με ένα παλιό ξύλινο αλέτρι, απλά για να αναφέρω τα πιο μεγάλα αντικείμενα. Πλέον όλα τα άλλα κομμωτήρια μου φαίνονται βαρετά.

Γιατί θα σκάσω! Ακολουθεί ποστ ακατάσχετης φλυαρίας και γκρίνιας.
Όσοι με ξέρουν λίγο παραπάνω, γνωρίζουν πόσο νευρωτικός και αγχώδης μπορώ να γίνω και είναι κάτι που δε μπορώ να το ελέγξω. Ειδικά για καταστάσεις που δεν εξαρτώνται από μένα, παθαίνω κρίσεις πανικού, just like that. Χθες το βράδυ, υποσυνείδητα με απασχολούσε η εξεταστική και έκανα να κοιμηθώ 2 ώρες, παρ'όλο που προσπαθούσα να σκέφτομαι έναν λευκό τοίχο (άλλες φορές έπιανε).

Δεν αποδίδει καθόλου να μου πει κάποιος να μην αγχώνομαι, ειδικά αν δε μπορεί να καταλάβει τον λόγο που έχω πάθει το ντουβρουτζά, οπότε συνήθως τα αποτελέσματα είναι τα αντίθετα από τα αναμενόμενα. Αφήστε με και θα το ξεπεράσω μόνος μου και αυτό (τα αιγοκερίστικα είναι αυτά). Κλεισμένος μες στο σπίτι, η κατάσταση διογκώνεται, αλλά από την άλλη δεν είμαι για να βγω έξω, αφού έχω πολύ διάβασμα και δε θα μπορέσω να χαλαρώσω. Αρρώστεια!

For the record, ο λόγος που η σχολή με πανικοβάλλει είναι ότι δεν αντέχω άλλο! Έχω ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ όλα αυτά τα χρόνια (6,5 ως τώρα), θέλω να προχωρήσω με τη ζωή μου, να ξαναμείνω μόνος μου, το βασικότερο όμως είναι πως σε λίγους μήνες πάω φαντάρος και θέλω οπωσδήποτε να έχω τελειώσει ως τότε. Από την άλλη, τα μαθήματα που μου έχουν απομείνει είναι αυτά που δεν ήθελα να μου μείνουν με τίποτα στο τέλος, αλλά ήρθαν έτσι τα πράγματα και τώρα επικαλούμαι θεούς και δαίμονες να με βοηθήσουν. Φυσικά, αφού όλο το εξάμηνο δεν έβγαζα την ύλη, τώρα τρέχω να προλάβω.
Όλοι οι φοιτητές που αργούν να τελειώσουν τη σχολή τους, έχουν τη στάνταρ δικαιολογία, ότι η σχολή είναι δύσκολη. Ε σε μας αυτό το πράγμα ισχύει αντικειμενικά. Δε γίνεται να σε κόβει καθηγητής επειδή δεν πρόσεξες μία (1) λέξη στην εκφώνηση (πριν/αφού) και αλλιώς θα το περνούσες με 6, μάθημα που μπορεί να σε κόψει και με 4.8, δεν πα' να'ναι και το τελευταίο σου.. Στο ίδιο μάθημα τον Σεπτέμβρη, πέρασε το ποσοστό ρεκόρ του 11% και μη μου λέτε να μην παθαίνω! Απελπισία.. σχεδόν είχα κλάψει τότε από την απόγνωση
Καλό το φοιτητιλίκι, αρκεί να ζεις φοιτητικά, ανέμελα κλπ (καμμία σχέση με την περίπτωση) και να μην είσαι 26 χρονών, που όσο νά 'ναι θες άλλα πράγματα πια.
Σκέφτομαι το ενδεχόμενο να πάω Σεπτέμβρη και με πιάνει ταράκουλο, έρχονται δάκρυα στα μάτια μου και τρέχω γύρω γύρω φωνάζοντας ακατάσχετα πράγματα, συμπτώματα που εξασθενούν μετά από μισή ώρα (κατά μέσο όρο)

Βρήκα και αυτό.. Πόσο καμμένος / γιαπωνέζος μπορεί να είσαι για να έχεις κάτι τέτοιο...

Κηρύσσω τη σημερινή μέρα, επίσημη έναρξη της εξεταστικής περιόδου. Θα κρατήσει ένα μήνα και 3 μέρες.
Σε 2 εβδομάδες ακριβώς, θα ζω τον απόλυτο πανικό, την απόγνωση της βραδιάς πριν, αφού θα έχει φτάσει η στιγμή να δώσω το πρώτο από τα τελευταία μου μαθήματα και σίγουρα δε θα είμαι έτοιμος, κλασικά πράγματα.
Τέρμα τα ψέμματα.
Το blog μπαίνει στη συντήρηση και η ζωή μου σε παύση.

#1 προτεραιότητα, να τελειώσω με τη ρημαδοσχολή τώρα. (Note to self, γιατί έχω και μια τάση να το ξεχνάω πλέον!)
Χρόνια μου πολλά.

Φέτος δε θέλω να γιορτάσω τα γενέθλιά μου, δε μου λέει κάτι. Δεν έχω κοντά μου τους ανθρώπους που θέλω, έχω κλείσει το κινητό μου και δε θέλω τυπικούρες. Μηνύματα από (κάποτε) φίλους ή γνωστούς, που πλέον βρισκόμαστε μια φορά το χρόνο. Ή και καθόλου. Save it. Οπότε δεν τα γιορτάζω καθόλου. Ή καλύτερα, τα γιορτάζω μέσα μου, για πρώτη φορά.

Αν ήταν να κρατήσω κάποια πράγματα από το 2007, θα χωρούσαν σε μια χούφτα: όλος σχεδόν ο Ιούλιος, τα πράγματα που έμαθα για μένα μέσα από μια (αποτυχημένη) σχέση, το να είμαι ευγνώμων για τα αυτονόητα, το ξεκαθάρισμα των ατόμων που με περιβάλλουν, η αποκρυστάλλωση των στόχων για το μέλλον, το coming out σε μέλη της οικογένειάς μου, η σύσφιξη των σχέσεων με το ένα από αυτά, ο εθελοτυφλισμός του άλλου. Το blog που νόμιζα πως δε θα το κρατούσα ούτε για ένα μήνα. Που άρχισα να πιστεύω σε μένα. Που πέρασα δυσάρεστες καταστάσεις και βγήκα πιο δυνατός. Όλα τ΄άλλα, πέταμα.

Όλοι λένε ότι το 2008 θα είναι για τους Αιγόκερους η χρονιά που περίμεναν. Ότι θα τους πάει μπροστά. Το πιστεύω αυτό, άσχετα από ζώδια. Αυτή η χρονιά θα είναι payback time. :)

{26 άλλες χρήσεις μιας οδοντόκρεμας}